Riding for hope DUTCH

Hoofdstuk 9

"Jij bent zelf ook niet vriendelijk", klaagde Joey nu, voor hij het zelf wist. Sarah keek hem scherp aan.

"Als ik vriendelijk ben maken mensen daar misbruik van", beet ze terug. Joey slikte even en vroeg zich af of ze hem nog steeds niet vertrouwde.

"Sommige mensen wel", antwoordde hij. "Sommige kunnen ook vrienden voor het leven worden", voegde hij er voorzichtig aan toe en Sarah snoof.

"Vrienden voor het leven steken je ook een mes in de rug. Dat heb je zelf gezien bij opa."

"Wil je daarom geen vrienden? Door wat er met Charlie gebeurd is?" vroeg hij nu verbaasd. Sarah rolde haar ogen.

"Wat kan jou het schelen waarom ik geen vrienden wil?" gromde ze terug. Hij haalde zijn schouders op.

"Ik had gehoopt dat wij vrienden konden zijn. De afgelopen drie jaar zijn Charlie en jij ongeveer het enige gezelschap dat ik gehad heb. Alle andere mensen heb ik zo goed als weg geduwd omdat ik er wou zijn voor Charlie. Jij hebt vanaf de eerste dag duidelijk gemaakt dat je mij er niet bij wou, maar ik ben gebleven. Voor Charlie en met de hoop dat je me op een dag zou leren vertrouwen", zei hij ruw.

Het was hem een raadsel waarom hij dit nu zei, maar het deed hem deugd dat hij het eindelijk uitsprak. Toen Sarah stil bleef begon hij zich af te vragen of hij misschien beter gezwegen had, zoals hij altijd deed. Hij deed zijn mond open, in eerste instantie om zich te verontschuldigen, maar de woorden stroomden uit zijn mond alsof iemand anders ze er uit duwde.

"En dan komt Tyler, die mag zeggen wat hij wilt. Mijn vriend, die ik in lange tijd niet gezien heb, omdat ik er altijd ben voor jullie. Die mag meer zeggen dan ik. Nu Eddie Mouster, die op jouw vraag jouw paard mag berijden. Dus het spijt me als ik benieuwd ben naar een man die een uitnodiging krijgt in Sarah Hopkins haar leven", hijgde hij en hij vloekte in stilte op zichzelf.

Hij wist niet wat hem plots bezielde, maar hij kreeg plots veel zin om Eddie straks te begroeten met een vuistslag op zijn gezicht. Sarah fronste, Joey die haar anders altijd rustig liet razen, raasde nu zelf en schuld knaagde aan haar. Hoewel ze wist dat ze misschien wat vriendelijker had kunnen zijn tegen Joey, voelde ze een kwaadheid in haar opborrelen. Sarah had nog nooit de reflex gehad om kwaadheid weg te slikken, maar ze vond geen woorden om zich te verdedigen, waardoor ze gedwongen werd om eerst af te koelen en na te denken.

De stilte maakte Joey echter gekker dan eender welke tirade had kunnen doen. Hij keek haar even aan en zuchtte. "Het spijt me, ik weet zelf niet..."

"Nee", onderbrak Sarah hem nu: "Je hebt gelijk." Verbaasd keek Joey haar weer even aan, voor hij zijn ogen terug op de weg richtte. Sarah zweeg een lange tijd en zuchtte dan ook, ze haalde haar schouders op terwijl ze sprak: "Eddie is... veilig."

Joey fronste: "veilig?"

"Eddie is niet iemand die dingen gaat proberen", verklaarde ze. Joey fronste nog steeds. Hoewel dat misschien zo was, wist Joey dat Tyler dat absoluut wel was en die mocht ook veel zeggen, terwijl hijzelf nooit een dubbelzinnige opmerking had gemaakt. Tot voor kort had hij alles aan haar onverdraaglijk gevonden.

"Ok", besloot hij gewoon. Hij wou niet verder vragen waarom ze zo bang was van mannen, die mogelijk interesse in haar hadden. Hij was plots heel moe en hield de rest van de weg zijn mond. Hij wou dat Sarah terug het kwetsbare meisje op de kruk in de stallen was, met haar handen in het water. Zo kwetsbaar dat hij het vreemd had gevonden om naar haar te kijken. Zijn enige instinct was geweest om haar te helpen, voor haar te zorgen.

"Ik vertrouw je wel", zei Sarah zo plots dat Joey, die in gedachten verzonken was, opschrok. Verbaasd keek hij haar even aan, maar ze staarde naar de baan voor hen.