A Vampire's Secret: The Return

Κεφάλαιο 15: Όσο Λιγότερα Ξέρω, Τόσο Το Καλύτερο

(Πριν 580 χρόνια)

Damon's POV

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να ξεφύγω από τα χέρια του αλλά είναι αρκετά πιο δυνατός από εμένα. Τρέχω ανάμεσα στα δέντρα όσο πιο γρήγορα μπορώ προσπαθώντας να αποκρουσω τα κλαδιά που πέφτουν πάνω στο σώμα μου και αφήνουν γρατζουνιές αλλά μάταια, τουλάχιστον δεν πονάω τόσο πολύ. Τι του έχω κάνει τέλος πάντων και με μισεί τόσο πολύ? Βρισιές και ουρλιαχτά βγαίνουν από το στόμα του προς εμενα και προσπαθω να πάω πιο γρήγορα αλλά μάταια, αυτός βρίσκεται ήδη δίπλα μου.

Απλώνει το χέρι του για να με τραβήξει προς τα πίσω και έχω πάρει απόφαση πως την έχω γαμησει αλλά αντί για αυτό ένα ουρλιαχτό πόνου βγαίνει από το στόμα του και εκείνος πέφτει κάτω ενώ εγώ σταματάω απότομα για να κοιτάξω αν είναι καλά. Μωρέ ψυχούλα είμαι δείτε που σταμάτησα ενώ με κυνηγουσε!

Τον κοιτάω και αυτό που βλέπω με σοκάρει. Ο Tyler είναι πεσμένος στο πάτωμα και φλέβες έχουν πεταχτεί κάτω από τα μάτια του ενώ πιάνει ένα ξύλο το οποίο ξεπροβάλλει από το πόδι του και ορκίζομαι πως βλέπω αίμα. Κάνω ένα βήμα προς τα κοντά του για να τον βοηθήσω αλλά ακούω τρέξιμο προς το μερος μας και μένω στήλη άλατος.

Φωνές ακούγονται από τα δέντρα και ο πανικός με κατακλύζει ενώ έχω τον άλλον στο χώμα να περιμένει την βοήθεια μου.

?:"ΕΊΝΑΙ ΔΎΟ" ακούω μια φωνή να ουρλιάζει και συμπληρώνει μια άλλη παρόμοια "ΧΤΥΠΆ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ" και αυτό που κάνω αυτόματα είναι να αρχίσω να τρέχω για να σώσω το τομάρι μου.

Γυρνάω και κοιτάω μια τελευταία φορά τον Tyler. Συγγνώμη, η ψίθυρος δεν βγήκε πιο έξω από τα δόντια μου και συνεχίζω να τρέχω μακρυά του, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω. Ή αυτός, ή εγώ.

Tyler:"ΆΜΑ ΕΠΙΖΗΣΩ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΓΑΜΗΣΕΙ" ακούω την φωνή του και δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω απλά τρεχω προς το σπίτι.

(Στο σήμερα)

Estrella's POV

Μπαίνω από το παράθυρο μιας και ο Deucalion κράτησε τα κλειδιά μου πριν και κατευθύνομαι προς την κουζίνα από την οποία ακούω θόρυβο. Ακόμα σπίτι είναι αυτός? Σκέφτομαι καθώς μπουκαρω από το παράθυρο.

Προχωράω για λίγο, από την κουζίνα στο σαλόνι και βλέπω τον Deucalion να κάθεται στο καναπέ, με ένα πιάτο τιραμισού μπροστά του να κοιτάει τον κατάλογο με τις ταινίες του νετφλιξ. Γυρνάει το κεφάλι του και με εξετάζει προσεχτικά σηκώνοντας το δεξί του φρύδι.