War of Hearts

Kabanata 18

Pain

Matapos ang pagkamatay ni Lola, lumipat na kami ng bahay. Malapit lang naman iyon sa lumang bahay. Maraming lupa ang pamilya Flores. Hinati na lahat ng mga lupain ni Lola Jimena at Lolo Manuelo sa kanilang mga apo.

Ang naibigay sa amin ay iyong sa may subdivision na tabi ng palayan. Isang taon bago maitayo ang aming bahay at matapos itayo ito, agad kaming lumipat. I am excited to see our house. Sabi ni Papa, may malawak na garden sa aming bakuran.

Mahilig din kasi si Mama magtanim ng halaman kaya pagkakita ko sa bahay, punong-puno na ito ng mga bulaklak at halaman. May malaking puno sa gitna. Tabi noon ay may isang duyan na gawang kahoy.

Naupo ako roon. The air feels so light and cold here. 'Di tulad sa lumang bahay. Napapalibutan na ang bahay na iyon ng ibang establisiyamento dahil malapit lang sa simbahan.

"Do you like it here?" Tanong ni Mama na kalong si Keith, ang bunso kong kapatid. She sat beside me. Inilapit niya sa akin si Keith. She's already one year old. Mataba na ang pisngi nito at bumibigat na rin.

I poked her cheeks. She giggled.

"I like it here Mama. It looks peaceful." Bumaling ako sa palayan na likod lang ng aming bakuran.

I dreamed living in this kind of place. In the middle of a rice field, with my family bonding happily together. The sound of birds humming as they nestled on this big tree.

'Di ko alam kung anong tawag sa punong ito but it's good to have one. I wonder if this bare fruits. It'll be awesome!

Tumulong ako sa paglipat ng gamit sa loob. There are lots of scattered boxes from our living room up to our kitchen. The place looks small but it's still a bit spacious. Bumawi naman sa garden.

The living area and the kitchen are connecting. Ang tanging namamagitan lang sa dalawa ay ang isang hakbang. Sa tabi ng living area ay may isang malawak na study desk. Probably this is where Mama will tutor me with my assignments. Tapat lang ng study desk ang hagdanan.

Nagmadali ako sa pagakyat para makita ang kuwarto. There are three rooms in the hallway. I opened the first door to my left. Namangha ako sa laki ng kuwarto. It's only painted in white and there's already a wooden bed frame inside. Pumasok ako sa banyo. The bathroom is also spacious. There's a sink and a shower. Sapat na iyon para sa banyo ko.

Iginala ko muli ang mata ko sa kabuoan ng kuwarto. There's a window on the left side of my room. Kita mula rito ang malawak na bukirin. I opened the window. Pagbukas ko pa lang ay sumalubong kaagad sa aking mukha ang malakas na ihip ng hangin. I smiled.

The midday sky looks peaceful and serene. The clouds are moving steadily. The sun is high up in the sky. What a picture perfect memory.

Naistorbo nga lang ang mapayapa kong pagmumuni sa tanawin nang tawagin ako ni Ate Gladys.

"Mare, iakyat mo na ang gamit mo. Mamaya ilalagay na rin diyan ang mattress."

"Okay!"

Buong araw ay nagayos lang ako ng gamit ko sa kuwarto. Ate Gladys helped me fixed my room. Hindi ko naman kasi kayang mag-ayos ng mag-isa dahil sais anyos pa lang naman ako. I can't carry a heavy box that easily. Nagtutulungan kami ni Ate sa pagaayos ng gamit ko at gamit niya.

May ilang boxes pa ang natitirang hindi naayos ngunit ipagpapabukas ko na lang. For now, kakain muna kami ng hapunan dahil nagiiba na ang kulay ng langit.

Tumanaw muli ako sa aking bintana. Nakaharap na sa akin ang araw. What a beautiful view from my room. The sun is now orange, hudyat na sobrang init bukas. Napatanong tuloy ako sa sarili ko kung magsasawa ba ako sa tanawing ito? I don't think so.