" ေနာက္တစ္ခုက အမ်က္ေဒါသ ကင္းစင္ျခင္း ဥာဏ္ပညာျဖင့္ ထိန္းကြပ္ျခင္း ''
ေအးခ်မ္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အေဆာင္ငယ္ေလး၌ ဆရာရန္၏ စာသင္သံမွလႊဲ၍ မည္သည့္ဆူညံသံမွ မၾကားရ ။
ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္မွတ္သားေနေသာ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္မွမင္းသားမ်ားဟာလဲ အာရံုစူးစိုက္ေနၾကသည္ ။ သို႔ေသာ္ထိုထဲ၌ ဝမ္ရိေပၚ မပါဝင္ေပ....။
ဆရာျဖစ္သူကို မေလးမစားျပဳလုပ္သည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ရိေပၚ ထိုေနရာမွ ထျပန္ခ်င္ေန၏ ။ မ်က္ႏွာျပင္က သူ႔မူအတိုင္းတည္တ့ံေနေသာ္လည္း ရိေပၚ့ရင္ထဲ မသက္သာေပ..။ ပံုမွန္ဆိုသည္ ဝမ္အိမ္ေ႐ွ႕စံျဖစ္ေသာ သူသည္ မည္သည့္ပညာကိုမဆိုမလြန္တန္ဖိုးထား ေလ့လာသင္ယူတတ္စျမဲပင္....... ။
သို႔ေသာ္...ယခု သူ႔စိတ္အစံုသည္ ကတၱီပါ သားသဖြယ္ႏူးညံ့လြန္းေသာ အေမႊးႏုကေလးမ်ား႐ွိသည့္ နားရြက္႐ွည္ ခဲေရာင္ ယုန္ကေလးဆီသာ ေရာက္႐ွိေနေလ၏ ။
မနက္ကတည္းက န်န္ယြီနဲ႔ထားခဲ့တာ အဆင္ေျပရဲ႕လား သူသိခ်င္ေနသည္ ။ ဟိုမိန္းကေလးမ်ား ယုန္ကေလးကို ျပန္လာေခၚမလား စိတ္ပူေနမိသည္..။ စာသင္ေနခ်ိန္ ေခၚထားခ်င္ေပမယ့္ ဆရာျဖစ္သူအား ေလးစားသမႈမ႐ွိသည့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္မည္ဆိုးသျဖင့္ ရိေပၚထိုသို႔မျပဳလုပ္လိုက္ရ....။
ေလးေထာင့္က် ေျခတိုစားပြဲေလး၌ထိုင္ေနရင္း ဝတ္ရံုစကို ခပ္တင္းတင္းစုပ္ကိုင္ကာ ရိေပၚ့စိတ္မ႐ွည္မႈေတြကိုသည္းခံလိုက္ရေတာ့သည္.......။
တစ္သက္နဲ႔တစ္ခါ...ဆရာေတြ စကား႐ွည္တယ္ထင္တာ ရိေပၚ့ဘဝ ဒါပထမဆံုးပဲ....။
ၾကည့္...မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး....( ͠° ͟ʖ ͡°)
အခ်ိန္မနည္းၾကာ ဆရာရန္ စာသင္ ရပ္နားလိုက္သည္ႏွင္..။
အလွ်င္အျမန္ အေဆာင္တြင္းမွထြက္ဖို႔ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့မွာ ဝမ္ရိေပၚျဖစ္သည္။
ေၾကာင္အန္းစြာ ၾကည့္ေနရေသာ သူမ်ားမွာလဲ လြန္စြာ အံ့ျသလွ်က္႐ွိေနၾက၏....။ ဝမ္ရိေပၚ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ အေရးတႀကီး ေျပးထြက္သြားသည္မွာ ဒါပထမဆံုးျဖစ္ေပသည္မဟုတ္လား....။
ထိုမ်က္လံုးမ်ားထဲ အိမ္ေ႐ွ႕စံအား စပ္စုပ္ဖြယ္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ ရန္လိုမုန္းတီေသာ အၾကည့္တစ္စံုလည္း စူး႐ွစြာပါဝင္သည္။
