𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O84 • Let me go...

Draco Lucius Malfoy

Ik stapte langzaam de kamer binnen en zag mijn moeder aan tafel zitten. Voor het eerst sinds dagen zag ik haar eten en ik rilde kort toen ik naar haar ingevallen gezicht keek.

Weken lang had zij non-stop zitten huilen, opgesloten in haar kamer. Het verlies van haar zus en de herinneringen aan de oorlog waren haar te veel geworden, en mijn vader, die er met net zo'n ingevallen gezicht bij liep, was amper thuis.

Kort na de oorlog had hij het ministerie van toverkunsten gesmeekt hem zijn oude baan terug te geven en deze had hij dan ook gekregen, maar niet meer met de zelfde respect als voorheen.

Als ex-dooddoener zou je altijd anders behandeld worden dan de rest en het maakte ons leven in de samenleving nu een stuk zwaarder. Geen van ons voelde voor een nieuw bestaan in de dreuzelwereld en dus besloten wij maar door te leven, de afschuw van de meeste om ons heen proberen te negeren.

Professor McGonagall had een brief gestuurd met een uitnodiging om terug naar Hogwarts te keren voor mijn zevende jaar, maar deze had ik afgewezen. Ik was er haast zeker van dat Audrey zou terug keren voor haar zevende jaar en ik wilde haar niet onder ogen komen. Niet na die laatste brief die ik haar had gestuurd.

Een brok ontstond in mijn keel en ik nam langzaam plaats aan de reusachtige eettafel. Mijn moeder keek op van haar bord en staarde mij vanaf de andere kant van de tafel hoopvol aan.

"Draco lieverd, heb je al iets gegeten?" 

Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb niet zoveel trek." zei ik enkel en terwijl ik naar mijn moeder haar bord keek die gevuld was met aardappelpuree. Onbewust deed dit mij aan Audrey denken.

"Heb je nog iets van haar gehoord?" vroeg mijn moeder plots alsof ze mijn gedachten leek te kunnen lezen.

Ik keek haar aan en klemde mijn kaken straken op elkaar. "Ik wil het er niet over hebben." zei ik enkel terwijl ik weer van haar weg keek en naar de muur naast mij begon te staren.

Mijn gedachten dwaalden af naar mijn laatste herinnering van Audrey en ik probeerde deze verwoed weg te drukken, maar het was al te laat: Het beeld van haar levenloze lichaam die op een tafel lag in het toverdranken lokaal was op mijn netvliezen gebrand en zou ik nooit meer kunnen vergeten. Even had ik dacht dat ik haar voor goed kwijt was...

"Wat is er toch gebeurt tussen jullie twee?" zuchtte mijn moeder die haar vork neerlegde en mij spijtig aankeek. "Toen je haar de ringen gaf dacht ik echt dat jullie uiteindelijk zouden-"

"Genoeg!" beet ik haar toe waarnaar ik opstond en mijn handen op de tafel voor mij neersloeg. "Ik wil het er niet meer over hebben! Nu niet, nooit niet!" En met die laatste woorden stampte ik de eetzaal uit, terug richting mijn kamer waarvan ik de deur met een klap achter mij dicht smeet.

Ik liep naar het eerste de beste object toe dat ik zag staan en trapte deze omver. Het nachtkastje dat net nog naast mijn bed had gestaan rolde nu door de kamer heen en kwam met een luide klap tot stilstand tegen de muur.

Ik stapte op mijn bureau af en gritste hier een stuk perkament uit mijn la waarnaar ik mijn veer pakte en hiermee driftig op het perkament begon te schrijven. Halverwegen mijn eerste zin stopte ik met schrijven en staarde ik voor enkele tellen ongelovig naar de woorden voor mij.

Liefste Audrey,

Het zevende jaar begint bijna en ik vroeg mij af of 

Ik pakte de brief op met trillende handen en vervromelde deze gefrustreerd waarnaar ik die woedend in de prullenbak naast mijn bureau smeet tussen alle andere brieven die ik haar had willen schrijven.

Het was te laat. Ik had het mijn vader beloofd en ik zou nu niet meer terug komen op die belofte. Ik had mijn familie al te veel pijn gedaan en dit was het minste wat ik kon doen om onze eer te herstellen. Ik moest haar laten gaan...