𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O59 • Let me go...

De week ging in een waas voorbij en toen het eindelijk vrijdagavond was voelde mijn lichaam uitgeput van alle lessen.

De leerstof werd steeds moeilijker ter voorbereiding op de P.U.I.S.T examens in het zevende jaar, en het kostte mij moeite om alles bij te kunnen houden aangezien ik nog steeds vier jaar achter liep op de rest.  Dan was er ook nog de bergen huiswerk die wij bijna iedere les mee kregen waardoor ik haast de hele week nog geen tijd had gehad om mij zorgen te maken om de missie of de verdwijnkast, laat staan dat ik de duisternis ook maar echt had opgemerkt.

Ik liet mij vermoeid op de zwarte sofa vallen bij het haard en begon afwezig in de groene vlammen te staren. 

De leerlingenkamer was erg rustig voor een vrijdagavond en ik vroeg mij dan ook af waar iedereen was. Slechts een paar eerste- en derdejaars waren in de kamer, rustig zijn of haar huiswerk aan het maken. 

'Ik ben dood op.' zuchtte Blaise die tegenover mij op de bank neer plofte, zijn schoenen uit schopte en zijn voeten op de salontafel voor hem plaatste.

'Vertel mij wat.' Ik scheurde mijn blik los van de vlammen en keek de getinte jongen aan. 'Heb jij al jouw huiswerk al af kunnen krijgen?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Niet echt,' bekende hij. 'Maar ik ben in ieder geval een heel stuk verder dan Draco, die volgens mij nog niet eens begonnen is. Al zijn boeken liggen nog steeds onaangeroerd op de stoel naast zijn bed.'

Ik maakte een afkeurend geluidje. 'Typisch Draco.' mompelde ik waarnaar ik weer naar de vlammen begon te kijken die wild aan het dansen waren in het haard.

'Trouwens, over Draco gesproken,' De ondeugende ondertoon in Blaise zijn stem deed mij weer naar hem omkijken met een argwanende blik. 'Hij lijkt de laatste paar dagen ineens... vrolijker.'

Ik haalde mijn wenkbrauwen op, maar toen ik er over na begon te denken moest ik bekennen dat Blaise gelijk had. 

Draco was de laatste tijd minder prikkelbaar dan hij begin van dit jaar was geweest. Hij lachte meer en begon zelfs meer grapjes te maken. Ik zag vaker zijn ondeugende grijns weer tevoorschijn komen en soms kon ik hem zelfs horen fluiten. Hij deed mij weer denken aan de Draco die ik had leren kennen in het vijfde jaar.

'Je hebt gelijk,' zei ik. 'Hij is de laatste tijd een stuk meer zichzelf.'

'Zeg op, wat heb je met hem gedaan Mccloud?' 

'Niets, voor zo ver ik het mij kan herinneren in ieder geval.' zei ik onschuldig.

Blaise zijn grijns werd breder. 'Hebben jullie-'

'Oh god Blaise, nee!' onderbrak ik hem vlug terwijl het bloed naar mijn hoofd steeg, wetend wat hij wilde gaan vragen.

De jongen begon geamuseerd te lachen. 'Is dat een nee van; nee, dat gaat je niks aan of nee, dat hebben wij niet gedaan.'

'Dat is een nee van; nee, mocht ik willen.' klonk Draco zijn stem plots van achter mij waarnaar hij naast mij op de bank neer plofte en zijn beste vriend met een brede grijns aankeek. 

Ik draaide overdreven met mijn ogen. 'Real charming, Malfoy.'

'Geef toe, je vindt het wel leuk.' grijnsde de blonde jongen ondeugend naar mij waarnaar hij zijn armen om mij heen sloeg en mij naar zich toe trok zodat ik nu tegen hem aan lag.

'Oke, dit is mijn queue,' mompelde Blaise die op stond van zijn plek en zijn schoenen van de grond raapte. 'Adios!'

Ik staarde Blaise na die de leerlingenkamer verliet en keek toen weer naar Draco die lachend op mij neer keek. 'Zullen we naar beneden gaan? Daar is het wat rustiger, ik wil namelijk nog iets met je bespreken.' Ik knikte instemmend.