𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O65 • Let me go...

Harry James Potter, point of view

Ik staarde in stilte naar het wezenloze lichaam van Albus Dumbledore. Verscheidene leerlingen en leraren waren naar buiten gekomen en één voor één in stilte om ons heen gaan staan. Niemand durfde wat te zeggen.

Ik voelde een hand op mijn schouder en toen ik op keek zag ik Professor McGonagall naast mij staan met tranen in haar ogen. Ze pakte toen haar toverstok tevoorschijn en hief haar arm in de lucht, alle aanwezigen volgden haar voorbeeld. Er waren geen woorden nodig om te begrijpen wat de oude heks wilde gaan doen. 

De één na de andere toverstok lichtte op en tegelijk schoten er stralen van wit licht de lucht in, daar waar het Duistere Teken zich vormde.

Ik knielde langzaam naast Dumbledore en pakte voorzichtig één van zijn gerimpelde handen vast die ijskoud aanvoelde in die van mij. Al zijn spieren waren stijf geworden. Er was geen enkel teken van leven meer te bekennen.

De tranen stroomden over mijn wangen en het enige dat ik kon denken was; Waarom? Waarom had Audrey ons verraden? Na alles wat wij hadden mee gemaakt, waarmee Dumbledore en ik haar hadden geholpen.

Mijn pijn veranderde langzaam in woedde en ik moest mijn kaken hard op elkaar klemmen om de drang iets te willen opblazen tegen te gaan. Ik kneep hard in de ketting die ik in mijn andere hand hield en staarde kort naar de lucht waar het Duistere Teken langzaam weer verdween.

~

'Denk je dat hij het gedaan zou hebben- Draco, bedoel ik.' Hermione staarde naar de roze lucht voor ons, uitkijkend over het balkon van de Astronomietoren waar Professor Dumbledore een paar uur geleden nog overheen was gevallen.

'Nee, ik denk het niet.' zei ik enkel zonder naar haar om te kijken. 'Het was Snape die het uiteindelijk deed.'

Het bleef even stil. Ik kon Hermione horen slikken voordat zij verder sprak. 'En Audrey?' vroeg ze zacht. 'Denk je dat zij-'

'Ik wil die naam niet horen!' Ik draaide mij abrupt om naar Hermione die mij geschrokken aanstaarde. 'Zij heeft ons verraden. Ons allemaal!'

Ron, die enkele meters bij ons vandaan op de wenteltrap van de toren zat, staarde naar zijn voeten, niet wetend wat te zeggen.

'Er moet toch een reden zijn geweest voor ha-'

'Zij is een Dooddoeners, Hermione!' beet ik haar toe. Mijn bloed begon te koken en ik balde mijn handen tot vuisten. 'Vanaf het begin van dit schooljaar was zij dat al, en zij heeft ons al die tijd voor gelogen. Al die tijd deed zij alsof zij onze vriendin was, terwijl zij tegelijk Dumbledore zijn dood aan het plotten was. Het was allemaal een leugen.'

Ik zag nu pas de tranen die over Hermione haar wangen waren gaan rollen en ik had direct spijt van mijn uitbarsting. Ik was totaal vergeten dat dit waarschijnlijk net zoveel impact had op haar en Ron, als dat het op mij had.

'Het spijt mij.' mompelde ik zacht. Ik draaide mij weer weg van Hermione en begon opnieuw naar de lucht voor ons te staren.

Voor een lange tijd bleef het weer stil in de toren, iedereen verzonken in zijn of haar gedachten.

'Ik denk niet dat ik volgend jaar nog terug ga komen,' verbrak ik de stilte toen. Ik draaide mij om zodat ik nu ook Ron kon aankijken. 'Ik moet afmaken waar Dumbledore aan begonnen was.'

'Je denkt toch niet dat je alle Gruzielementen in je eentje gaat kunnen vinden?' vroeg Hermione mij terwijl zij zich tot mij richtten. 'Harry, je hebt ons nodig.'

'Wij gaan met je mee Harry, of je het nu wilt of niet.' zei Ron die opstond van de trap en op ons af gelopen kwam.

Ik wilde protesteren, zeggen dat het te gevaarlijk zou zijn en zij hun levens op het spel zouden gaan zetten, maar ik sloot mijn mond weer en knikte enkel zonder iets te zeggen. Het had geen zin ze te vertellen het niet te doen, zij kenden de gevaren al en zij wisten al waar zij zich voor zouden gaan inzetten. Er was geen mogelijkheid ze op andere gedachten te brengen.