opgesloten [a.i]

forty-two.

Als we na het avondeten weer in onze cel zitten, pak ik Ashton's boekje.

Ik blader naar zijn plan.

De stap waar hij nu mee bezig is, is de gang graven. Hij heeft zijn collectie beeldjes al af.

Ik durf niet achter de poster te kijken, omdat ik bang ben dat er dan toevallig een agent langs komt, die mij dan ziet en zo de gang opmerkt.

God, dat zou kut zijn.

Er is een paar dagen geleden een agent in onze cel gekomen. Hij heeft overal gezocht naar verdachte voorwerpen, dat doen ze in iedere cel.

Toen hij Ashton's houweel zag liggen, was zijn gezicht vertrokken. Hij had Ashton op boze toon gevraagd waarom het daar lag, waarop Ashton zelfverzekerd naar de beeldjes wees.

De officier had gegrijnsd toen hij de beeldjes zag staan. Hij had opgelucht gekeken, gelukkig gebruikt hij dat houweel alleen maar voor beeldjes.

Nou, niet dus.

"Plan loopt goed," fluistert Ashton in mijn oor als hij naast me komt zitten.

Ik knik. "Hoe ziet de gang er eigenlijk uit?"

"Gangachtig," lacht hij. Ik zucht.

"Nee, serieus. Is hij breed? Of heel smal? Ben je überhaupt al ver?"

Hij grijnst, pakt het boekje uit mijn handen en schuift het onder zijn kussen.

"Best ver."

"Hoeveel meter?"

"Vijf, gok ik."

Oh, dat is best veel!

"Gaat het snel?"

Hij schudt zijn hoofd.

"Enorm langzaam, je moet niet verwachten dat hij binnen een week al klaar is, hè!" Lacht hij als hij een kus op mijn wang drukt.