opgesloten [a.i]

thirty-five.

"Wat is dat nou weer voor kut regel?" Schreeuw ik boos uit.

"Jongedame, dat soort taalgebruik tolereren wij hier niet," zegt meneer Maconia rustig.

"Het is verboden om verschillende redenen. Wij willen niet dat je je hier op je gemak gaat voelen."

Mijn mond valt nog wijder open en ik kijk hem boos aan. Dat hij dat durft te zeggen!

"Dan is ons gesprek hiermee afgesloten. Dag, Melissa. Tot over vijftig dagen," zegt Maconia met een verborgen grijns.

Ik word omhoog getrokken, maar spartel hevig tegen.

"Nee! Dit slaat nergens op! Waarom mag dat in godsnaam niet? What the fuck!" Roep ik aan één stuk door.

Het enige dat Maconia doet is grinniken.

Als ik mijn cel weer in word geduwd en de tralies worden dichtgeschoven slaat mijn woede om in verdriet.

Ik ga op mijn bed zitten, pak mijn kussen en begin zachtjes te sniffen.

"Hé, wat is er?" Vraagt Ashton als hij ziet dat ik huil. Ik antwoord niet.

Hij loopt naar me toe en gaat voor me zitten. Ik kijk hem niet aan.

"Hé, Melissa?" Hij veegt wat haren uit mijn gezicht en kijkt me bezorgd aan.

"Wat is er?" Als hij merkt dat ik niet ga antwoorden trekt hij me in een lieve knuffel, wat er alleen maar voor zorgt dat ik nog harder ga huilen.

Dit is dus verboden.

"Rustig maar, alles komt goed," zegt hij als hij over mijn rug wrijft. Mijn ademhaling past zich aan die van hem aan en wordt zo weer regelmatig.

Als ik weer wat rustiger huil laat hij me weer los. Zijn halve shirt is nat door mijn tranen.

"Wat hebben ze gezegd?" Ik haal diep adem en begin dan te vertellen.

"D-Dat liefde v-verboden is." Hik ik zachtjes.

Ashton kijkt verslagen naar de grond en zakt een beetje in elkaar. Hij kucht even en besluit me dan een peptalk te geven.

"Maar, dat is alleen erg als je van iemand houdt, en aangezien-"

"Ik h-hou van jou, Ash," onderbreek ik hem zachtjes.