K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Hanne

Doodnerveus sta ik bij het gebouw van pleegzorg te wachten. Ik ontmoet zo mijn echte ouders. Wat als het vreselijke mensen zijn, die me haten? Wat als ze me kennen van tv? Waren ze me al vergeten? Weten ze dat ik het ben? Spreken ze wel Nederlands? Duizenden vragen gaan door mijn hoofd. Ik zucht en ik kijk naar boven. Ik krijg berichtjes van Klaasje en Marthe: we denken aan je x. Ik glimlach en doe mijn gsm weer weg. Op eens komt er een man naar me toe.
"Euhm, hoi, ik ben euhm.." stottert hij. "Sander Koetsier.."
"Bent u.. bent u.. Bent u mijn vader?" vraag ik met een open mond. Dat ik die vraag durfde te stellen, omg.
"Ja.." zegt Sander dan en ik zie dat bij hem een traan over zijn wang rolt.
"En mijn moeder?" vraag ik en Sander kijkt om het hoekje. Ik kijk ook en dan zie ik Karen staan.
"Karen? Wat doe jij nou hier?" vraag ik verbaasd. Als ze niet reageert, word ik bang.. Ik mompelt iets onverstaanbaars als 'ben jij het' en kijk recht in Karens ogen waar de nervositeit in te lezen is. Karen knikt voorzichtig en komt dan naar me toe. Is Karen.. is ze mijn moeder?
"Karen.." stamel ik zacht.
"Hanne.. Ik.. Ik ben je moeder.." zegt Karen zacht met traanogen. Mijn mond valt open en een traan rolt over mijn wang. Van blijdschap, maar ook van woede. Karen, mijn voorganger in K3, zij is gewoon mijn biologische moeder en ze heeft het nooit verteld. Karen geeft me een knuffel en we barsten beide in tranen uit.
"Hanne.. Het spijt me zo.." huilt Karen, maar ik hoor het niet eens. Ik zeg niets meer. Wisten mijn ouders dit?! Wie wist dit allemaal? Is Kristel met mij meegegaan voor Karen? Weer schieten er duizenden dingen door mijn hoofd, ik kan het niet plaatsen. Weten Klaasje en Marthe dit? Karen, wat heb ik fout gedaan dat ze me weg doet? Ze heeft me laten adopteren en dat is mijn schuld. Nee, Hanne, niet zo denken. Karen was gewoon druk met K3. Nee, toen bestond K3 nog niet. Waarom werd ik afgestaan? Ik moet het weten.
"Waarom hebben jullie me afgestaan.." vraag ik voorzichtig tussen mijn tranen door. "Wat heb ik fout gedaan."
"Niks, lieverd. Je hebt niks fout gedaan, echt niet.."
"Waarom hebben jullie me dan afgestaan.."
"Ik kon niet voor je zorgen. Ik was negentien jaar, ik was nog niet eens uit de puberteit. Ik wilde je je beste kans geven en dat kon niet bij mij." zegt ik Karen. "Het spijt me zo verschrikkelijk, Hanne.."
Sander geeft me ook nog een knuffel.
"Wat ben je een prachtige meid.." hoor ik vaag.
"Hoe lang weet je al dat ik je dochter ben.." vraag ik voorzichtig.
Karen kijkt Sander aan en begint te praten. "Sinds K3 zoekt K3 vond Kristel jou wat trekjes van mij hebben, en jij deed me denken aan mezelf. Toen ik jou leerde kennen, voelde ik steeds meer dwang om mijn geadopteerde dochter te ontmoeten. Mijn gevoel zei steeds meer dat jij het was. Eergisteren liet Kristel me de foto zien van de brief die ik voor je ouders heb geschreven en toen wist ik het zeker."
"Verdien ik mijn plekje in K3 wel? Of ben ik voorgetrokken zodat jullie mij beter zouden leren kennen en je dit kon weten?"
"Nee, je bent niet voorgetrokken, dat beloof ik je. Je verdient het echt wel om in K3 te zitten, Hanne." zegt Karen. "K3 zit in je."
"Geërfd van jou." zeg ik dan met een lach. Ik kan niet verdrietig en boos blijven.
"Kristel is trouwens de enige die dit weet. En verder alleen Anthony en Sky." zegt Karen dan.
"Waarom wisten zij het eerder dan ik zelf?" vraag ik.
"Ik wist het nog niet honderd procent zeker. Ik twijfelde zo, ik was zo bang dat je boos zou worden.."
"Heb je spijt gehad?" vraag ik. "Nou?"
Karen bijt op haar lip en knikt. "Heel veel."
Ik zucht. "Zullen we ergens iets gaan eten?" zegt Sander dan en Karen en ik knikken. We lopen naar de dichtstbijzijnde cafetaria en bestellen ieders een tosti kaas.
"Sorry, Hanne." zegt Karen.
"Het is oké.." zeg ik dan. "Mama."
Karen glimlacht en veegt haar traan weg.
We krijgen ons eten en drinken. Gelukkig is het erg rustig in het restaurant, dus we kunnen gerust verder praten zonder dat iemand ons hoort.
"Karen.." vraag ik en Karen knikt. "Waarom had je voor een gesloten adoptie gekozen?"
Karen kijkt Sander aan en begint te praten met een brok in haar keel.
"Ik kon het moeder zijn er gewoon niet bij hebben. Zonder er echt over na hebben gedacht zei ik al dat het gesloten moest zijn. Ik wilde dit deel van mijn leven vergeten en wilde mijn dochter niet zien.." vertelt Karen. "Dat was een grote fout van me."
"Werd je dan ook per ongeluk zwanger?" vraag ik en Karen knikt.
"Ja. Mijn ouders hadden me aangeraden om abortus te plegen, maar ik vind dat moord. Ieder zijn mening en dat is de mijne. Ik wilde niet mijn dochtertje laten vernietigen, ook al was je toen niet meer dan wat cellen.."
Ik neem wat happen van mijn tosti.
"Toen je werd geboren hebben we besloten je af te staan aan Pleegzorg.. We wilden je je beste kans geven en dat kon niet bij ons." zegt Karen met waterige ogen en ik zucht zachtjes.
"En dat spijt me verschrikkelijk, Hanne. Maar kijk nou wat jij hebt bereikt. Je bent een prachtige 22-jarige meid met talent voor je hobby's. Je hebt van je hobby je werk kunnen maken en dat is super speciaal. Maar drie meiden op de wereld van zes miljard mensen, hebben K3 zoekt K3 gewonnen, en dat ben jij samen met Klaasje en Marthe!"

De volgende dag!

Ik kom aan bij Studio 100 en zie Marthe. Ik loop naar haar toe, groet haar en geef haar een knuffel. Nog geen minuut later komt Klaasje aan en als Marthe haar ziet, wordt ze knalrood.
"Hey.." zegt Marthe ongemakkelijk.
"Hey girls.. Hanne, vertel, hoe zijn je ouders?" vraagt Klaasje. Oké wacht, waarom deed Marthe zo ongemakkelijk tegen Klaasje, net alsof er iets is gebeurd? Oh ja, en hoe ga ik over Karen en Sander vertellen?
"Uhm, laten we zeggen dat het een schok was.." zeg ik.
"Waarom?" vraagt Marthe.
"Omdat mijn biologische moeder iemand is die we alle drie kennen." zeg ik zacht. Maar voor we kunnen verder praten, haalt Stefan ons al. Stefan weet niet wat er allemaal speelt. Tenminste, niet van mij, misschien van Kristel. Marthe en Klaasje blijven doorvragen wie mijn ouders zijn, maar ik zeg niets meer. We komen blij het lokaal van Claude aan, want we hebben zangles. We geven hem een hand, en Stefan gaat in de hoek van het lokaal zitten, terwijl wij voor de piano plaatsnemen.
"We beginnen met Ushuaia." zegt Claude. Klaasje zingt haar solostuk, en er wordt uitgelegd waar ze op moet letten. Een halve minuut later is het mijn beurt en ik zing met solo stukje. Maar ik kan me niet concentreren, mijn gedachten dwalen steeds af. Ik moet het stukje nog een paar keer zingen, maar het gaat niet goed. Ik hoor aan Claude's stem dat hij geïrriteerd is. Ik probeer mezelf op te wekken en het stuk nog een keer te zingen. Claude zucht zacht en zegt dan dat het goed is. We zingen even later het refrein, maar het lukt me niet alles uit mijn stem de halen. De sfeer in het lokaal blijft ongemakkelijk, vooral tussen Marthe en Klaasje, en ik heb geen idee waarom. Na een paar keer het hele nummers te hebben gezongen, vraagt Claude: "Hanne, wat is er met je?"
Ik haal mijn schouders op. "Ik heb gewoon mijn dag niet."
Claude zucht zachtjes. Ik heb geen zin om alles te vertellen. Even later komt Kristel het lokaal.
"Sorry dat ik laat ben!" zegt ze snel.
Stefan lacht en zegt dat het niet uitmaakt. Kristel kijkt naar me en ik word rood. Zij weet het volgens Karen ook, dus nu is het een beetje ongemakkelijk.
"Hanne, wil je even mee komen?" vraagt Kristel lief en ik knik. Ik loop mee naar de gang en dan vraagt ze: "Hoe was het gisteren?"
Ik haal mijn schouders op en kijk naar beneden. Sinds dat ik weet dat ik geadopteerd ben voel ik me weer net zo onzeker als voor K3 zoekt K3.
"Gaat het?"
"Ja.." zeg ik snel. "Het is gewoon.. het is zo raar.. Karen mijn moeder. Één van mijn jeugdhelden."
"Snap ik, Hanne. Maar je moet weten dat Karen heel veel spijt van de adoptie heeft gehad. Na K3 zoekt K3 had ze het er bijna alleen maar over. Ze moest en zou haar dochter vinden en dat was jij. Dat bèn jij."
Ik knik voorzichtig. "Ik weet het.."
"Weten Klaasje en Marthe het al?" vraagt Kristel.
"Nee." zeg ik. "Hoe moet ik het ze vertellen?"
"Straks. Je kan het beste zelf bepalen hoe je het verteld. Je kan het! Ga nu maar weer zingen." lacht Kristel en ik knik.

We hebben net zangles gehad en straks zijn we te gast bij MNM. We zitten met z'n vieren, wij drie en Kristel, in de cafetaria in studio 100 en Klaasje en Marthe blijven me vragen wie mijn ouders zijn.
"Het is, het is gewoon zo'n schok om te weten dat die persoon me op de wereld heeft gezet.." zeg ik. "Het is namelijk.."
Klaasje en Marthe kijken me in mijn ogen terwijl ik de pauze in mijn zin maak.
"Het is Karen." zeg ik dan.
"Karen?!" zeggen Marthe en Klaasje tegelijk. Ik knik voorzichtig.
"En Anthony?" vraagt Klaasje.
"Nope. Sander Koetsier, de ex van Karen."
"Gene kent hem trouwens." zegt Kristel.
"Echt? Waarvan?" vraag ik verbaasd.
"Ze waren als kinderen beste vrienden, later werden ze als het ware vijanden."
Ik heb geen idee wat ik daarop moet zeggen. In één seconde staat Marthe's gezicht triest?
"Wat is er, Marthe?" vraag ik.
"Het is, het is uit tussen mij en Viktor.." zegt ze en ze krijgt waterige ogen.
"Wat? Sinds wanneer?" vraagt Kristel.
"Sinds vorige week.." zegt Marthe.
"Wacht, waarom begin je daar opeens over? Niet stom bedoeld.." vraagt Klaasje voorzichtig.
Marthe haalt haar schouders op. "Dacht ik opeens aan.. Hanne.. Klaasje en ik hebben.."
"Niks!" zegt Klaasje voordat Marthe haar zin kan afmaken. "Wij hebben niks."
Klaasje kijkt Marthe aan met een kwade blijkt en ik schrik ervan, maar ik laat het maar. Kristel kijkt ook verbaasd.
"Echt niet?" vraagt Kristel dan. Klaasje schud snel haar hoofd en ik frons.
"Waarom is het uitgegaan tussen jullie?" vraagt Hanne.
"Hij ging vreemd.." zeg ik met tranen in mijn ogen. "Ik kwam bij hem thuis en ik zag hem zoenen met een ander meisje. Maar Hanne, over Karen, hoe lang weet ze dit al?" vraag ik om het onderwerp over mij en Viktor af te sluiten.
"Sinds een paar dagen, toch Kristel?" vraag ik. Kristel knikt.
"We vonden jou en Karen op elkaar lijken, zij heeft 22 jaar een kind afgestaan en jij was geadopteerd, dat leek wel heel toevallig. Toen ze die brief van jouw ouders zag wist ze het zeker."
"Wacht. Die brief. Ik heb die nooit naar Karen gestuurd, alleen naar Marthe en Klaasje."
Klaasje krabt in haar nek. "Ik heb het misschien doorgestuurd naar Kristel.."
Ik glimlach. "Thanks Klaas. Door jou weet ik het." zeg ik blij.