K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Karen

Ik zit gezellig met Kristel in een café in Antwerpen. Wat zou mijn dochter die mij niet eens kent nu doen? Leeft ze überhaupt nog? Of woont ze in een ver land, in China of zo? Is ze fan van K3? Allemaal vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, alleen omdat ik met mijn stomme kop heb gekozen voor een gesloten adoptie. Mijn ouders hadden me aangeraden abortus te plegen, maar dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Maar ik kon ook niet voor het kindje zorgen. Ik was jong, studeerde nog.
"Schatteke, waar zit je nu weer met je gedachten?" vraagt Kristel.
"Mmm.." mompel ik.
"Ik weet het denk ik al. Je moet er niet altijd aan denken. Ik snap dat het super rot is wat je hebt meegemaakt, en je mag er zeker over praten, maar je moet proberen om er niet vierentwintig zeven aan te denken. Je kan het."
Ik zucht. "Ik wil gewoon mijn dochter zien. Ik wil weten wie ze is geworden."
Kristel legt haar hand op mijn schouder. "Ik zorg ervoor dat je haar te zien krijgt. Ik weet zeker dat zij jou ook wil zien, ook al weten we niet wie ze is. Het komt goed."
Ik zucht nog eens en we bestellen alle twee een IceTea.
"Waarom ben ik zo moeilijk.." zucht ik.
"Schatteke, jij hebt duizenden fans, je betekend zo veel voor mensen. Je hebt je droom waargemaakt. Je bent bekend. Je bent niet moeilijk. Schatteke, het komt goed. Nu niet meer aan denken. Cheers op deze middag!"
Ik glimlach. Wat ze zegt is waar. Ik heb mijn droom waargemaakt. Karentje, jij bent Karen Damen. Een zangeres. Je hebt fans. Zeventien jaar lang heb je met 2 vriendinnen overal en nergens mogen optreden. Waarom ben ik nou nooit eens tevreden?!

Ik kom thuis en plof in de zetel. Sky komt op me af gerend en geeft me een knuffel. Ik loop naar ds keuken en schenk een glas water voor mezelf in.
"Sky, wil je wat drinken?" vraag ik.
"Chocomelk!" roept hij.
"Waar is papa?" vraag ik. Ik heb Anthony nog niet gezien.
"Boven volgens mij." antwoord Sky en ik geef hem zijn beker chocomelk aan. Ik drink mijn water op en loop naar boven.
"Hey, poepie!" roept Anthony naar mik. Ik zucht.
"Gaat het?" vraagt hij.
"Ja, waarom?" vraag ik dan.
"Je zuchtte zo diep."
"Ik moet steeds aan mijn afgestaande dochter denken. Ik wil haar zien, maar dat kan niet."
Anthony komt naar me toe en geeft me een knuffel. "Vraag het aan Sander, de vader van het meisje. Heb je zijn nummer."
"Euhm, ja, van 22 jaar geleden. Ik heb hem 20 jaar niet gesproken, man. Ik weet niet eens of hij me nog kent."
"Nou, als je hem nou belt, kom je daar achter. Misschien weet hij iets over je dochter." zegt Anthony. Ik knik en nerveus pak ik mijn gsm. Ik tik Sander's nummer in en hoor een paar keer een piep. Dan neemt hij op.
"Hallo, met Sander." hoor ik.
"Hoi, met Karen Damen, je ex van 20 jaar geleden.." zeg ik met een trilstem.
Het blijft even stil. "Oh, wow, jou verwachtte ik niet.. Hoe is het?"
"Prima, met jou?" vraag ik.
"Ja, ook wel goed hoor. Waarom bel je zo ineens?"
"Ik.. euhm.. ik.. ja.. ik vroeg me af of.. euhm.." mompel ik. "Je weet wel, onze dochter.."
"Ja..?"
"Weet jij wie ze is?" vraag ik.
"Nee.. maar ik kan er misschien wel achter komen. Ik werk nu bij Pleegzorg, vandaar." zegt Sander.
"Echt?! Super graag! Ik wil haar ontmoeten. Please, bel me terug als je iets weet."
"Zal ik doen."
"Sorry dat ik zo opeens bel. Mijn man zei dat het misschien slim was om jou te bellen." zeg ik.
"T'is oké. Ik ga meteen op zoek naar de naam van onze dochter. Later!"
"Doei!" zeg ik en hang op. Ik ga voor de spiegel staan en zeg tegen mezelf: "Karen, jij gaat gewoon misschien binnenkort je dochter ontmoeten, Je bloedeigen dochter. Je kan haar vertellen dat ze nu echt wel bij je mag wonen, als ze dat wilt."
Wat nou als het wel Hanne is? De geboorte van dochter was... Euhm... Maart 1994. Wanneer is Hanne ook alweer jarig? Ik stuur een berichtje is de K6 groepschat.

👩🏻‍🦰👩🏻👩🏼K6👩🏻‍🦰👩🏻👩🏼
Karen: wanneer zijn jullie ook alweer jarig? voor in mn agenda, haha.. en welk jaar zijn jullie geboren? xx
Marthe: 16 juli 1996 :)
Josje: 16-02-1986
Hanne: 3 maart 1994

Maart 1994. Ik zucht en stop mijn gsm weg. Wat doe ik nou moeilijk? Het is toch helemaal niet erg als Hanne mijn dochter is? Ik wil gewoon niet dat zij dan zo schrikt.. En ik ben bang dat het echt veel in de media zou komen, ja dat zou sowieso gebeuren.
Ik begin een bericht te typen naar Kristel.
Hanne is geboren in Maart 1994, toen heb ik ook mijn dochtertje gekregen.. Als het waar is.. ik wil gewoon ni dat het in de media komt, want dit is zó prive!!! en Hanne zou echt schrikken, denk ik ..
Ik lees het bericht over, maar wis het weer. Ik wil niet heel de tijd iemand nodig hebben. Ik heb mezelf nodig. Ik besluit het niet meer zo vaak tegen Kristel te zeggen, en het bij mezelf te houden.

Ik zit wat voor me uit te staren op de bank als Anthony bij me komt zitten.
"Wat is er?" vraagt hij.
"Niks, lieverd." zeg ik dan maar.
"Je hoeft het niet op te kroppen, je mag er met mij over praten."
Ik zucht. "Ik heb Sander gebeld. Toevallig werkt hij nu bij Pleegzorg. Zelf was het niet zijn prioriteit om onze dochter te vinden, maar voor mij gaat hij op zoek naar onze dochter."
"Echt? Ik hoop voor je dat jullie haar vinden." zegt Anthony. "Hoe oud moet ze nu zijn?"
"Euhm.. 22 jaar." zeg ik. "En er is iemand die mensen op mij vinden lijken, en ook 22 jaar is."
"Wie dan?"
Ik zucht. Alweer. "Het is.. Hanne.."
"Hanne? K3 Hanne?" vraagt Anthony met zijn mond wagenwijd open.
"Ja." zeg ik en slik. Anthony blijft stil, net als ik. En doe mijn ogen dicht en val in slaap.