K3 kent geen geheimen.. Toch?

P.O.V Karen

We zitten bij Klaasje in het ziekenhuis en Hanne is drinken gaan halen, zei ze. Opeens gaat de deur open en Hanne komt binnen met rode ogen.
"Ik moet jullie iets zeggen.." zegt Hanne zacht. Ik kijk haar aan.
"Ga zitten, meid." zegt Kristel en ze kijkt me kort aan. Ze haalt haar schouders kort op.
"Gisteren hebben mijn ouders eerst gezegd dat ze heel veel van me hielden en dat dat niet zal veranderen. Oké, dacht ik. Ik ook van hen, natuurlijk. Maar toen vertelden ze me dat ik.. Ik ben geadopteerd, ze zijn niet mijn biologische ouders."
Mijn mond valt open. "Hanne.." ik en ik knuffel haar. De anderen knuffelen haar ook en ik hoor Hanne huilen.
"Ik ben weg gerend, naar mijn auto, daarin geslapen en hierheen gereden.. Ik weet niet wat ik moet.." huilt ze.
"Jij komt gewoon hier slapen. Er mogen drie mensen in de kamer slapen." zegt Klaasje.
Ik hoor een telefoon gaan.
"Hilde Verbruggen. Dat is je moeder, toch?" vraagt Josje.
"Druk haar weg!" zegt Hanne, maar Josje neemt al op voordat Hanne haar zin af heeft gemaakt.
"Hallo, met Josje. Ja, die is er. In het ziekenhuis in Rotterdam. Klaasje had een auto ongeluk. Ja, ik zal de telefoon aan uw dochter geven."
Josje reikt Hanne's gsm naar haar uit en Hanne pakt hem zuchtend aan.
"Hoi, mama. Gek, hè, na zo'n nieuwtje." zeg Hanne boos. "Had me er mee laten opgroeien, dan was het normaal voor me geweest. Weet je hoe zo'n schrik dit voor me is? Ik ben er klaar mee, doei!" zegt Hanne boos en ze hangt op.
Ik denk aan mijn eigen dochter. Ik wenk Kristel dat ze even naar buiten gaan. "Wij zijn even koffie halen." zeggen Kristel en ik en we lopen de deur uit.
"Kristel, het komt steeds verder in de buurt." zeg ik.
"Ik zorg ervoor dat we een dna test laten doen, om te zien of jij haar moeder bent. Maar Karen, onthoud, die kans is zo klein."
Ik zucht. "Ik weet nou niet of ik het wel of niet leuk zou vinden als Hanne mijn dochter is. Leuk omdat ze gewoon een hele toffe meid is, maar minder leuk omdat.. De pers. De media. Die willen dit weten, het zou in het nieuws komen. Ze gaan denken dat we Hanne hebben voorgetrokken in K3 zoekt K3 omdat ze mijn dochter zou zijn. En dat is alles behalve waar."
Kristel knikt. "Ik regel dit. Kom, we gaan koffie halen."
Ik loop met Kristel mee naar het restaurantje en bestel koffie en thee voor ons zessen. We lopen weer terug naar Klaasje's kamer met de koffie en thee.
"We zijn er weer." zeg ik. Ik zie dat Hanne nog steeds de kluts kwijt is en Kristel loopt naar haar toe.
"Schatteke toch, het is ook niet niks om dit te horen. We gaan zo direct naar Pleegzorg om te vragen of je je echte ouders mag zien. Als je dat wil."
Hanne haalt haar schouders op. "Ik weet het niet. Ze hebben me niet voor niets weggedaan."
"Dat moet je niet denken. Het ligt echt niet aan jou, kijk dan wat voor mooie meid hier zit, wat jij allemaal al hebt bereikt. Je biologische ouders konden misschien gewoon niet voor je zorgen. Daarom hebben jouw ouders, je adoptieouders als het ware, jou geadopteerd. Ze hebben gewoon altijd voor je gezorgd, dat hebben ze vrijwillig gedaan. Je kan denken, waarom zou iemand me weg doen, maar je kan ook gewoon denken, 'ik ben dankbaar dat mensen me hebben opgevangen'. Schatteke, het komt allemaal goed, Hanne."
Ik knik. "Inderdaad." Ik voel me schuldig. Wat voor last moet het met zich meebrengen voor je kind als je je haar laatje adopteren. Dan worstelt ze altijd met de vraag 'Waarom heeft iemand me weggedaan?'. Of Hanne nou wel of niet mijn dochter is, wat ik niet verwacht, ik had mijn dochter gewoon niet moeten laten adopteren. Ik had zelf voor haar moeten zorgen, ook al was ik nog zó jong. Ik was pas 19. Nog niet eens tiener af. Ik studeerde nog, woonde nog bij mijn ouders. Maar wat nou als mijn verdwenen dochter een vreselijke jeugd achter de rug heeft, van gezin naar gezin, elke keer opnieuw.. Nee, ik ben een vreselijke moeder! Dat mijn zoontje Sky me nog lief vindt..

Ik rij naar huis terwijl Hanne en Kristel naar het gebouw van Pleegzorg in Brussel rijden. Kristel zou me op de hoogte houden. Ik ben doodnerveus. Ik zucht. Ik stap mijn huis in en zie Anthony zitten.
"Hoi, schatje!" zeg ik. Ik geef ook Sky een kus. "We moeten praten." zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan.
"Sky, wil je even naar je kamer gaan?" vraagt Anthony.
Sky knikt en loopt naar boven en ik begin te praten.
"Ik heb je verteld dat ik mijn dochter zoek, toch?" Anthony knikt. "En dat Hanne op mij lijkt volgens sommige mensen?"
Anthony knikt weer. Ik zucht.
"Hanne blijkt ook echt geadopteerd te zijn. Niet doorvertellen, hoor, straks is het op het nieuws. Maar het is wel toevallig." zeg ik.
"Inderdaad. Ga een DNA test doen, dan weet je het zeker."
"Ja, maar hoe moet ik Hanne vragen om samen een DNA-test te doen? Ze krijgt een hartaanval als ze weet dat ik denk dat ze mijn dochter is!"
"Kristel. Ze is de manager, ze weet vast wel een manier. Het lijkt me dat Hanne wel haar biologische ouders wil zien, en daar is misschien een DNA-test voor nodig, dat weet ze zelf ook wel."
Ik knik. Maar ik wil niet altijd Kristel nodig hebben, ik wil haar niet altijd lastigvallen. Ze is mijn beste vriendin, niet mijn hulpje. Ik zucht en pak toch maar mijn gsm erbij.
Ik bel Kristel en vraag of ze het aan Hanne wil vragen.