Yaşıyoruz İnadına | GAY

XVII.

"Kendine gel Anıl! Onur lan karşındaki! Otur bir dinle çocuğu! "

"Bunca zaman siki bana kalkmış birini ne dinleyeceğim amına koyayım! "

Arkasında gördüğüm Mert seri bir hareketle Anıl'ı kendisine çevirip yumruğu yüzüne geçirdi. Kalbim acıyla kasılırken o an bile tek düşündüğüm Anılın canının yanmamasıydı.

"Mert yapma! "

Duymadı. Koluna yapıştığımda ittirdi.

"YAPMA! YAKMA CANINI! "

Bağırışım bahçede yankılanırken anca durmuştu. Yüzünden kan akan Anılla göz göze geldiğinde deli gibi kahkaha atmaya başladı. Ben ağlıyorken o gülüyordu. Ben onun böyle bir insan olduğunu bilseydim ölürdüm yine de söylemezdim. En büyük kızgınlığım kendimeydi.

"Sikik orospu çocukları. Pişman edeceğim hepinizi!"

Gözlerim ona anlatmak istediklerimi ulaştırmadı. Bense konuşmak için çabalamadım. Ne yapacaktım? Bundan sonra olacaklara nasıl engel olacaktım?

🕜🕛🕚🕙🕙🕘🕗🕗

"Ne kadar çocukmuşum... "

Elimdeki bardağı kurularken geçmişim hakkında düşünüyordum. Her şeyden çok kendi enayiliğime kızgındım. Fakat işte insanın gözüne bir perde iniyor her şey doğruymuş gibi gösteriyordu. O kafayla anlamak mümkün olmuyordu. Geleceğim geçmişimden parlak olsun istiyordum ama hayat beni en dibe çekmeye devam ediyordu.

"Onur müşteri! "

Mert'in sesiyle kendime gelirken kafamı kapıya çevirdim.

"Hoşgel..di..niz"

Gözüme ilk önce Bars'ın gözünün altındaki morluk çarptı. Daha sonra yorgun kehribarları. Arkasında telefonla konuşan Keremle birlikte beni görsede görmemiş gibi rahat bir şekilde karşımda kalan bir masaya geçip oturdu. Aklıma gelen geçmişimle zaten depresifken bir de onun için endişelemek kalbimi ağrıtıyordu. Son zamanlarda kalbime giren ağrılar yüzünden de ondan nefret ediyordum!