siyahtan maviye umutlar 1&2 [KITAP OLDU]

BÖLÜM 5: "Yıkılışlar ve Vazgeçişler"

BALKON KONUŞMASI:

Beni, bizi 10k yaptınız. Ne kadar teşekkür etsem azdır, bunu çok beceremem de. Ama beni ne kadar mutlu ettiğinizi ve duygulandırdığınızı bilin istedim. Beraber acılarımızı bulutlara fısıldamamızı seviyorum. Ayla ve Bulut'u benimsemenizi seviyorum. Alp, Duygu, Gece, Barlas... Hepsini sevmenizi seviyorum. Karakterlerin hepsinin içinde farklı bir acımı, farklı bir yanımı bulabilirsiniz. Çığlıklarımı satır aralarına saklamayı seviyorum. Ben bu hikayeyi çok seviyorum. Burada olmayı çok seviyorum. Benim için çok özeller.
Çok özelsiniz.
Çok özel kalacaksınız.
Her daim.
Bulutlarla kalın.'🌧

"Şimdi senden vaz mı geçmeli?
Masal olup yola devam mı etmeli?
Ben kalpten sorumlu
Aşka sorunluydum, anladım her şey sensin."

Yalın- Her Şey Sensin

Duydun mu, kırık kızın kalbi kırılmış.
Hani sen kırmazdın, dökmezdin, parçalamazdın?
Hani sadece toplardın sen?
Parçaladın, sevgilim.
En çok sen yıktın.
Yıkılışlar, vazgeçişlere mecbur bıraktı.

BÖLÜM 5: "Yıkılışlar ve Vazgeçişler"

Bir kalbin bu kadar acıması mümkün müydü? Yasal mıydı bu?

Kalp kırıldığında acırdı ve bu acı hiçbir fiziksel acıya benzemezdi. Önce güvenirdin, sonra yıkılırdın. En son vazgeçmek zorunda kalırdın emek verdiğin sevgiden. Hayatın kanunu buydu. Peki, ne zaman mutlu olacaktık? Bu sevgiye muhtaç kalp ne zaman güvenebilecekti? Yıkılmadan, yakılmadan, parçalanmadan.

İçimdeki parçalar tek tek ölüyordu sanki, her bir parça ayrı bir acıyla kavruluyordu. Hepsi bir bir vazgeçiyordu hayattan. Acım dinmiyordu, dinmesine izin vermiyorlardı. Her bir hücrem tek tek intihar ediyordu sanki.

Güvenim binlerce parçaya ayrılmıştı, cam kırıkları ruhuma batmıştı. Bu hissi başka nasıl tarif edebilirdim bilmiyordum. Hayat acımasız derler, ama gerçekten böylesine vicdansız mı? Evet, öyle. Öyleymiş. Bunu darbe yiye yiye öğrenmek zorunda kaldım.

Şimdi senden vaz mı geçmeliyim, sevgilim?

Güvenimi kırdığın için çekip gitmeli miyim yanından? Bırakmalı mıyım beni hayata bağlayan seni? Ayırmalı mıyım birbirlerine dikilmiş ruhlarımızı?

Yoksa her şeyden ve kendimden vazgeçerek yanında mı kalmalıyım, sevgilim?

Kendimi mi unutmalıyım?

Söylesene, ben ne yapmalıyım?

Zaten kırılmış bir kızdım, neden daha fazla kırmak için uğraşıyorlardı? Neden yitiriyorlardı beni? Neden bazı insanlar, içlerinde taşıdıkları sevgi için böylesine savaşmak zorunda kalıyordu, bazıları ise doğuştan sahip oluyordu? Hayat çok acımasızdı. Hayat çok fazla acımasızdı.

Ne kadar koştuğumu hatırlamıyorum, nereye koştuğumu bile hatırlamıyorum. Ama kendimi bulduğum tek bir yer vardı ve kendimi burada bulacağımı başından beri biliyordum. Annemin yanında.

"Anne..." Sesim titriyordu, diz çökmüştüm ve ellerim, annemin toprağını avuçluyordu. Gözlerimdeki yaşlar düşmemek için direniyordu. Ağlasam rahatlardım biliyordum ama ağlayamıyordum. O olmayınca ağlayamıyordum artık, sanki bedenim sadece o olunca ağlayabilme gücüne sahip olarak kurulmuştu. Bu nasıl bir şeydi böyle?