siyahtan maviye umutlar 1&2 [KITAP OLDU]

Bölüm 2: Enkazın Altından Kalkmak ve Küllerinden Doğmak"

Utanırım utanırım gözlerimde yaş oldun.
Üzülme sevgilim,
Gülümse şarkı oldun bugün.

Çağan Şengül- Gülümse Şarkı Oldun

Her şey bitmişti, ben enkazın altında kalmıştım.
Sonra hayat devam etti.
Enkazın altından kalktım.
Silkelendim.
Kendime geldim.
Küllerimden doğdum.
Şimdi intikam vaktiydi.

Bölüm 2: "Enkazın Altından Kalkmak ve Küllerinden Doğmak

Mutlu olmak zordur derler...

Mutlu olmak zordu, diğer duygular kadar kolay değildi. Belki de mutluluğu bir daha hiç hissedemeyecektim. Belki de mutluluğun çok yakınından geçip gidecektim sadece fakat ona asla erişemeyecektim. Bilmiyordum. Bildiğim tek şey, onun yanımda olduğuydu. Bildiğim tek şey, beni hiç bırakmayacak oluşuydu. O olmasaydı, daha çok dağılırdım biliyordum. Ama o acımı benimle paylaşıyordu. Bana çok ağır gelen acımı benimle paylaşıyordu.

Gece olmuştu, gökyüzünde yıldızlar vardı. Benim içimde sönen onca yıldıza ve ışığa rağmen parlıyorlardı işte gökyüzünde. Yıldızlar bir insanın acısıyla ölmüyordu. Gökyüzü bir umuttu, insanların umutsuzluklarıyla ölmüyorlardı. Çünkü onlar, umut aşılamak için vardı.

"Yıldız kaydı..." diye fısıldadım güçsüz sesimle, Bulut'un kollarının arasında. Soğuktan titriyordum, Bulut'un ceketi üzerimdeydi bu yüzden o da üşüyordu. Yine de birbirimize kenetlenmiş burada oturuyorduk. Bu an geçerse eğer, acım tekrar katlanır diye korkuyordum. O giderse zihnimdeki çığlıklar geri gelir, hiç susmaz diye korkuyordum. Annemi aklıma getirmek korkutuyordu beni.

"Dilek diledin mi?" Bulut'un benden aşağı kalır yanı yoktu. Dağılmıştı. Dağıldığını görüyordum, hissediyordum fakat o güçlü duruyordu. O beni ayakta tutabilmek için kendini es geçiyordu ve ayakta duruyordu. O, ben düşerken beni tutabilmek için hiç düşmüyordu. Onun hakkını nasıl öderdim?

"Gerçekleşebilmesi mümkün olan hiçbir dileğim yok ki." İdrak ettiğim şeyle duraksadım ve ruhsuzca devam ettim. "İlk defa bir yıldızın kaydığını görüyorum ve dileyecek bir dileğim yok." Yıldız kayıyordu ve benim bir dileyecek dileğim dahi yoktu çünkü benim umutlarım da yoktu artık. Tamamen yitirmiştim umutlarımı.

"Siktir et yıldızları. Dileyecek bir dileğin olduğunda ben, o dileği gerçekleştirmek üzere burada olacağım." Kalbim atmaya başladı. Acıdan artık hissedemeyen kalbim hızlı hızlı atışlarla atmaya başladı. Hissedemiyordum, hislerimi hissedemiyordum. Onu hissediyordum. Onu en derinimde hissediyordum, kalbimde hatta damarlarımda atıyordu nabzı. O oldukça ben düşmezdim, bunu öğrenmiştim. Bunu öğrenmek için bu kadar acı çekmek zorunda mıydım?

Dileyecek bir dileğim olduğunda ilk seni bulacağım sevgilim.

*

Bir Ay Sonra

İşte buradaydım.

Hayatımın en büyük acısını yaşamıştım, annemi toprağa vermiştim, çok ağlamıştım, canım çok yanmıştı, onlarca insanın samimi ve samimiyetten uzak cümlelerini dinlemiştim ve bir müddet yaşamaya ara vermiştim. Sadece evde, odamda, yatağımda yatmıştım ve hiçbir şey yapmamıştım. Kimseyle görüşmek, kimseyi görmek istememiştim. Yani yaşam fonksiyonlarımı yitirmiş gibiydim. Sadece Bulut gidip geliyordu arada, onunla da sadece oturup susuyorduk. Neredeyse hiç konuşmamıştım, Bulut da buna saygı göstererek benimle susmuştu fakat beni hiç bırakmamıştı. Acımı dibine kadar yaşamıştım.