My Enemy Is My Stepbrother... :/

Κεφάλαιο 7ο

Εκείνος με πλησίασε και προς έκπληξή μου με αγκάλιασε.

Σ: Σε έχω μάθει πριγκίπισσα, ξέρω πως κάτι σε απασχολεί, αλλά αν δεν θέλεις εντάξει, δεκτό.

Η αγκαλιά του τόσο ζέστη, τρυφερή.

Τύλιξα και εγώ τα χέρια μου γύρω του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του με αποτέλεσμα να ακούω τους χτύπους της καρδιάς του.

Ακούμπησε το πιγούνι του στο κεφάλι μου και με χάιδευε απαλά στην πλάτη.

Είχα ηρεμήσει και είχα αφήσει τις δυνάμεις μου ελεύθερες στην αγκαλιά του.

Έκλεισα τα μάτια μου και το απόλαυσα.

Αυτή την όμορφη στιγμή διέκοψε η παρουσία των γωνιών μας στον χώρο.

Μ: Αγάπες μου, συγγνώμη που ενοχλούμε μα ήρθε η ώρα να φύγουμε.

Σπάσαμε την αγκαλιά μας και γνέψαμε και οι δύο καταφατικά.

Αφού αποχαιρετίσαμε τον κόσμο φύγαμε.

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και αφού ο Στέφανος μου άνοιξε την πόρτα μπήκα μέσα.

Ο Αντρέας ξεκίνησε το αυτοκίνητο και την σιωπή που επικρατούσε μέσα στο αυτοκίνητο την έσπασε ο ίδιος.

Α: Λοιπόν παιδιά, χαρήκαμε πολύ με την εικόνα σας πριν στην αυλή της έπαυλης.

Εγώ κοιτούσα την διαδρομή χωρίς να απαντήσω.

Σ: Μη χαίρεστε, μία παρόρμηση της στιγμής ήταν...

Είπε ο Στέφανος κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

Ήμουν σίγουρη.

Τώρα που τελείωσε όλη αυτή η "επίσημη" κατάσταση δεν έχει λόγο πλέον να είναι ευγενικός.

Όταν φτάσαμε κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο σπίτι.

Αμέσως χωρίς να μιλήσω σε κανέναν ανέβηκα στο δωμάτιό μου.

Έβγαλα τις γόβες μου και έκανα έναν μορφασμό πόνου αφού τα δεκάποντα με είχαν πεθάνει τόση ώρα.

Σηκώθηκα και προσπάθησα να ξεκουμπόσω το φόρεμά μου αλλά μάταια.

Απορώ πως το κούμπωσα το απόγευμα.

Γαμώτο έχει κολλήσει...

Ήμουν έτοιμη να φωνάξω την μαμά μου να με βοηθήσει όταν άκουσα την πόρτα να χτυπάει.

Έδωσα την άδεια σε όποιον ήταν απ'εξω να μπει και είδα τον Στέφανο.

Δεν είχε αλλάξει ακόμη.