სავარძელში ჩამეძინა წინა ღამით. თვალის გახელისას წელის ტკივილი ვიგრძენი. გულგახეთქილმა ტელეფონი შევამოწმე - მეთქი, ხომ არ დავიგვიანე... ერთადერთი წერილი დამხვდა - თეჰიონისგან.
"მასწავლებელო, გირეკავდით, მაგრამ არ მიპასუხეთ. ალბათ, რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება. დღეს ვერ შევძლებ, გიმასპინძლოთ... ხვალისთვის გადავდოთ. პატივისცემით..."
ღრმად შევისრუტე ჰაერი. იმდენად ღრმად, რომ ფილტვები მეტკინა. ფანჯარაში გავიხედე - მზე დედამიწას სუნთქვას უკრავდა. ხასიათი გამიფუჭდა.
ავდექი და გრამაფონში მოვათავსე ის ერთადერთი ფირფიტა, რომელსაც მოწყენილობის ჟამს ვუსმენდი ხოლმე. მთელი დღე მღეროდა ქალი, ქალი მომავლიდან - ერთსა და იმავეს:
"ბავშვს ჰგავხარ, უსახლკაროდ დარჩენილს...
ვგრძნობ, როგორ მიმზერ, მიმზერ დაჟინებით...
მაგრამ ვერ შემოგიშვებ, ძვირფასო...
ვერც წასვლის ნებას მოგცემ...
ველი, როდის გავიმარჯვებ, თუმცა არა და არ დგება ჩემი დრო...
შენ არ გესმის...
არც მე მესმის საკუთარი თავის.
იქნებ, დამარცხებას შევეგუო?
იქნებ, ასე მაინც დასრულდეს უკიდეგანო ბრძოლა?
შენ არ მიცნობ...
კვლავ მარტო ვარ...
კვლავ - ეული..."
სიგარეტის მსხვილი ღერით ხელში გამოვეკერე საწოლის კიდეს. ცხოვრებაში პირველად, ვიგრძენი, რომ ავად ვიყავი.
საღამოს ნაყინი ვჭამე... უფრო სწორედ, სახლისკენ მომავალს თითებში ჩამადნა.
ბოლოს, ძილიდან სიფხიზლემდე ხიდი გავდე. აბა, მე საიდან ვიცოდი, რომ ეს უკანასკნელი განთიადის დადგომისთანავე ჩაიმსხვრეოდა ათას იმედად სასოწარკვეთილების მდინარეში?!
ან რა იმედებად?!
ან რომელ მდინარეში?!
თეჰიონმა დარეკა.
გადავდოთო.
რვა ივლისსაც სახლში დავრჩი.
STAI LEGGENDO
პროტაგონისტი (დასრულებული)
FantasyMomma told me: "stay away from things that aren't yours..." But was he yours if he wanted me so bad? ~ m.m
