Unrequited

9. lost in the city

Laila

Wat is er beter dan op reis gaan met een stelletje idioten die je niet mag? De stad moeten verkennen met dat ene rare kind uit de klas omdat niemand je in zijn groepje wil natuurlijk!

Vandaag valt te beschrijven met één woord: geestdodend. De hele dag moeten luisteren naar dat raar meisjes gebabbel. Het is heel duidelijk dat er nooit naar haar geluisterd werd, waardoor ze nu probeerde om te overcompenseren. Irritant. En dan heb je nog eens die idiote vrienden van Carmen, het populaire groepje, die niks serieus nemen. Like please, hoezo ga je lachen om alles als we letterlijk gewoon een wandeling maken? Je hoort ze ook van kilometers ver hé.

Nu staan we aan onze verzamelplaats om binnenkort weer te vertrekken naar onze verblijfplaats. Iedereen staat in zijn of haar groepje met elkaar te babbelen terwijl ik op mijn eentje rondkijk. Jammer genoeg zitten de enige mensen die ik mag, en dat zijn er echt maar een stuk of drie, in een andere klas. Dus zijn zij er ook niet.

Hmm... Het is verdacht rustig. Iets klopt niet. Ik kijk wat rond naar de oude gebouwen van Dinan die me omringen. Het geeft me een nostalgisch gevoel. Deze plek absoluut niks veranderd. Dezelfde muren, zelfs dezelfde mensen. 

'Meneer! Meneer!' krijst er iemand. 

Ah, daar zijn ze. De verstoorders van mijn rust. Geen wonder dat het zo stil leek te zijn. Het berucht groepje is terug.

'Carmen is verdwenen! We vinden haar niet terug en haar gsm is plat!' vervolgt Elise hysterisch tegen onze leerkracht.

Daar heeft ze mijn aandacht. Ik ga subtiel dichter bij staan om hen beter te horen. Uit de hele uitleg die ze geeft, blijkt het dat ze even uit elkaar gingen omdat Carmen moest plassen en erna zagen ze haar niet meer terug.

Iedereen begint te panikeren. Inclusief ikzelf, al laat ik het niet blijken. Shit. 

Wat nu, denk ik voor een poosje. Tot ik weer tot mijn gezond verstand kom. Haar zoeken natuurlijk. Ik heb hier gewoond tot mijn zeven, ik ken deze plek min of meer. Voor de leerkrachten in actie schieten, ga ik haar met wat geluk al gevonden hebben.

Terwijl Elise nog steeds dramatisch doet en de leerkrachten naar haar staren als koeien naar een trein, besluip ik het groepje. Ik richt me tot de enige jongen die genoeg verwijderd is van de rest om hem stiekem aan te kunnen spreken.

'Yo, prins Charming,' spreek ik Maxime, met de lange blonde haren die me doen denken aan de prins van Shrek, aan.

Hij haalt zijn wenkbrauw op en wijst verbaasd naar zichzelf. 

'Ja, ik heb het tegen jou. Kom hier.'

Hij neemt behoedzaam stappen in mijn richting. Eens hij voor mij staat, grijp ik hem aan zijn oor.  'Auw, doe eens normaal! Dat doet pijn!'

'Goed. Zeg me nu maar eens waar jullie Carmen effectief verloren zijn.'

Weer kijkt hij me verbaasd aan met die grote blauwe ogen van hem. Deze zou Hitlers favorietje geweest zijn. 'Hoe...' 

'Duh, ik trap voor geen meter in dat fake gedoe van haar. Nou, schiet op. Waar waren jullie en wat deden jullie?'

'Wel,' hij schraapt zijn keel, 'We gingen het bos in om... je weet wel.'

Ik rol met mijn ogen. 'Sinds wanneer weten jullie zelfs hoe je eentje moet rollen?' Daar zijn die idioten toch veel te preuts voor. Laat staan dat, waar hebben ze zelfs wiet gehaald...

'Carmen wist het.'

Een onaangenaam gevoel verspreid zich over mijn borst. Ze gebruiken haar. Dat vind ik eigenlijk echt niet kunnen. Carmen mag helemaal niet ondergedompeld worden in die wereld. Ik trek harder aan zijn oor.

'Blijf praten.'

Prins Charming legt me uit waar ze haar voor het laatst hebben gezien en hoe ze haar uit het oog zijn verloren toen ze inderdaad ging plassen. Ook liet hij me weten dat ze niet opneemt. Slecht nieuws, want dat betekent waarschijnlijk dat haar batterij plat is.

Na zijn uitleg laat ik hem uiteindelijk los. Hij wrijft over zijn rood oor.

'Ga je haar echt zelf gaan zoeken?'

'Ja. Dek voor me als de leerkrachten vragen stellen.' Wat ze toch niet zullen doen, ze merken mijn afwezigheid waarschijnlijk niet eens op, maar voor de zekerheid.

Hij knikt slechts. 'Be safe.'

Ik moet haast lachen. Iemand die mij dat wens. Lachwekkend inderdaad. Goed, nu het meisje van mijn dromen gaan zoeken.

***

Na een uur zoeken in de gegeven regio, begin ik wanhopig te worden. Ondertussen heb ik zelfs een aantal mensen aangesproken om te vragen of ze een rost meisje hebben zien passeren. Geen succes.

Het bos ben ik ook al helemaal doorgelopen. Ik zet me zuchtend neer op de grond. Van al het rennen ben ik buiten adem. Denk, Laila, denk.

Ik pik een gesprek op van een ouder koppel. Ze spreken volgens mij Russisch... Aha, klopt. Hen horen praten geeft me een nostalgisch gevoel. Het doet me denken aan mijn, inmiddels gestorven, opa. Uit het gesprek kan ik bepaalde basic zinnen en woorden afleiden, die hij me aanleerde.

Het gesprek wordt pas echt interessant als ik dingen hoor zoals 'meisje', 'rost', 'been', 'spreekt geen Frans'.

Ze moeten het wel over Carmen hebben, kan niet anders. In mijn meest beleefde Frans, spreek ik hen aan. Ze vertellen met dat ze inderdaad een meisje hebben gevonden dat alleen zat rond te dwalen met een gebroken been en dat ze nu bij hen is.

Ik leg hen uit dat ik haar ken en ze begeleiden me binnen naar hun kroeg. Mijn ogen zoeken uitzinnig naar het zicht van mijn engel. Zodra ik haar zie zitten op een stoeltje, slaak ik een diepe zucht van opluchting. Het gewicht valt van mijn hart. Ik voel me weer tot rust komen. 

Ook haar blik blijkt te verzachten zodra ze mij ziet. Ik loop naar haar toe en omhels haar.

'Heb je enig idee hoe hard ik me zorgen heb gemaakt?' 

disclaimer: ik heb geen idee of er effectief een bos is in Dinan of niet, mes excuses