Unrequited

7. When I fell for you

Laila

I fucked up. Ik heb zonet impulsief mijn haar geknipt.

Mijn blik wisselt tussen het haar in mijn wasbak en de rest van mijn haar dat nog op mijn kop zit. Waarom leek dit in godsnaam zo'n goed idee? Nu kan ik niet eens normaal meer in de spiegel kijken zonder mijzelf te haten. Ugh, soms ben ik echt een zelf saboterende idioot.

Ik gooi gefrustreerd de schaar weg die onderweg een paar schoonheidsproducten omver gooit. Nadat het lawaai weergalmt door de hele badkamer, volgt een akelige stilte. Alleen ik en mijn gedachten blijven over.

Ik slaak een diepe zucht. Wat nu?

De deur van de badkamer gaat met een piepend geluid open. Mijn moeder verschijnt in de deuropening. Zodra ze mij ziet, valt haar mond open.

'Lili toch. Wat heb je gedaan?'

Ik haal mijn schouders op. Daar heb ik zelf geen antwoord op. Is het de hele situatie met Carmen? Is het iets anders? Ik weet het niet. Ik begrijp mijn eigen gevoelens niet eens.

Gelukkig stelt ze verder geen vragen. In plaats daarvan raapt ze de schaar op en komt ze naar me toe. Ze kijkt me liefkozend aan. Haar tedere gezichtsuitdrukking stelt me een beetje gerust. Een klein beetje maar.

'Laten we dit oplossen.'

Ik knik. Mijn moeder glimlacht en begint mijn haar te repareren zover het nog kan.

En ik denk na. Wanneer begon het? Wanneer begon deze zogenaamde 'obsessie' met Carmen?

Het was de dag van mijn vijftiende verjaardag. Aangezien de rest van mijn vrienden midden in de examens zaten, stelde Nova voor om de dag samen door te brengen. We hadden elkaar een paar maanden ervoor leren kennen op een fuif en we klikten meteen.

We waren naar de cinema gegaan en daarna aten we rustig een ijsje. We hadden beiden chocolade besteld. De dag kwam stilletjes aan zijn einde en dat is wanneer ze besloot om mij mijn cadeautje te geven. Ze haalde een klein verpakt doosje boven en overhandigde het aan mij.

Ik zou liegen als ik zeg dat ik het niet lief of prettig vond. Ik opende het doosje. Er in lag een zilveren armband waar een bedeltje aan hing van de letter 'L'. Ik moest glimlachen. Het was niet helemaal mijn smaak, maar ik wou niet ondankbaar zijn.

'Dank je. Het is schattig.'

Nova's ogen lichten op. Ze leunde naar voren. 'Mag ik dan nu mijn kus?'

Ik leunde ongemakkelijk naar achter. 'Nee.'

Ze hief haar wenkbrauw op. 'Waarom niet? Ik dacht dat we...'

'Mensen kijken.' We bevonden ons op een open, publieke plek waar iedereen ons kon zien. Ik had het gevoel dat iedereens ogen op mij gericht waren, wat natuurlijk niet zo was.

Ze rolde met haar ogen. 'Wat boeien die mensen jou?'

Ik was jaloers op die 'I don't give a fuck' attitude die ze had. De mening van anderen kon haar geen moer schelen. Ik was jaloers dat ze haarzelf durfde te zijn terwijl ik nog aan niemand had toegegeven dat ik eigenlijk op hetzelfde geslacht val, behalve aan haar. Zij was de enige bij wie ik me een honderd procent comfortabel voelde.

Dat zei ik natuurlijk niet tegen haar. Ik was daar veel te koppig voor.

'Ik dacht dat we niets serieus hadden. Waarom probeer je me dan te claimen voor iedereen te zien?'