Sven's Eponine

SE- 34

Mas lalo akong nakaramdam ng awa ng pilit siyang tumawa at pinahid ang sunod sunod na pagpatak ng luha.

"Because Bipolar disorder is a lifelong mental illness. And there's a high chance na paulit-ulit lamang itong babalik sa kanya, dahil walang lunas
sa kalagayan ng Anak ko."

Umawang ang aking bibig dahil sa sinabi niya. Does it means, he will always be like this?

"Seriously, sa mga panahong nagkakaganito siya. Hindi ko na alam ang gagawin ko."

Muli ay malungkot siyang ngumiti sa akin. "So, kakapalan ko na ang mukha ko. Can I ask you a favor Hija?" hinuli niya ang aking kamay at mahigpit iyong hinawakan.

Hindi pa man niya sinasabi ang pabor na hihingiin ay nagsimula ng maginit ang mga mata ko. Hindi lng dahil sa awang nararamdaman ko para dito. Kung hindi sa katotohanang hilingin niya ang bagay na iyon sa akin. Lumipat ang tingin ko sa isang maliit na asul na libro na inilapag niya sa mesa, matapos niyang bitawan ang aking kamay.

"This is my Son's Diary. Cedrick gave this to me, nakita daw niyang nakasiksik sa ilalim ng unan ni Silk."

Why Tita is giving this to me?

"Lahat ng nararamdaman niya, ng iniisip niya, lahat ng nangyayari sa kanya. Isinusulat niya diyan. Even the first time he met you, the first time you smile at him."

Nag-init ang sulok ng mga mata ko, kasabay ng automatikong paggalaw ng aking kamay upang buksan ang bandang kalahati ng kwaderno.

Hey,

Sometimes I wish I could turn back time and change my past. I should've not look in your eyes, I should've not gave you smile, I should've avoided you, when you call my name.

I should've not let my self to fall for you. I should've not let myself to be hurt again, by someone who so fcking close to me...

Because it's killing me to see you smiling only for my Brother...

Kinuyom ko ang aking palad upang pigilan ang pag-ahon ng pagsisisi sa aking dibdib. Tama, kasalanan ko. Pinaasa ko siya, he was broken when we met. I gave him hope, I gave light on his darken path. Ngunit, agad kong binitawan ang kamay niya, noong handa na siyang muling magsimula ng bago.

Ako, ang nagtulak sa kanya upang muling mahulog sa balon ng kalungkutan.

Muli kong nilipat ang pahina at sa nanlabo kong mga mata ay naaninag ko parin ang petsa kung kailan niya ito sinulat.

Noong nakaraang linggo lamang.

Hey,

I couldn't save her.

I know her pain, but I ignore it.
I know her struggles, but pretended to be blind on it.
I know how many times she calls my name.
I know how many times he cried my name.

I killed her, I killed the girl I fell in love with just because she can't love me the way I'm loved he---

Mabilis kong sinara ang kwaderno at hindi na tinapos pang basahin ang mga iba pa niyang sinulat. Agad kong pinahid ang tumulong luha.

"I'm sorry I should've not showed you his diary."

"Okay lang po." kahit ang totoo. Unti-unti ng nagiging sigaw ang tinig sa aking isip, na kanina ay mistulang napakahinang bulong lamang.

It was your fault Alexa!

Your one of the reasons why his depression triggers!

You lead him into nothing! Kasalanan mo kung bakit nagkaganito siya!