chapter thirty seven

Start from the beginning
                                    

Delete this mes as soon as u read it lol


After the whole knife fiasco, and after waking up from the sleeping drugs that was shot at me, I had no idea what happened. Everything was a blur, more like fragmented pieces of events. Again, I woke up to see Leslie's face painted with wound. I broke down in Leslie's arms, as the girl consoled me. My mind was in a mess.

I was back from the '3 days a week' therapy that I've been having since 13. Mrs. Fajardo, the family's trusted psychologist, was glad that I've been seeing her again, since she had grown fond of me through the years.

I remember my first time stepping into his room, my feet hesitant of stepping closer to the woman seated behind an oak desk. Leopoldo (although most call him Leo), Leslie's father was behind me, his hand giving my back a little push, urging me to sit on the brown sofa just beside the table.

"Eto naba yung Allison?" I heard her soft-spoken voice, that seemed to put great comfort to the wounds that felt burning when my skin came contact of the cold air inside the room.

Leopoldo nodded. "Pamangkin ko, anak ni Amparo."

The woman returned her eyes to me, traveling down from head to toe. "Ang ganda-ganda niyang bata, kaso... bakit puno yata siya ng mga pasa? Sinong gumawa niyan sa kanya?"

"Si lolo kasi..." he sighed, "sinabi ko nang 'wag takutin si Alexander. Ayaw

kasi niyang tanggapin na siya yung ama nung bata. Ayos naman ang pamumuhay nilang dalawa ni Amparo pagkatapos silang naikasal ng walang pahintulot kay lolo, kaso bigla na lang silang sinugod. Alam naman dapat ni lolong kailangan rin ng tulong ni Alexander."

"Alexander?"

I saw how Leopoldo hesitated. He glanced at me, and smiled. "Tatay niya, pero siya rin ang gumawa niyan sa kanya."

"Nako naman... Inatake nanaman siya-"

"Oo. Noong nahanap nila lolo yung lugar kung na'san sila nina Amparo, hinabol siya ng mga bantay. Sa kasamaang palad, nakatakas siya, dala-dala si Allison. Naiwan yung kapatid niyang si Allena kay Amparo. Noong sinabi ni Amparo ang tungkol 'don, hindi na'ko nagpaligoy-ligoy pa't pinahanap si Martin sa buong probinsya, naniniwalang buhay pa siya."

"At hindi niyo nahanap?"

He shook his head. "Hindi. Dumaan ang taon nang wala kaming makuhang impormasyon sa kanya. Hindi naman ako tumigil kasi ayokong nakikitang malungkot si Amparo sa pagkawala ng isa pa niyang anak, pero si Allison mismo ang nagdala sa'min papunta sa kanya nang may magsabing nag-aaral pala siya sa isang malayong elementarya."

"Hindi naman natakot sa'kin ang bata noong lapitan ko. Kaso lang, ayaw niya akong pakinggan kasi binalaan ni Martin, na doon ko nakumpirmang buhay siya. Gustohin ko mang malaman mismo mula kay Allison kung 'san sila nakatira, e wala akong nagawa kung hindi nagpatulong na sa mismong school nang mapansin ang mga galos at sugat niya tuwing pupuntahan ko siya."

Leopoldo sighed, and looked at the woman. "Nakuha na nga namin si Allison, pero sa kasamaang palad, nakawala muli si Martin sa'min. Pero mas ayos na'ko sa ganito."

"Hahanapin mo pa rin ba siya, Leo?" the woman asked after his story.

"Syempre. Tulad ng sabi ko, kailangan niya ng tulong. Alam mo naman iyon."

She leaned back on her seat, clasping both her hands together. "Napakabait ni Martin, kaso nakaka-apekto sa kanya yung pamilya niyo. Meron na siyang past records sa ibang mga doktor, at mukhang naging maayos naman ang lagay niya sa matagal na panahon hanggang sa makilala niya si Amparo."

Royals: MisfitsWhere stories live. Discover now