Birini ne kadar çok sevebilirsiniz?
Ya da birini ne kadar çok bekleyebilirsiniz?
Hiçbir şeyden haberiniz olmadan kalbinizi verdiğiniz kişinin, kalbinin başka birine ait olduğunu öğrenseniz ne yapardınız?
Eğer tüm bunların cevabını merak ediyorsanız...
Alarmın tiz sesi uykumun en tatlı yerinde uyanmama sebep olurken, el yordamıyla telefonumu bulup alarmı kapattım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Huysuz bir şekilde diğer tarafa dönüp uyumaya devam etmek için sıkıca gözlerimi kapattım. Yeniden uykuya geçemeyeceğimi bilsem de bir süre çabaladım.
Sonunda pes edip sırt üstü döndüm ve beyaz tavanı izlemeye başladım. Yeni yeni kendime gelen zihnim dünün anılarını hatırlarken huzursuzca yerimde kıpırdandım.
Eva'nın James hocayı tehdit etmesi bardağı taşıran son damla olmuştu. Ayaz'ın yanına gidip ona olanları anlatırken hareketlerimi öfkem ele geçirmişti.
Ayaz'ın Eva ile hızlı bir şekilde okuldan çıktığını görene kadar da beni yöneten öfkem olmuştu. Onları o halde gördüğümde ise kendime gelmiştim.
Bir yanım bu kadar fevri davrandığım için pişmanlık duyarken, diğer yanım artık bunun gerektiğini söyleyip huzursuz yanımı yatıştırıyordu.
Kararsızlık içinde geçen günü bitirene kadar gözüm Eva ve Ayaz'ı aramıştı ama ikisini de görememiştim.
Ne okula ne de yurda gelmemişlerdi. Neler olduğunu deli gibi merak etsem de cesaretim olmadığı için Ayaz'a yazamadım.
Ayaz'ın yanımdan giderken ki kararlı hali aklıma tek bir ihtimal getiriyordu. Bu ihtimalin iyi mi yoksa kötü mü olduğuna ise bir türlü karar veremiyordum.
"Bir insan sabah sabah tavana bakarak ne düşünebilir?" Beste'nin uykulu sesi ile bakışlarımı ona çevirdim.
Yatağında yan dönmüş yarı kapalı olan gözleriyle beni izliyordu. Bende onu görecek şekilde yan döndüm. Ellerimi başımın altına koyarken bacaklarımı karnıma doğru çekip cenin pozisyonunu aldım.
"Ayaz'ı düşünüyorum." Dediğimde gülümsedi.
"Artık her şey daha anlamlı geliyor. Önceden bu hallerine bir türkü akıl, sır erdiremezdim." Beynim suçluluk duygusuyla kaplanırken kısa bir süre gözlerimi kapattım.
"Rica ediyorum köpeğimi öldürmüş gibi bakma bana, seni suçlamadığımı biliyorsun, bu arada günaydın."
Belki onun yerinde başkası olsa bana gönül koyardı ama Beste anlıyordu. Neyi neden yapığımı, neden korktuğumu anlıyordu ve bu anlayışı bana çok iyi geliyordu.
Belki çok fazla insan yoktu çevremde ama tüm dünyaya bedel iki mükemmel insan vardı hayatımda.
"Enes ve sen nasılsınız?" Dediğimde anında gözleri tamamen açıldı.
