KIRIK KALPLERİN PARÇALARI (TAMAMLANDI)

2.BÖLÜM

Hepinize merhaba. Umarım bölümü beğenirsiniz. Keyifli okumalar.

🌘

Emeklerimin karşılığını almak benim için çok önemliydi. Bu altı yıl kesinlikle kolay geçmemişti. Tüm bu zorluklarım artık bitiyordu. İstediğim mesleği yapacaktım. Mücadelemin bir kısmını tamamlamıştım.

Sabah erken saatte kalktım ve kampüse geçtim. Sınavım gayet iyi geçti. Okulda hem son defa kahve içmek için hem de Demir abiyi aramak için kafeteryaya geçtim.

"Alo Demir abi."

"Efendim güzelim?"

Kahvemden bir yudum aldım.

"Kabul ediyorum, bildirebilirsin ne zaman maç?"

"Zamanı bilmiyorum. Şimdi arar öğrenirim sen de okuldan çıkınca gel."

Göremeyeceğini bilsem de refleks olarak başımı salladım.

"Tamam ben 1 saate sanırım gelirim."

Telefonu kapattım ve etrafı izlemeye başladım. Öğrencilerin bazıları derslerine yetişmeye çalışırken bazıları havanın keyfini çıkarıyordu. Bahçenin girişine bakarken görmeyi hiç beklemediğim birilerini gördüm. Yurt dışına çıktıklarını biliyordum oysa. Geri döneceklerini düşünmemiştim. Onları düşünmeyi bırakalı uzun zaman olmuştu zaten. Onlarda beni görünce bir duraksadılar ve bana doğru gelmeye başladılar.

Her zamanki sert ifademi yüzüme takındım ve onları bekledim.

"Alvina merhaba."

Onlara sadece baş selamı verdim. Tepkimi yadırgadıklarını sanmıyordum. Ulaş sandalyeleri gösterdi. Onları yine ufak bir baş hareketiyle onayladım.

Batu " Bizimle konuşmayacak mısın?" dedi.

Umursamazca ona baktım.

"Ne konuşmamı istersiniz?"

"Ne bileyim 2 yıl sonra ilk defa görüşüyoruz."

Neden gittiklerini bile bilmezken dönüşlerinin hiçbir anlamı yoktu.

"Bu kadar süre görüşmememizin sebebi sizsiniz. Neyse okulunuz bitmiştir ne işiniz var burada?"

Özellikle tıp fakültesine gelmelerinin sebebi olduğumu biliyordum. Ama bazen anlamamış gibi yapmak kurtuluş oluyordu.

"Geri dönünce bir ziyaret edelim istedik."

Tek kaşımı kaldırdım.

"Tıp fakültesi diğer fakültelere 10 dakika falan uzakta ve en uçta. Geçerken uğrayamazsınız."

Bıkkınlıkla bana baktılar.

"Of tamam. Seni görmek istedik."

Bunu biliyordum. Ama neden? 2 yıl önce hiç saydıkları insanı görmeye mi gelmişlerdi? Gülünç.

"Neden?"

Batu tam konuşacakken Ulaş araya girdi ve

"Eski arkadaşımızı görmek isteyemez miyiz?" Dedi.

Samimiyetten uzak bir şekilde güldüm.

"Yemeyin beni arkadaşlık mı kaldı? Siz o hakkı 2 yıl önce kaybettiniz. Neyse yetişmem gereken bir yer var. Umarım bir daha yüzsüzce karşıma çıkmazsınız."

Masadan kalkıp yürüyecekken Batu kolumu tuttu.

"Sana açıklama yapmayı bizde istedik. Ama o istemedi ve ona söz vermiştik. Ne yapmamızı isterdin?"