The Hottest Girl in Town (Completed)

Part 34

Sorry for the long wait! I've been very busy this past few weeks (aside from being lazy lol)

-Ve

Welcome Home

Inilibot ko ang aking paningin sa loob ng aking apartment na naging tirahan ko rin sa loob ng apat na taon. May mga ilang larawan pa akong nakasabit sa dingding na hinayaan ko lang at hindi na tinanggal. Ang ilang nasa litrato ay ang mga naging kaibigan ko sa unibersidad na pinasukan. Ang tanging dinala kong larawan ay ang litrato na kuha sa pagtatapos ko sa kolehiyo kasama sina mom and dad. Ang iba ay hinayaan ko lang na para bang dumaan lang sa akin ang mga pangyayaring 'iyon at hindi pumirmi sa aking puso at isipan. It feels like I'm breathing but barely living.. na para bang nawalan ng sigla ang buhay ko at parating mayroong kulang. I sighed and slowly closed the door.

Sana sa pagsara ko ng pintuan ay mapasama ang lahat ng lungkot at kahungkagan na aking nararamdaman. Sana lang ganun kadali pero hindi. Life hits me so hard that I can't almost stood up without the help of my family and friends. And speaking of friends, naging mailap ako sa kanila this past week dahil naaalala ko na naman ang nangyaring aksidente. At hindi ako matinong kausap sa tuwing naaalala ko yun. I deactivated all my social media accounts and blocked their numbers on my phone. Crazy, I know, but I want to be alone facing my dark past without dragging anyone with me.

Ang tanging dala ko ay isang maleta lang and a sling bag with my wallet and cellphone. Inilibot ko ang aking paningin sa loob ng aking apartment na naging tirahan ko rin sa loob ng apat na taon. May mga ilang larawan pa akong nakasabit sa dingding na hinayaan ko lang at hindi na tinanggal. Ang ilang nasa litrato ay ang mga naging kaibigan ko sa unibersidad na pinasukan. Ang tanging dinala kong larawan ay ang litratong kuha sa pagtatapos ko sa kolehiyo kasama sina mom and dad. Ang iba ay hinayaan ko lang na para bang dumaan lang sa akin ang mga pangyayaring 'yun at hindi pumirmi sa aking puso't isipan. It feel's like I'm breathing but barely living.. na para bang nawalan ng sigla ang buhay ko at parating mayroong kulang. I sighed and slowly closed the door.

I inhale and exhale then finally plastered a hopeful smile on my face as I walk down the stairs.

"Hello Nixsha! Going home?" a good looking guy wearing dark pants and blue fitted shirt asked.

"Yes, Denver." I answered. Paminsan-minsan nakakausap ko siya sa tuwing nagkakasabay kami. He's kind and friendly to everyone.

"Finally!" he exclaimed, I only rolled my eyes at him, he chuckled and came towards me. Then, he gave me a warm hug which I badly need right now. "Take good care."

"Thank you, Denver. Truly." I said as I gave him a tight hug.

"Whoa! Denver! Finally!" an excited sweet voice interfere. "You have your guts now, huh?" a petite pretty girl said while grinning at Denver. If I'm not mistaken, she's living next door.

"She's leaving Cass." sagot in Denver as he released me from his hug. The girl looked shocked but then smiled.

"Aww! Too sad for you then." sagot niya sabay tingin sa akin at bigay ng ngiti. "Take care Nixsha! Have a good flight!"

Nagtataka man kung bakit kilala niya ako ay hindi na ako nag-usisa. "Thank you." sabi ko sabay paalam sa kanilang dalawa. Denver offered to drove me to the airport but I declined his offer dahil mukhang may unfinished business pa silang dalawa no'ng kakilala niya.

Kakarating ko pa lang sa airport ng tumawag si mom asking kung kailan ako uuwi. I didn't told her that I am already waiting for my time of departure. I just told her that I already have a ticket. I want to surprise her and dad.