KARANLIK LİSE

15. Bölüm: İntihar mı? Cinayet mi?

Bölümü okuyup bitirdikten sonra oy vermeyi de unutmamanızı umuyor ve keyifli okumalar diliyorum. Seviliyorsunuz...

15. Bölüm: İntihar mı? Cinayet mi?

***************

" Ölümler vedaları, vedalar ise bölünmeleri severdi. "

Bir kalp düşünün acıyla inleyen ve birde oda düşünün sessiz sedasız ve biraz da penceresiz.

Karanlık...

Kaç acı bir kalbe sığardı ya da durun şöyle söyleyelim bir kalp kaç acıyı kaldırabilirdi.

Bir, iki, üç... Daha mı fazla ya da daha mı az?

Şimdi burada bana söyler misin? Sessizliğimin sesi. Acılarla boğulmuş kalpler her zaman karanlıkta kalmaya mahkum mudur?

...

Saatler geçmişti Merve'yi öyle soğuk ve cansız buluşumun üzerinden. Kalbim atışını beynimse işleyişini yitirmişçesine yattığım hastane yatağında boş duvarlar bana bense o boş duvarlara bakıyordum.

Anlam veremiyor ve de anlamlandıramıyordum. İnanmıyordum, inanmak istemiyordum Merve'nin öylece sessiz sedasız bırakıp gidişini.

Ölüşünü...

Acı sadece kalbime değil bütün bedenime işlemişti adeta. Ne konuşabiliyordum ne de söylenenlere tepki verebiliyordum.

" Aslı, kızım beni duyuyor musun? "

" Aslı, yavrum. "

Bu sesler bu telaş bu ağızlardan dökülen o endişeli cümleler saatlerdir başımda dikilmiş tepki vermem için gözlerimin içine bakan annemin ve babamın sesleriydi.

Biraz tepkisiz biraz da sessiz olsam da tam karşılarındaydım. Ailem yanımdaydı. Yaşıyordum, tabi buna yaşamak deniyorsa.

Peki ya Merve. Merve'nin annesi ve babası onlara haber vermişler miydi? Öylece sadece kızınız öldü mü demişlerdi?

" Anne "

" Söyle annem, söyle güzel kızım. "

" Anne Merve... "

Gözyaşı... Ah şu dışı buz tutmuş tenlerin içinde acıyla yanan. O buz tutmuş tenleri bir damla gözyaşıyla yangın yerine çeviren dışı su içi ateş dolu o gözyaşı, gözyaşları.

" Anne beni Merve'nin yanına götürün."

" Aslı "

" Baba beni Merve'ye götürün onu göreceğim. "

" Aslı'm annecim yapma böyle n'olursun. "

" Bırakın beni. Bırakın beni dedim. "

Kaçış, koşuş ve sonsuzluk...

Hep böyle değil midir? Zaten. Hep bir yerlerden, birilerinden sürekli kaçarız, kaçmak için hep çabalarız. O kadar çok kaçarız ki kaçmak için bazen nereye varacağımızı bilmediğimiz yollara saparız.

Sonsuzluk...

Peki ya bu sonsuzluk delirmişçesine kaçtığımız, koştuğumuz o yollarda kayboluşumuz muydu? Yoksa o kaçtığımız yollarda ölüşümüz müydü?

Farklıydı, farklıydı işte.

Kimine göre sonsuzluk bir aşk kimine göre bir acı kimilerine göre ise bir yerlerden birilerinden kaçsakta ölmekti.