Het verloren sprookjesboek [Engagement Week]

Dag 7: Sneeuwwitje en de zeven dwergen

Het laatste verhaal. Dat is wat je meteen denkt als je halverwege de ochtend uit bed stapt. Zeven dagen en zeven verhalen. Je wist dat deze dag zou komen, maar je had toch gehoopt dat het nog wat langer zou duren... Of dat je misschien toch nog ergens een verhaal zou vinden. 

Je stelt het onvermijdelijke niet uit. Zodra je je ontbijt achter je kiezen hebt, pak je het boek weer op en laat je jezelf weer in een luie stoel zakken. Tijd voor het laatste verhaal: Sneeuwwitje. 

Er was eens een prinsesje. Haar huid was zo wit als sneeuw, haar lippen waren zo rood als bloed en haar haar zo zwart als ebbenhout. Daarom werd ze Sneeuwwitje genoemd. Toen Sneeuwwitje geboren werd, stierf de koningin. Het volgende jaar nam de koning een andere vrouw. De vrouw was mooi, maar ze was ook heel trots. Ze kon het niet hebben dat iemand nog mooier was dan zij. En ze had een bijzondere spiegel. Als ze daarvoor ging staan en zichzelf bekeek, zei ze: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het hele land?"

De spiegel antwoordde dan: "De koningin is de mooiste van het land."

Dan was de koningin tevreden, want de spiegel sprak altijd de waarheid.

Sneeuwwitje groeide op en werd iedere dag mooier. En toen ze zeven jaar was, was ze zo mooi, dat ze nog mooier was dan de koningin zelf. De koningin vroeg dan ook op een dag aan de spiegel wie het mooiste van het hele land was, waarop de spiegel zei: "O koningin, heel mooi bent u, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier nu!"

Nou ja, dat kon de koningin natuurlijk niet hebben. Ze werd ontzettend jaloers op Sneeuwwitje en vanaf die dag haatte ze het kleine meisje. Iedere dag haatte ze haar meer en op een dag riep ze de jager bij zich en zei: "Je moet haar naar het bos brengen, want ik wil haar niet meer zien. Je moet haar doden en haar longen en leven als bewijzen mee terugbrengen."

Hmm, het hart uit het sprookje wat je grootvader vertelde klonk altijd wat logischer. Je leest langzaam verder.

De jager deed wat hij moest doen en nam Sneeuwwitje mee. Toen hij haar wilde doden, smeekte Sneeuwwitje hem om haar te laten gaan. En omdat ze zo mooi en lief was, kreeg de jager medelijden en liet hij haar gaan. Hij dacht dat de wilde dieren haar toch wel zouden doden. Hij koos een reetje als slachtoffer en nam de lever en longen van het dier mee naar de koningin. De kok moest het in zout water koken en de koningin at ze tevreden op. 

Ondertussen was Sneeuwwitje alleen in het bos. Ze bleef door het bos lopen tot in de late avond. Toen vond ze opeens een huisje en ze ging erin om te gaan rusten. Alles in het huisje was klein, maar sierlijk en keurig.  Er was een kleine, gedekte tafel met zeven kleine bordjes en bij elk bordje lag een klein lepeltje, meisje en vorkje. Er waren ook zeven bekertjes. Tegen de muur stonden zeven kleine bedjes. 

Omdat Sneeuwwitje heel veel honger en dorst had, at ze van alle zeven bordjes een beetje groente en een beetje brood. Ook dronk ze uit alle zeven bekertjes een slokje wijn. Daarna was ze zo moe dat ze wilde slapen. Ze probeerde alle bedjes. De een was te kort, de ander te lang. Maar het zevende bedje paste en daarin bleef ze liggen. 

Toen het donker was kwamen de zeven dwergen thuis. Ze zagen dat er van hun eten was gegeten en van hun drinken was gedronken. Uiteindelijk zagen ze Sneeuwwitje in een van de bedjes liggen. Ze wilden haar niet wakker maken, dus lieten ze haar in het bed slapen. De zevende dwerg sliep bij de andere dwergen, bij ieder een uur, tot de nacht voorbij was. 

De volgende ochtend schrok Sneeuwwitje toen ze de zeven dwergen zag. Ze zeven dwergen beloofden haar dat ze mocht blijven als zij voor hen zou zorgen. Dat wilde Sneeuwwitje wel. Zij hield het huisje in orde en de zeven dwergen gingen iedere dag naar de mijn. Iedere dag als de dwergen weg gingen, waarschuwde de dwergen haar voor haar stiefmoeder en vertelden ze haar dat ze niemand binnen mocht laten.