𝙃𝙚𝙧𝙨̧𝙚𝙮 𝘽𝙞𝙩𝙩𝙞 𝙢𝙞 ?

Başlıyoruz...

    Merhaba Wattpad okuyucuları ben Ceren ve bu benim ilk hikayem umarım beğenirsiniz
İyi okumalar ...

Hermione

Perdeme rağmen gün ışığının odama sızmasıyla beraber gözlerimi açtım. Kendime gelmek için yatağımda uzanmaya devam ettim. Ve kendi düşüncelerim beynime istila etmeye başlamıştı bile. Bugün de gelmişti işte Hogwarts'a gidecektik. Savaş nedeniyle 6. senemizi okuyacaktık. Aslında 7. senemizi okuyor olmamız lazımdı ancak profösör McGonagall (artık okulumuzun müdiresi) hepimizi evlerimize göndermişti ve biz bir yıl tatil yapmıştık. Evet koskoca bir yıl.

Alfred: Günaydın uykucu. Bugün gidiyoruz sonunda.Kahvaltı hazır, bekliyorum güzelim.

Ah evet bir de o var Alf. Başımın belası ama tatlı bela. Bebeklikten beri beraberiz artık arkadaşım değil kardeşim gibi. Başka anneden doğma erkek kardeşim diyebiliriz. Beraber yaşamaya başlamıştık savaştan sonra. İkimizde ailelerimizin hafızalarını sildikten sonra yanlarına gitmemiştik, gidememiştik. Ne acı!

Alfred: Kahve mi istersin çay mı?

Hermione:Kahve lütfen.

Alfred: Al bakalım. Safkanların savaştan sonra muggle dünyasında yaşamalarına ne diyosun?

Evet birde bu var.Bakanlık tehlike olmadığından emin olana kadar safkanlar da dahil olmak üzere herkes muggle
dünyasında yaşadı bir yıl boyunca.Güvenlik için.

Hermine:Zor olmuştur onlar için. Özellikle de safkanlar için.Kumandayı bana versene bakalım neler var mış?

𓆉𓆉𓆉
Ginny

Ginny: Harry, Ron hazır mızınız?

Harry: Ben hazırım sevgilim ama Ron uyanmadı bile.

Ginny: Tamam, hallediyorum. Sen in aşağıya biz de geliyoruz.

Harry: Bak emin misin? Abini uyandırabileceğinden? dedi gülerek ve gitti.

Zorlu bir beş dakikanın sonunda biz de inebilmiştik. Merline şükür.Annem yine masayı donatmıştı.

Molly: Hermione ile orada mı buluşacaksınız?

Ginny: Evet anne. Herm ve Alf ile.

Molly: Ah evet unutmuşum Alfred'i. Kibar çocuk şu Alfred.

𓆉𓆉𓆉
Draco

Lanet olasıca güneş.Onun yüzünden uyanmıştım işte.Geçici evimizdeydik bir hafta sonra evimize dönüyorduk annemle. Muggle dünyasında yaşamak cidden zordu. Ve telefon almıştım. Daha doğrusu almıştık, hepimiz.
Pans, Tho, Blaise ile oradan haberleşiyorduk.

Ama her şeye rağmen mutluydum da.Babam
yoktu çünkü. Azkabandaydı. Teyzem, babam,
Voldemort ve tüm ölüm yiyenler yoktu hayatımızda.Ve mutluydum çünkü Granger' ı görecektim. Tam bir yıl sonra, yeniden.

𓆉𓆉𓆉
Hermione

Hermione:Bak işte Alf, onlarda geldiler. Hoşgeldiniz çocuklar.

(Hepsi): Hoşbulduk

Alf: Kızlar valizlerinizi verin de biz taşıyalım. Siz de hepimize bir yer bulun.Önden bayanlar.

Boş bir yere geçtik ve hemen oturduk sohbet başlamıştı bile.

Ron: Parkinson'un böyle bir şey yapmasına hala şaşırıyorum açıkçası. Yani çok mantıklı hareket etmiş ve bize yardım etmiş resmen.