Als Bomen Konden Praten

Hoofdstuk 1: De Talkshow

"Fame, Could it be the best, could it be?"

David Bowie (1975)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Ze waren beroemd, echt beroemd.
Het intro van de show galmde door de zaal. Het was een bekende jingle, iedereen kende het. Dit was het teken. Één voor één moesten  ze nu naar binnen komen door het grote rode gordijn, van de trap af, naar de presentatrice. De mensen in het publiek klapte enthousiast. De regisseur gebaarde dat Milton als eerste moest.
 Milton ging klaar staan. Hij streek zijn van satijn gemaakte, neon blauwe blouse strak en ging met zijn hand door zijn haar.
'Ze hebben een hit en staan al weken in de hitparade.' De stem van de presentatrice galmde door de zaal. Iedereen wachtte in spanning. Niet alleen het publiek, maar ook de band. In een keurig rijtje wachtten ze tot ze moesten komen. Nog snel wisselden ze een blik en knikte. Dit was hun moment.
'Hier zijn The Socks.' zei Emma Cavett enthousiast en hief haar arm naar de trap als een welkom.
 'Die naam moeten we echt snel aanpassen.' fluisterde Joe tegen Davy, die achter hem stond. De presentatrice glimlachte in de camera en Milton liep het trappetje af. Een meisje gilde en Milton zwaaide naar de camera.
'Hier is Milton, de zanger.' Zei Emma overdreven enthousiast en ze klapte overmatig in haar handen. Milton ging op de grote paarse bank naast de stoel van de presentatrice zitten.
'En hier is de rest!!' zei zij.
Davy, Joe en Cole liepen de trap nu ook af. Davy rende enthousiast naar beneden en zwaaide naar zijn zusje Lelie, die in het publiek zat met een grote bak popcorn. Hij had de tijd van z'n leven en plofte naast Milton op de bank. Cole en Joe liepen rustig de trap af. De trap had lichtjes aan de zijkanten en was erg overdreven belicht. Toch konden de levendige lichtjes niet verbergen dat Cole en Joe niet blij waren met de extra aandacht voor Milton en het feit dat zij werden gezien als "de rest". Het duurde even voor het publiek stil was, maar uiteindelijk ging iedereen braaf terug zitten.

'Nou jongens. Welkom bij de Avond Show met Emma Cavett!' Ze lachte, stond op en boog. Toen ze merkte dat het applaus stil viel ging ze weer zitten.
'Bedankt voor de uitnodiging.' zei Milton beleefd. 'Het is een eer om op TV te komen.' Hij keek de studio rond. Er stonden tientallen mannen van de regie en de tribune zat vol. Camera's stonden op hem gericht en boven zijn hoofd hing een microfoon om het gesprek op te nemen.
Van een klein tafeltje dat tussen de bank en de stoel zat, pakte Emma haar kaartjes. Hier stond al de informatie op, die de redactie de dag daarvoor voor haar had opgezocht.
'Dit is jullie eerste grote internationale hit.' begon ze haar verhaal en richtte zich naar Milton. 'Hoe gaan jullie om met al de roem?' De spotlight weerkaatste in de haarlak, die haar haren in model hielden.  Hij was ten slotte de zanger en meestal kregen die de meeste aandacht. Tot haar verbazing beantwoorde Cole, de drummer, haar vraag. Hij zat helemaal aan het andere uiteinde van de bank en leunde naar voren om oogcontact te maken met Emma.
'We leven nog steeds hetzelfde als eerst. We zijn niet echt veranderd, we wonen gewoon in dezelfde woningen als eerst. Zoveel geld verdien je niet met muziek.'
Emma keek een beetje teleurgesteld, ze wilden geen progressief verhaal over dat je als muzikant niet genoeg verdient horen.
'Het kost veel geld om een album op te nemen, al de apparatuur, elektronica, een studio-' begon Cole, maar Emma was niet geïnteresseerd in het opnemen van albums.
 'Nou jij ziet er vergeleken met de rest zeker nog normaal uit.' kapte ze het verhaal van Cole af. 
Ze hoopte roddels te krijgen, zodat mensen de talkshow van haar bleven kijken. 'Jij bent lekker gewoon gebleven.'
Cole droeg een gewone spijkerbroek en een houthakkersblouse. Naast de rest van de band, Joe, een blonde jongen die altijd een zonnebril en een leren jas droeg, ook binnen, Davy die eruit zag als een verdwaalde hippie en Milton die een neon kleurige blouse droeg, zag hij er zeker normaal uit. Cole wist niet wat hij hier op moest zeggen en wisselde een blik met Milton. Was het een compliment? Was het een belediging?
'Dankje..?' zei hij vragend. 'Milton weet meer over kleding.' Miltons ogen begonnen te glinsteren. Hij pratte graag over kleding en opende zijn mond om te vertellen over zijn nieuwe blouse. 
'We denken er over onze naam te veranderen.' zei Joe, die geen zin had om het verhaal van Milton nog een keer aan te horen. Davy gaf hem een stomp. Hij had de naam jaren geleden bedacht en wilde hem graag behouden. Dit leek er al meer op, dacht Emma. Hier kon ze wel wat mee.
 'Echt?' vroeg ze. 'En wat wordt het dan?'
 'Hij blijft hetzelfde hoor.' zei Davy overtuigd van zichzelf.
 'Nou, daar zijn jullie het nog niet over eens zo te zien.' lachte ze. Even was het stil, maar Emma bedacht snel weer een nieuwe vraag om de pijnlijke stilte te verbreken.
'Hebben jullie al kinderen of een vrouw?' De hele band keek naar Joe. Hij had als enige op dit moment een relatie, of iets dat in de buurt kwam daarvan dan.
'Ik heb een vriendin.' zei hij trots.
 'Of  drie.' fluisterde Cole net hard genoeg zodat Emma het kon horen. Ze keek een beetje geshockeerd naar Joe, die het liefst door de oude bank heen wilde zakken. Het was niet eens waar wat Cole had gezegd, maar door gebeurtenissen in het verleden, herinnerde Cole iedereen er continu aan dat Joe geen trouwe man was voor in een relatie. Joe probeerde Cole te slaan, maar Davy zat ertussen.
 'Jongens, vrede op aarde.' piepte hij.
Milton ging verder alsof er niks aan de hand was. Dit was hun eerste grote interview op TV en hij wilde dat mensen het zouden onthouden.
'Voor kinderen zijn we denk ik nog wat te jong.'  zei Milton.
 'Op mijn papier staat dat jullie tussen de 22 en de 26 zijn. Dat is toch al wel een leeftijd om er over na te denken.' Emma keek van haar kaartje naar Milton. Ze probeerde echt een serieus interview te houden, maar de band gedroeg zich als een stelletje kleuters.
'Nou, we moeten al zorgen voor baby Davy, dus we zijn er net echt mee bezig.' zei Milton. Davy keek hem beledigd aan.
'Hé, dat is niet aardig.' Hij probeerde over Joe's schoot heen bij Milton te komen, om hem een harde por te geven, maar zonder succes. In de band was het heel normaal om elkaar te plagen en dan een harde por te geven voor de grap. Het was nooit gemeen bedoel, altijd vriendschappelijk.
'Hé Hé Davy, vrede op aarde.' zei Cole plagerig terug. Davy sloeg zijn armen over elkaar en ging weer recht zitten. Opnieuw viel er een lange stilte. Emma Cavett wist niet goed wanneer ze weer verder kon gaan met het interview.
 'De meeste bands gaan ook weer uit elkaar. Hoe zit dat bij jullie?' ging Emma verder. Dit was de enige vraag van haar kaatje die ze kon stellen nadat de bandleden elkaar meerdere keren hadden geprobeerd te slaan. De bandleden wisselde een verbaasde blik. Ze hadden net een hit en van uit elkaar gaan, was nog geen sprake.
'Wij gaan nog lang niet uit elkaar.' zei Milton en de rest van de groep knikte instemmend. 

 'Als jullie ooit een soloalbum gaan maken wat voor muziek wordt het dan?' ging Emma verder. Ze probeerde een vraag te bedenken waarop de leden bijzondere antwoorden zouden geven. Of antwoorden waardoor mensen naar de show zouden kijken, iets intens, iets heftigs. Totdat ze die vraag had gevonden skipten ze snel door haar cliché kaartjes heen en weigerde enige diepgang op te zoeken.
 'Ik zou een heel erg modern album maken, met allemaal nieuwe instrumenten.' antwoordde Milton razendsnel. De rest van de band keek hem beledigd aan.
'Ik zou een keihard rock album maken.' antwoordde Joe. Nu Milton had laten blijken dat hij erover had nagedacht, begon de rest van de band ook te denken.
 'Ik zou iets proberen met klassieke instrumenten.' antwoordde Cole na een tijdje denken. De hele band keek hem raar aan.
'Klassieke instrumenten?' begon Joe.
 'Als in een viool?!' voegde Milton verbaasd toe. Emma keek machteloos toe hoe er weer gekibbel ontstond en het interview uit haar macht verdween.
 'Ja, lijkt me wel interessant.' antwoordde Cole beledigd.
'Nou, ik kan niet zingen en wil niet solo gaan, dus niks, man.' zei Davy glimlachend tegen Emma, het gekibbel van de jongens negerend. Emma zag in dat ze de rest van het interview, maar met Davy moest doen. Hij leunde een beetje naar voren, zodat Cole aan Joe en Milton, achter zijn rug langs,  uit kon leggen dat de viool wel degelijk een goed instrument is.

Emma richtte zich op Davy. 'Wat vind jij het grootste nadeel aan beroemd zijn?' vroeg ze aan Davy met luide stem om boven het gekibbel uit te komen. In plaats van Davy beantwoordde Joe de vraag voor hem.
 'Talkshows.' zei hij, waarna hij weer verder in discussie ging met Cole.  Cole was echter gestopt met praten door het antwoord van Joe en keek hem met zijn 'teleurgesteld-in-vriend' gezicht aan. Een gezicht dat hij wel vaker trok. Zijn hoofd een beetje schuin en met zijn ogen leek hij boekdelen te spreken. 
Er ging een verbaasde "oeh" door het publiek. Dit was sensationeel en nog nooit eerder gezien. Emma had haar aandacht en mensen zouden de show kijken, maar om een andere reden dan ze had gehoopt. Emma keek Joe beledigd aan.
 'Waarom?' vroeg ze.
 'Iedereen doet zo nep hier.' ging Joe verder. Een paar mensen in het publiek klapte voor de dappere opmerking van Joe. Deze talkshow werd namelijk door veel mensen gekeken. Zeker het muziek onderdeel.
 'Danku, Danku.' zei Joe overdreven en hij maakte een buiging. Emma stond op uit haar stoel. 'Laten we maar snel naar jullie performance gaan kijken.' Haar lach in de camera was nep net als eerst, maar ze kon haar ongemak niet verbergen achter haar lach deze keer.

De jongens stonden op en liepen naar het podium, dat achter een groot doek hing.  De band zou hun hit playbacken bij de show, zoals al de andere muziek acts die hier kwamen optreden. Ze mochten niet eens hun eigen instrumenten meenemen. Cole ging al achter het drumstel zitten terwijl Joe, Milton een por gaf.
 'We kunnen wisselen van instrument. Het is toch playbacken.' Milton knikte lachend.
 'Of we laten Davy playbacken, dan pak jij Davy's bas en ik jouw gitaar.' Joe gaf hem een stiekeme high five en ze rende naar de instrumenten. Joe trok de bas uit de handen van Davy, die verbaasd toe keek.
'Ik ben toch de bassist?' vroeg hij niet-begrijpend aan Milton, die druk bezig was met de gitaar van Joe op te tillen. Milton lachte en knikte.
 'Ja, maar nu ben je even de zanger.' Davy keek hem met grote ogen aan en voordat hij het wist kreeg hij de tamboerijn van Milton in z'n ene hand gedrukt en de microfoon in de ander.
'Ik kan helemaal niet zingen, man.' protesteerde hij.
'Jongens, slecht idee.' klonk het van achter het drumstel. Cole stond op om er iets van te zeggen, maar ze hoorde Emma's stem.
 'En we gaan nu aftellen!' riep ze tegen het publiek. Cole ging weer zitten. Het was te laat, het publiek begon al af te tellen.
'Oh, man.' zuchtte Davy.
 'Je gitaar zit verkeerd om.' zei Cole droog tegen Milton. In zijn stem klonk de afkeur van dit idee. '3' klonk het vanuit de zaal.
 'Jij kan echt weinig.' zei Joe tegen Milton.
'2' 
 'Je ziet toch dat het verkeerd om zit.' Hij maakte aanstalten om de gitaar goed te doen, maar het publiek was al bijna klaar met aftellen.
'1' Het publiek begon te juichen. Davy omklemde de microfoon en toen ging het gordijn open.

Emma keek verbaasd naar de band. Ze had tien minuten geleden Milton nog aangekondigd als de zanger. De fans in het publiek begonnen te klappen en te lachen.
Davy glimlachte een beetje verlegen. Het nummer begon te draaien. Het was gewoon de studio opname.
 Milton "speelde" het gitaarintro op de gitaar, die hij nog steeds verkeerd om vasthield, Jimi Hendrix-stijl. De camera richtte zich op Milton. Nu kwamen ook de andere instrumenten. Joe begon de bas te bespelen als een gitaar, tot de grote afkeer van Davy, die hem hoofdschudden aankeek. Cole was de enige die geloofwaardig begon te drummen. Davy ademde in en uit. Hij had nog een paar seconde en dan moest hij gaan "zingen". Hij dacht aan de andere bands die hij hier had gezien, de meeste zangers begonnen gewoon te dansen. Hij hoorde de stem van Milton door de studio heen en begon te playbacken, maar na één zin wist hij de tekst niet meer. Hij begon gewoon te dansen met de tamboerijn. Het publiek ging uit zijn dak, maar de productie en Emma vonden het afschuwelijk.
Cole, die zag dat het hopeloos was, probeerde er maar het beste van te maken. Hij gooide zijn drumstok in de lucht. Normaal zou hij hem opvangen, maar nu liet hij hem gewoon vallen. Toen hij de camera zijn kant op zag komen, bedacht hij zich, raapte het stokje van de grond en begon weer normaal te drummen.
De gitaarsolo kon elk moment beginnen. Milton maakte een draai, maar vergat dat de gitaar "ingeplugd" was met een kabel. Hij raakte in de knoop en gaf een harde ruk aan het snoer. Davy, die nietsvermoedend op het snoer stond, viel languit op het podium. Joe proestte het uit en ook Milton begon keihard te lachen. Davy kwam een beetje beduusd, maar lachend weer overeind.
 Het nummer duurde maar drie minuten en het einde kwam in zicht.
Toen de laatste noten van het nummer klonken, ging de helft van het publiek staan. Dat was de helft die het geniaal vond dat de band een grap maakte van het playbacken. De andere helft waren de ouders, die het een afschuwelijke performance vonden.
 'Davy!!' gilde een meisje. Davy glimlachte en zwaaide naar haar. Hij had nog nooit zo in de schijnwerpers gestaan. Hij was de bassist, de meeste mensen kenden hem niet echt. De jongens gingen met z'n vieren aan de voorkant van het podium staan en maakte een buiging. Er klonk veel geklap en gegil. De band liep af en het outro van de show klonk. 

❂

Luna, de regisseur van het programma stormde de kleedkamer van de jongens in met Emma op haar hielen. 'Dat was afschuwelijk.' zei Emma.
Ze had een zware carrière achter de rug. Niemand wilde haar nog hebben en deze talkshow was haar laatste hoop.
'Waarom? Het was toch een perfecte performance.' zei Milton.
 'Ja, Davy heeft prachtig gezongen.' voegde Joe toe. Davy grinnikte.
  Luna begon te ijsberen door de kleedkamer. 'We kunnen het er niet uitknippen.' dacht ze hardop. 'Dan hebben we te weinig beeldmateriaal om het halve uur vol te maken.' Emma knikte instemmend. 'Ik hoef jullie in ieder geval nooit meer te zien in mijn show.
'Wij hoeven hier ook nooit meer te komen.' zei Milton.
 De band pakte hun tassen en liep de kamer uit. Davy, die nog niet al zijn spullen had, raapte alles bij één en rende ze snel achterna. 

De gang liep oneindig door tot de studio waar de interviews werden opgenomen. Het tapijt was rood en de muren waren behangen met een lelijk groen behang.
'Ik kom op TV!' schreeuwde hij door de gang met kleedkamers. De witte deur van een andere kleedkamer ging open. Davy bleef stilstaan terwijl de rest niets vermoedend verder liep.
'Hé, ik ken jou!' zei Davy opgewekt. De man in de deuropening knikte.
'Misschien heb je me ergens op TV gezien?' opperde hij. het kwam er een beetje arrogant uit, maar dat had Davy niet door.
 'Wauw, cool man.' zei hij.
 'En wat doe jij hier?' vroeg de acteur. Davy kon niet plaatsen waar hij hem had gezien. De acteur had zwarte haren en was best lang.
 'Ik heb net met mijn band opgetreden. Nou geplaybackt.' zei Davy.
'Oh leuk.' zei de acteur. 'Hoe heet je?'
 Davy glimlachte. 'Ik ben Davy Brown, ik ben 23 jaar en ik speel bas in de band The Socks.' dreunde hij op.De manager van de band, Loyd, had hem geleerd om elke keer diezelfde zin te zeggen als iemand vroeg wie hij was.
De acteur lachte. 'Wat een coole bandnaam. Ik denk dat ik wel eens een liedje van jullie op de radio heb gehoord.' zei hij geïnteresseerd.
 'Cool.' zei Davy opgewekt.
 Een bekende acteur had zijn liedje gehoord! Alleen kon hij niet plaatsen waar hij de acteur nou eerder had gezien. De rest van de band was niks vermoedend verder gelopen.
'Jongens!' schreeuwde Davy naar de rest van de band. Hij hoopte dat één van hen het wist, maar er kwam geen reactie. Ze waren al om de hoek verdwenen.
'Misschien weten zij wie u bent.' legde Davy uit.
 'Je kan het toch ook gewoon aan mij vragen.' zei de acteur droog.
 'Oh ja.' zei Davy een beetje teleurgesteld in zichzelf. 'Wie bent u?' vroeg hij.
'Bond, James Bond.' antwoordde hij. Davy begon te klappen van vreugde. Hij wist weer waar hij de acteur van kende. Hij had vorig jaar de film nog in de bioscoop gezien.
 'Jij speelt in the spy who loved me!' De acteur knikte. Emma liep de gang in.
'Roger, we zijn klaar voor het interview.' De acteur knikte.
 'Ik kom.' Hij wendde zich naar Davy. 'Ik zal jullie nieuwe album kopen, Davy.' Davy glunderde van blijdschap.
 'Cool, man. Dan ga ik naar je volgende film.' Hij gaf de acteur een high five en ging toen op zoek naar de rest van de band.

'Jongens! Ik heb James Bond ontmoet.' zei hij toen hij de band weer in zicht kreeg. De hele band stopte.
'Oké Davy, wat heb jij nou weer op.' zei Cole teleurgesteld.
 'James Bond bestaat niet.' zei Milton geïrriteerd.
 'Jawel! Ik heb hem net gezien.' hield Davy vol. 'Hij heeft nu een interview met Emma.' De rest van de band negeerde hem en ze liepen verder naar buiten, dit soort dingen zij Davy wel vaker en ze wilden zo snel mogelijk weg.
'Nou, dan ontmoeten jullie hem niet.' zei Davy bijdehand.
 'Oké' zei Joe niet geïnteresseerd. Joe was een enorme James Bond fan, maar geloofde niets van Davy's verhaal.
 'Hij gaat ons nieuwe album kopen!' riep Davy blij uit.
 'Boeien.' zei Milton. Ze hadden hier geen zin in, al de pret die ze hadden gehad in het interview was verdwenen. Hun manager Loyd stond al buiten en ze wisten wel hoe laat het was.