Try me 💫

1

Το μόνο που ακούγεται σε αυτή την σκοτεινή νύχτα είναι η ανάσες μας η δικιά μου και του lex.

Δυο δεκαεπτα χρονα που τρέχουνε στα σκοτεινά στενά της Θεσσαλονίκης. Δεν το πιστεύω ότι είναι η τρίτη φορά μέσα στην εβδομάδα που μας την είχαν στημένη εξω απο το μαγαζί, ποιος τόν ακούει πάλι τον Μάριο που δεν έγινε η δουλειά.

<<είναι ακόμα από πίσω μας? >>
Με ρώτησε ο lex λαχανιασμένος δεν τον αδικώ εδώ και μισή ώρα τρέχουμε ασταμάτητα.

Γύρισα το κεφάλι μου γιά νά δω δυό τύπους να μας ακολουθούν. Καλά τρείς δεν ήταν ; τέλος πάντων.
Όσο τρέχαμε περάσαμε κάτι στενά καί βρεθήκαμε σε σταυροδρόμι μου έκανε νόημα να χωρίσουμε και αυτό έκανα

Έτρεχα με όλοι μου την δύναμη μέχρι που μπροστά μου βρηκα έναν φράκτη. Άρχισα να σκαρφαλωνω καί άκουγα τα βήματα του όλο  να πλησιάζουν.

Άκουσα ένα γέλιο και πριν προλάβω να περάσω απέναντι ένα χέρι τραβηξε το πόδι μου και με έριξε κάτω. Έτσι όπως έπεσα με δύναμη χτυπησα το κεφάλι μου και ένιωσα κάτι υγρό να κυλάει. ΟΧΙ Ρεεε φίλε αίμα. Έκανα κίνηση να σηκωθώ αλλά

<< Γιά που το έβαλες μικρή>>μου είπε

<< μία βόλτα όχι πολύ μακριά>>ειπα με ένα ειρωνικο χαμόγελο

<< εμένα μην με ειρωνεύεσαι >> είπε και μου έπιασε τον λαιμό

Δεν απάντησα απλά συνέχεια να τον κοιτάω

<< που είναι η βαλίτσα >> είπε

Πάλι δεν απάντησα και απ'ότι φαίνεται τον νευρίασα

<<ΑΠΑΝΤΑ που είναι το φορτίο >>
Σχεδόν έφτυσε τα λόγια του

<< με βλέπεις να κρατάω κάτι >> του είπα δείχνοντας τα χέρια μου

<< ο φίλος σου το έχει εεε>>

Πάλι δεν απάντησα

<< καλά μην μιλας δεν πειράζει μου είσαι αχρείαστη έτσι και αλλιώς >> είπε και έβγαλε ένα πιστόλι και με σημάδεψε

Ξαφνικά ακούστηκε ενας άγνωστος ήχος και ο άντρας μπροστά μου έπεσε κάτω και γέμισε την άσφαλτο με αίμα.

Σηκώθηκα από κάτω και κοίταξα τον μελαχρινό αγόρι μπροστά μου

<< παραλίγο να μέ σκοτώσει γιατί δεν τον σκότωσες πιο νωρίς ;>> είπα με νευρα

<< πας καλά ρέ Κατ δεν θα ήταν κόπος να μου πεις ένα ευχαριστώ ξέρεις >> είπε ο lex με νευρα

Προσπέρασα το πτώμα και τον αγκάλιασα

<< οκ έχεις δίκιο συγνώμη Ευ...>> δεν με άφησε να τελειώσω μέ τράβηξε από την αγκαλιά του και με κοίταξε

<< είπες μόλις τώρα συ-συγνωμη >> είπε και με κοίταζε σαν να είμαι εξωγήινος.

<< lex μην με κάνεις να την πάρω πείσω>>

<<όχι όχι απλά δεν λες συχνά συγγνώμη >> μου είπε και με ξανά έβαλε στην αγκαλιά του.

<< πάντως ευχαριστώ πολύ δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα>> του είπα και απομακρυνθηκα από κοντά του

<< πάντα θα είμαι εδώ για εσένα ελα τωρα μέ πήρε τηλέφωνο ο Μάριος να πάμε πίσω στο "σπίτι" θέλει να μας πει κάτι σημαντικό >> είπε και έβαλε το ένα χέρι στον ώμο μου

και αρχίσαμε να περπατάμε ξανά στους σκοτεινούς δρόμος.

______________________________________

Ευχαριστώ γιά την ανάγνωση και ελπίζω να σας άρεσε
♥💫♥