The catfish.

Κεφάλαιο ⁴⁹

"Δεν μπορω να το πιστέψω"ακουω την  φωνη του μπαμπα μου καθως παντου γύρω υπάρχει σκοτάδι.

"Καλε μου σε παρακαλώ μην εισαι εισαι ετσι θα σε δει η Καριν"λεει η μαμα μου πιο σιγανα και εγω ανοιγω απαλα τα ματια μου και κοιταζω το αγόρι που καθομαι στον ωμο του.

"Ποιος εισαι εσυ;"ρωταω κοιτωντας τον έντονα αφου εγω θυμάμαι να κοιμήθηκα στον ωμο του πατερα μου οχι σε αυτου.

"Ειμαι ο Αλεν"λεει με ενα μικρο χαμόγελο και με κοιταζει γυρναω να κοιταξω την μαμα μου και τον μπαμπα μου που αγκαλιάζονται.

"Τι εγινε;"ρωταω κοιτωντας τους και εκείνοι απομακρύνονται ο ενας απο τον αλλον και με κοιταζουν.

Τα ματια του μπαμπα μου ειναι υγρα και κόκκινα και η μαμα μου δείχνει θλιμμένη.

"Τι γινεται πείτε μου!"ουρλιάζω αφου κανενας δεν λεει τιποτα"επαθε κατι η γιαγια;"ρωταω τωρα καθως καποια δάκρια τρέχουν απο τα μάγουλα μου.

"Καλη μου ηρέμησε σε παρακαλώ"λεει η μαμα μου και κανει να με πλησιάσει. Εγω απλα κανω ενα βημα πίσω και τους κοιταζω.

Δεν μιλαει κανενας και εγω πλησιάζω την πορτα για να μπω στο δωματιο που εχουν την γιαγια μου.

Ανοιγω την πορτα και κοιταζω το δωματιο και απλά κλαιω οταν δεν βλέπω το κρεβάτι της γιαγιας μου εκει.

Κανω αναστροφή και τους προσπερνάω ολους φεύγοντας. Με γοργό βημα τρεχω μεχρι που βγαίνω εξω απο το νοσοκομείο και στην συνέχεια μενω εκεί.

Δεν εχω ιδεα που να παω και πως. Εχω τόσο καιρο να ερθω εδω και δεν ειχα καποιο καλο δικο μου μέρος να πηγαίνω.

"Ει εισαι εντάξει;"ακουω την φωνη του τυπου απο πισω μου και γυρναω να τον κοιταξω καθως κλαίω.

"Σου φαινομαι να ειμαι εντάξει;"ρωταω κλαίγοντας και εκεινος με πλησιαζει και τωρα στέκεται κοντα μου.

"Θέλεις να γυρίσουμε πισω στους γονείς σου ή μηπως θα ηθελες να παμε καποια βόλτα;"ρωταει και εγω απλα σκουπίζω τα δάκρια μου.

"Έχεις αυτοκίνητο;"ρωταω παρατηρώντας τον καλύτερα και φαίνεται να παραξενευεται.

"Εχω ενα αγροτικό αλλα νομιζω πως την δουλεια του την κανει. Τι χρειάζεσαι;"ρωταει κοιτωντας με και εγω παιρνω μια βαθια ανασα.