The catfish.

Κεφάλαιο ⁰¹

Το κεφαλι μου ποναει απο το παρά πολύ κλαμα και δεν αντέχω αλλο. Ολο το βράδυ το πέρασα κλαίγοντας.

Και εκεινος δεν με πηρε ουτε ενα τηλέφωνο να μου ζητήσει συγνώμη ή έστω να ρωτήσει αν είμαι καλα ή πως ειμαι.

Να μου πει πως μετάνιωσε για τον τροπο που μου φέρθηκε και να μου πει πως δεν θα το ξανα κανει.

Να ειναι τουλαχιστον καλα η σχέση μας γιατι πραγματικα ειναι ενα πραγμα για το οποίο ειμαι περήφανη.

Πιστευα πως θα εχουμε μελλον εμεις οι δυο. Ηθελα να εχουμε ενα μελλον εμεις οι δυο.

Να πηγαινα και εγω να σπουδασω καπου εκει κοντα που θα πηγαινε και εκεινος.

Και αφου θα γινόταν αυτο. Κάλλιστα μετα να μέναμε μαζι και να ηταν ολες μας οι μερες και οι νυχτες υπέροχες.

Χωρίς να ανησυχώ για τους γονεις μου πως ισως το μάθουν ή να χρειάζεται να το σκαω απο το παράθυρο για μερικες ωρες μονάχα.

Ηταν δυσκολο ολο αυτο και το ξέραμε και οι δυο μας. Σε λιγες μερες κλείνουμε εναν χρονο και εκεινος θα φύγει λιγο καιρο μετά.

Σηκώνομαι απο το κρεβατι και παίρνω και το κινητο μου μαζι. Πραγματικα δεν μπορω να το αφησω ετσι ολο αυτο.

Κατεβαινω τα σκαλια και βρίσκω τους δικους μου στην ωρα του πρωινού. Καθομαι στο τραπεζι και τσιμπαω κατι για να μην καταλαβουν πως δεν ειμαι καλα.

"Γλυκια μου,η γιαγια σου ζήτησε πως θελει πίσω τα κλειδιά σημερα και πως επίσης θέλει να σου πει δύο λόγια"λεει και εγω παραξενευομαι.

"Θελει να μου πει δυο λογια; Τι λογια;"ρωταω προσπαθώντας να πάρω παραπανω πληροφορίες γιατι δεν μου έρχεται τιποτα στο μυαλό.

"Δεν εχω ιδέα καλη μου. Οταν την ρώτησα μου ειπε πως δεν ειναι δικη μου δουλειά οποτε δεν έδωσα βαση. Τελευταία ετσι και αλλιως φέρεται πιο περίεργα απο οτι συνήθως"λεει η μαμα μου και εγω για κάποιον ανεξήγητο λογο θιγομαι.

"Οχι μαμα. Δεν φέρεται καθολου περίεργα. Μην το ξανα πεις αυτο για την γιαγια. Ειναι οπως ηταν παντα"λεω καθως εχω σηκωθεί όρθια και με κοιταζουν και οι δυο τους έκπληκτοι.

"Καλη μου δεν ειπε κατι η μητέρα σου για την γιαγια ηρέμησε"με καθησυχάζει ο μπαμπας μου και εγω παίρνω μια βαθια ανασα.