Haunted (Voltooid)

Hoofdstuk 42 - Emma

Een week had ik Wessel niet meer gezien en over een paar minuten zou hij hier op de stoep staan. Mama was boven en ik zat beneden zenuwachtig op de bank. Waarom heb ik hem ook alweer uitgenodigd? Ik haat het als hij komt, maar toch ook weer niet. Als hij er eenmaal is vond ik het meestal wel leuk, maar is dat nu ook veranderd? Hij is nog steeds dezelfde persoon en ik wil hem echt wel zo behandelen. Het lukt alleen niet. Er spookt de hele tijd een beeld door me hoofd met een meisje dat onder Wessel ligt te vechten. Soms veranderd haar gezicht zelfs in mijn gezicht. Word ik gek? Wessel zou toch zoiets nooit doen, hij had er echt spijt van. Toch voel ik me anders in zijn buurt, meer op mijn hoede. De bel ging en ik schrok op uit mijn gedachte. Snel liep ik naar de deur en opende die. 'Hallo Wessel!' Ik deed net alsof er niks aan de hand was, wat voor ons allebei niet echt werkte. 'Kom binnen, lust je wat drinken?' Hij knikte en ging binnen op de bank zitten. Ik pakte twee glazen drinken en ging langs hem zitten. Meteen nadat ik zat kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik had nooit langs hem moeten gaan zitten! 'Lust je een koek?' Ik hield een pak koekjes voor zijn neus. 'Ja lekker,' lachte hij onzeker. Er hing een gespannen sfeer in de kamer en ik haatte dat. Wat moest ik nu zeggen? Er was zoveel om te bespreken, maar niemand deed zijn mond open. Uit een reflex zetten ik de tv aan, op een muziek zender. Er was een leuk liedje op, perfect. 'Ik hou echt van dit lied!' Wessel lachte moeilijk. 'Ik vind het maar een vrouwen lied.' Hij lachte en ik keek nep beledigend. 'Het is helemaal geen vrouwen lied!' Schoot ik in de verdediging. 'Ik hou toch van net iets meer rock, dit is gewoon zeik muziek!' Hij lachte en even was alles als normaal. Ik dacht nergens aan en het was voor een moment echt gezellig. Voor een mini seconde. Hij wilde mij speels duwen, maar ik trok net mijn hand weg. Zijn hand raakte mijn borst, fout. Ik schoot omhoog en keek hem bang aan. Was hij hier de hele tijd op uit! 'Mama!' Ik schreeuwde, maar er kwam weinig geluid uit. 'Sorry ik,' Wessel bloosde en stond op. 'Het was niet de bedoeling, echt niet!' Hij kwam naar me toe en strekte zijn arm uit, foute keuze. 'Raak me niet aan!' Er liepen tranen over mijn wangen, maar ik deed geen moeite om ze tegen te houden. 'Het spijt me-' Ik onderbrak hem. 'Ga weg met je spijt! Je weet best wie ik ben en je weet wat jij hebt gedaan. Je moet niet denken dat ik dit als een fout zie! Mijn huis uit!' Boos, verdrietig en verward liep ik naar de deur. 'Houd jezelf eerst maar is onder controle! Als je dat kunt bel me maar en dan zien we wel verder!' Ik duwde hem naar buiten en smeet de deur voor zijn neus dicht.