Haunted (Voltooid)

Hoofdstuk 8 - Emma

5 maanden terug (1 maand later)

Mama was niet thuis en ik had een avondje niks doen gepland. Mijn vriend wilde komen maar, ik wilde niet dat hij kwam. Hij is heel erg lief, en ik voel me zo speciaal als ik bij hem ben! Maar dat is overdag, dat is als er mensen zijn. Het blijven jongens en.. jongens willen.. oke, je snapt het wel. Ik zette de tv aan en zapte langs de kanalen, niks leuks. TRIIINGGG!! Ineens ging de bel en ik schrok me dood. Voorzichtig stond ik op, je weet maar nooit wie er aan de deur staat. Eigenlijk mag ik van mama niet eens open doen. Maar goed, we hebben een luikje in de voordeur dus er kan niets gebeuren. 'Wie is daar' vroeg ik bang. Waar ben ik eigenlijk bang voor? Er staat heus geen seriemoordenaar aan de deur ofzo. 'Heey, ik ben het'! Ik voelde een steek in mijn maag toen ik zijn stem hoorde. Heel eerlijk, ik denk dat ik verliefd geworden ben op zijn liefde voor mij. Hij laat mij speciaal voelen. Hij is wel leuk enzo, maar.. het voelt niet goed. Moet ik hem dat zeggen? Moet ik het uitmaken? Maar dat is lullig tocht? We hebben nog niet zo lang en iedereen zal denken dat ik een slet ben. Ik hoor er nu wel bij, ik heb een vriend, een oudere vriend. Maar het voelt niet goed, of heeft iedereen dat? Uiteindelijk gaat je liefde ook over in houden van maar.. moet dat echt al zo snel? Ik snap het niet.. Misschien moet ik me niet zo aanstellen, hij doet ook alleen maar zijn best. 'Mag ik nog binnenkomen' hij stond lachend voor de deur. 'Ja tuurljk'! Ik maakte beschaamd de deur open. 'Hoe is het schatje'? Hij pakte me vast en kuste me ruw. Ik vond dit niet fijn, ik voelde niks als hij mij kuste. Of hoorde dat zo? Hoorde ik niks meer te voelen.. Schatje vond ik daarnaast ook echt een vreselijk woord, zo slijmerig. Hij kon maar niet van me afblijven. Hij appte me altijd, hij vroeg altijd wat ik aan het doen was en.. Ik krijg gewoon geen ruimte. Ik heb het gevoel alsof ik een verplichting heb, alsof ik moet afspreken. Maar moet ik niet gewoon mezelf kunnen zijn? 'Is er iets'? Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. We hadden nog maar een maand, bijna twee. Maar ik, ik kon dit niet meer doen. Ik.. 'Ik kan het niet meer'. Hij keek me vragend aan. 'Wat'? vroeg hij verbaasd. 'Wat'! zijn verbaasheid ging over in woede. 'Jij kan het niet meer'! Hij kwam op mij af. 'Wat bedoel je'?! Ik durfde het niet meer te zeggen. Duidelijk de verkeerde keuze gemaakt. 'Laat maar' zei ik zachtjes. 'Laat maar'!! Zei hij lachend. 'Jij gaat mij gewoon vertellen wat je wilde vertellen'! Hij kwam nog dichterbij en ik werd bang van hem. 'Ik.. kun je misschien afstand nemen? Ik word bang van je' zei ik zachtjes. Er rolde een paar tranen over mijn wangen maar daar schonk ik geen aandacht aan. Hij lachtte hard. 'Ik moet wel rekening houden met jou gevoelens, maar jij laat mij stikken. Weetje, ik ga krijgen wat ik verdien'! Hij duwde me tegen de muur aan en begon me ruw te zoenen. De tranen stroomde nu heel hard over mijn wangen en ik probeerde hem van mij af te duwen. 'Mama komt zo thuis'! Schreeuwde ik. 'Ze is alleen boodschappen doen'!! Was dat maar waar, was dat maar godverdomme waar. Hij keek me aan en even dacht ik dat hij me geloofde. 'Nou, we kunnen ook snel zijn'! Hij pakte me vast maar dit keer lukte het me wel om mezelf los te rukken. Ik rende zo hard als ik kon naar de huiskamer. Wat moet ik nu doen! Ik liep snel verder naar de keuken, om vervolgens via de andere kant naar de huiskamer te vluchten. Hij was niet meer in de huiskamer en ook niet in de gang. Zou hij in de keuken zijn? Bang keek ik om me heen maar ik zag hem niet meer. Wat moest ik nu doen? Wat moest ik godverdomme nu doen! Hij zou me gaan pakken, hij zou me.. Bij de gedachte alleen al moest ik bijna overgeven. Hij gaat me gebruiken. Snel! Mijn telefoon, ik moet iemand bellen! Ik pakte de telefoon en wilde mama gaan bellen. 'Dacht het niet hea'! Hij pakte de telefoon en sloeg hem uit mijn handen. Ik gilde, schreeuwde, maar niets was genoeg. 'Heeeeeeeelp!! Alsjeblieft iemand'!! Niemand kon me toch horen, ik was alleen. 'Stomme slet hou op'! Hij duwde me op de bank en kwam boven mij hangen. 'Geniet er nou maar van, ooit moet de eerste keer worden'! Hij lachtte gemeen en kwam dichter bij. Het was nu of nooit. Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht waardoor hij geschokt terug trok. 'What the fack'!! Hij keek me woedend aan, zo boos had ik nog nooit iemand gezien. 'Hou op'!! schreeuwde ik. Ik wilde nog een keer slaan maar hij pakte mijn pols beet. 'Wat zei je'? Hij sloeg me in mijn gezicht en meteen daarna proefde ik bloed. Mijn neus bloedde.. 'Nou, herhaal het dan!! Laat me los' zei ik zo krachtig mogelijk. Hij stompte me nog een keer tegen mijn hoofd aan en toen in mijn maag. 'Laat me los' zei ik nu zo zacht dat ik mezelf amper kon horen. 'Je zal het leuk vinden' zei hij waarna hij mijn kleren begon uit te trekken. Waarom overkomt mij dit? Ik beet op mijn lip en sloot mijn ogen. 'Help' fluisterde ik zo zacht dat niemand het kon horen. 'Help me alsjeblieft.'