Haunted (Voltooid)

Hoofdstuk 15 - Wessel

Hoofdstuk 15

Ik kon de slaap niet te pakken krijgen en besloot weer naar het parkje te gaan. Even roken. Even ontspanning en even weg van de alsmaar kleiner wordende muren. Ze maakten mij bang. Ze kwamen op mij af en sloten mij op. Ik dacht dat ik gek werd. Ik liep voorzichtig de trap naar beneden af en deed Sam de riem om. Hij snapte er helemaal niets van, maar vond het uiteindelijk niet erg. Eenmaal buiten stak ik trillend mijn sigaret aan. Na de eerste hijs voelde ik hoe mijn lichaam zich ontspande. Het was rustig in het park, wat mij niets verbaasde, de meesten mensen zouden vast al slapen. In de verte zag ik wel iets bewegen, maar dat was vast een konijn of iets. Naar mate ik en Sam dichterbij kwamen, zag ik duidelijk dat het een gedaante was. Het leek wel een meisje, maar zeker kon ik het niet zeggen. Wat moest een meisje zo laat nog alleen in het park? Ik schudde mijn hoofd. Er zou van alles met haar kunnen gebeuren. Nog dichterbij gekomen zag ik dat het inderdaad een meisje was. Ik wilde haar voorbij lopen, maar Sam begon aan haar te snuffelen.

‘Sorry’, zei ik en trok Sam terug. En toen pas zag ik dat het Emma was. ‘Oh hey’, zei ik verbaasd.

‘Hoi’, zei ze terug.

‘Wat doe jij zo laat nog buiten?’ vroeg ik. Een meisje dat om twee uur ’s nachts buiten loopt. In het donker. Ik zag dat ze haar schouders ophaalde.

‘Wandelen’, zei ze kortaf.

‘Ah net als mij. De hond moest eruit’, zei ik en wees naar Sam. Ik maakte zijn riem los, en ging in het donker opzoek naar een tak. Uiteindelijk had een grote tak gevonden en gooide die weg voor Sam. Zo snel als hij kon rende hij erachter aan.

‘Wat als je hem dadelijk kwijt raakt?’ vroeg Emma opeens.

Ik was verbaasd dat ze uit zichzelf praatte. ‘Die komt wel terug’, zei ik en floot op mijn vingers. Hijgend kwam Sam weer terug gerend. Zonder tak.

‘Sam’, zei ik bestraffend, waarop de hond weer weg rende. Opzoek naar de tak.

‘Ik heb er erg veel tijd ingestoken om hem te trainen.’

Ik zag haar naar haar nagels staren. ‘Ben je geen dieren fan?’ vroeg ik daarom maar.

‘Nee niet echt.’

‘Ah.’

Sam kwam weet terug gerend, dit keer met de tak. ‘Dus je wil de tak ook niet weg gooien voor hem?’ vroeg ik en keek haar uitdagend aan. Ze moest glimlachen en pakte voorzichtig de tak aan. Met weinig kracht gooide ze de tak weg. Sam rende er even enthousiast achter aan, als de eerste keer.

‘Hij kwam niet echt ver hé’, zei ik plagend. Ik kreeg er geen reactie op. Ik gooide mijn sigaret, die ik nog steeds had, op de grond en trapte hem uit. Sam kwam weer terug gerend en sprong vrolijk tegen Emma op. Ze verloor bijna haar evenwicht en uit angst dat ze zou vallen, greep ik haar arm vast. Meteen verscheen er een soort angst over haar gezicht en trok ze haar arm los. ‘Sorry’, mompelde ze.

‘Hij vindt je leuk’, zei ik. ‘Ben je eigenlijk niet bang dat mensen jou iets aan doen? Ik bedoel je bent een meisje, alleen, in een donker park…’, mijn stem stierf weg.

‘Ik ben nergens meer bang voor’, zei ze.

Ik keek op mijn telefoon en zag dat het al half drie was. ‘Ik en Sam gaan weer. Heb je zin om morgen middag weer naar het park te gaan? Sam zou het erg op prijs stellen’, zei ik met een glimlach. Maar eigenlijk bedoelde ik dat ik het erg op prijs zou stellen. Ze had duidelijk mijn interesse gewekt.