Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 23ο - Σάντυ vs Κυριακή

Είχα κάνει αυτόν τον διάλογο πρόβα μπροστά στον καθρέπτη τόσες φορές τις τελευταίες μέρες που σχεδόν τον είχα μάθει απ' έξω. Ήμουν έτοιμη να του πω την αλήθεια και να τον αντιμετωπίσω. Έβγαλε το κινητό μου από την τσέπη μου και σχημάτισα τον αριθμό του.

"Ιάσονα, τι κάνεις;" ρώτησα δειλά και ένιωθα έναν κόμπο να σχηματίζεται στο λαιμό μου.

"Θέλω να μιλήσουμε για κάτι. Τι λες θες να βγούμε απόψε το βράδυ για φαγητό μαζί;" πήρα θάρρος και τον ρώτησα.

"Ωραία! Ναι περνά να με πάρεις στις 8!" απάντησα κι έκλεισα βιάστηκα το τηλέφωνο. Έπρεπε να ετοιμαστώ!

Το βράδυ, δεν άργησε να έρθει κι ο Ιάσονας ήταν στην ώρα του. Όπως πάντα, βγήκε από το αμάξι και ήρθε προς το μέρος του συνοδηγού για να μου ανοίξει την πόρτα.

"Είσαι πανέμορφη!" είπε μόλις με είδε κι έχω χαμογέλασα ντροπαλά.

Είχα φτιάξει τα μαλλιά μου μπούκλες, είχα βαφτεί απαλά εκτός από τα χείλη που είχα βάλει κόκκινο κραγιόν, είχα φορέσει ένα κοντό μαύρο φόρεμα και μαύρες ψηλές γόβες.

"Ευχαριστώ, επίσης!" του είπα κι εγώ και έκατσα στη θέση του συνοδηγού.

Εκείνος είχε φορέσει ένα γκρι κοστούμι, με λευκό πουκάμισο και γκρι σκούρα γραβάτα. Ήταν όντως πανέμορφος, ακόμη και μες τα αυστηρά του ρούχα.

Είχα διαλέξει να πάμε σε ένα εστιατόριο στο Νέο Κόσμο που ήξερα πως του άρεσε, μου το είχε εκμυστηρευτεί η κυρία Βάσω. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν λίγο αμήχανη μετά το φιλί. Έτσι ήταν συχνά τελευταία, ηλεκτρισμένη.

Παρ'όλα αυτά δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο εστιατόριο. Το άγχος μου όσο πλησίαζε η στιγμή της αλήθειας, απλώς κορυφωνόταν, και ήμουν σίγουρη πως η καρδιά μου θα σταματούσε από λεπτό προς λεπτό, πριν προλάβω να του πω την αλήθεια.

Είχαμε ήδη βολεύει στο τραπέζι μας, και παραγγείλει όταν πήρα την απόφαση να του μιλήσω. Πήρα θάρρος, στραβοκατάπια και ετοιμάστηκα να του μιλήσω.

"Με συγχωρείς, είδα ένα γνωστό μου" μου διέκοψε πριν καν προλάβω να μιλήσω, και σηκώθηκε από το τραπέζι μας για να πάει να τον χαιρετήσει.

Ιάσονας:

"Νίκο, τι κάνεις εδώ; Δε σε είχα για τέτοιου είδους μαγαζιά" τον πείραξα, ήξερα πως δεν του άρεσε καθόλου η χλιδή.

"Οικογενειακή υπόθεση" είπε δείχνοντας μου προς ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο με ενήλικες και μεσήλικες.

"Να σε αφήσω τότε γιατί και εμένα με περιμένουν" είπα δείχνοντας προς το μέρος της Κυριακής.

"Έλα ρε! Τι λέει θα δεχτεί να επιστρέψει στο μαγαζί;" ρώτησε εκείνος χαμογελώντας.

"Όχι ρε, δεν έχει σχέση με το μαγαζί. Είναι η νταντά της ανιψιάς μου" του εξήγησα εγώ όμως εκείνος έμοιαζε να παρατηρεί καλύτερα την Κυριακή.

Λες να γνωρίζονταν;

"Καλά ρε αφεντικό με δουλεύεις; Ποια νταντά μου λες; Με την Σάντυ δεν είσαι;" με ρώτησε και ο τόνος του ήταν σχεδόν ειρωνικός.

Που τη θυμήθηκε την Σάντυ;

"Ποια Σάντυ; Η κοπέλα που βλέπεις είναι νταντά, την λένε Κυριακή!" γέλασα με την απροσεξία του.

"Αφεντικό, λυπάμαι που στο λέω όμως η γυναίκα που μου δείχνεις, που αυτήν τη στιγμή κάθεται μόνη της στο τραπέζι, είναι η Σάντυ!" μου είπε εκείνος και ένιωσε σαν κάποιος να μου είχε πετάξει μόλις ένα κουβά παγάκια στο κεφάλι.

  Γύρισα κι εγώ προς το μέρος της Κυριακής να την κοιτάξω καλύτερα και τότε όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα. Το σώμα της, ο χορός της, τα μάτια της, η φωνή της, το άρωμα της. Όλα αυτά που μου ήταν τόσο οικεία, όλα αυτά που με τραβούσαν κοντά της, με τραβούσαν για το λάθος λόγο. Ήταν η Σάντυ αυτή που με τραβούσε κοντά στην Κυριακή. Και ήμουν σχεδόν σίγουρος στην αρχή ότι κάπου την είχα ξαναδεί.

Βέβαια, χωρίς τις περούκες και το μακιγιάζ ήταν τόσο διαφορετική. Ήταν μπροστά μου ένα παιδί. Ένα παιδί που το είχα δει να μετατρέπεται σε γυναίκα. Μία γυναίκα που λαχταρούσα και ήθελα νακανω δικιά μου, να την έχω μόνο για μένα. Μία γυναίκα που με έκανε υποχείριό της και μου χάρισε απλόχερα ψέματα. Και σαν Σάντυ αλλά και σαν Κυριακή.

"Αφεντικό, σε αφήνω γιατί έχω οικογενειακές υποχρεώσεις. Εύχομαι να την πείσεις να επιστρέψει!" με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Νίκος και έφυγε από κοντά μου.

Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές, και με βαριά βήματα, αλλά και καρδιά, κατευθύνθηκα προς το μέρος της Κυριακής.