Dyktatorzy - od starożytności po współczesność

Ho Chi Minh

Podstawowe Dane:
Imię: Sinh Cung
Nazwisko: Nguyen
Data Urodzenia: 19 maja 1890
Miejsce Urodzenia: Kim Lien, Wietnam
Data Śmierci: 2 września 1969
Miejsce Śmierci: Hanoi, Wietnam
Okres rządów: 1945 - 1969
Kraj: Wietnam
Charakter dyktatury: narodowo-komunistyczny autorytaryzm

Przed dojściem do władzy:
Przyszły współwyzwoliciel i pierwszy przywódca Wietnamu urodził się w chłopskiej rodzinie w miejscowości Kim Lien niedaleko dawnej stolicy Cesarstwa Wietnamu, czyli Hue. Jego narodziny miały miejsce niedługo po skolonizowaniu Indochin przez Francuzów. Podobnie jak wielu Wietnamczyków Ho Chi Minh w ciągu swojego życia kilkukrotnie zmieniał imię, a jego pierwszym imieniem było Nguyen Sinh Cung. Poznawszy język chiński i francuski Ho Chi Minh wyjechał do Francji w 1911, a potem tymczasowo do Londynu, gdzie zastała go I wojna światowa. Kolejne lata spędził w Paryżu, gdzie podejmował się różnych zawodów jednocześnie zaczynając przygodę z publicystyką i polityką.
Pisał dla francuskiej prasy lewicowej, co wiązało się z jego marzeniem o niepodległości jego ojczyzny będącej wtedy razem z Kambodżą i Laosem pod kolonialną władzą Francuzów. W tym okresie Wietnam działał z wymienionymi sąsiadami jako Indochiny Francuskie.
Zdaniem Sławomira Szofa działania Ho Chi Minha były sprawą poszukiwania dróg i wpływowych przyjaciól, którzy mieliby poprzeć niepodległość Wietnamu. Działania te doprowadziły do zbliżenia się Ho Chi Minha z socjalistyczną partią Francji. Pierwszym aktem jego działalności stało się memorandum z 1919 skierowane do konferencji pokojowej w Wersalu. Petycja zawierała bardzo skromne żądanie o równouprawnienie Indochińczyków względem Francuzów. Rok później Ho Chi Minh na konferencji partii socjalistycznej poparł skrzydło, które bezwarunkowo popierało ideę niepodległości wszystkich narodów kolonialnych. Z francuskimi komunistami związał się na kolejne 3 lata.

Z Paryża Ho Chi Minh udał się do Moskwy na kongres Międzynarodówki Komunistycznej, aby szukać kolejnych sojuszników. W tym czasie zorientował się, że główną siłą w Wietnamie, która miałaby doprowadzić do niepodległości mieli być chłopi.

Później w Chinach prowadził aktywną działalność z wjetnamskimi emigrantami, czego skutkiem było założenie Stowarzyszenia Młodzieży Rewolucyjnej Wietnamu, czyli bazy dla dalszej działalności. Ho Chi Minh był gotów współpracować ze wszystkimi, którzy chieli i mogli tą walkę poprzeć.

W 1930 roku Ho Chi Minh po raz pierwszy soróbował wystąpić przeciwko Francuzom. Wówczas w Wietnamie doszło do dużych zaburzeń częściowo spowodowanych przez komunistów. Tysiące osób aresztowano i skazano. Wśród nich był Ho Chi Minh, którego zaocznie skazano na śmierć. Przyszły lider Wietnamu uciekł jednak do Hong Kongu.

W 1938 Ho Chi Minh udał sie nielegalnie do Chin, gdzie spotkał się z przywódcą chińskich komunistów Mao Zedongiem i gdzie w pierwszej połowie lat 40 poznał swojego najważniejszego sojusznika Vo Nguyen Giapa. Ho Chi Minh i jego nowy towarzysz zaczęli formować oddziały do walki z Japończykami i Francuzami i przy okazji walcząc z tymi pierwszymi u boku Mao w Chinach.
Vo Nguyen Giap wymyślił 3 etapową strategię walki partyzanckiej, którą potem wykorzystywał wspólnie z Ho Chi Minhem podczas walk o niepodległość. 1 etap tej strategi polegał na dokonywaniu ataków terrorystycznych przeciwko ważnym placówkom francuskim w celu zastraszenia kolonizatorów oraz uzyskania poparcia dla sprawy niepodległości wśród Wietnamczyków. Drugi etap to ataki na odosobnione posterunki wojskowe wroga. W trzeciej fazie miało dochodzić do otwartych walk. Pierwsze dwie fazy kończyły się sukcesami, jednak faza trzecia faza rzadko dawała zwycięstwo.

Rządy zdominowane przez wojnę:
W 1945 roku Ho Chi Minh wrócił do Wietnamu, gdzie wystąpił przeciwko Japończykom, a następnie utworzył niepodległe państwo wietnamskie stając się jego liderem. Rok później do Wietnamu powrócili Francuzi oferując wcześniej w Paryżu uznanie Wietnamu, ale jednocześnie ograniczenie niepodległości na rzecz federacji z Indochinami francuskimi. Ho Chi Minh początkowo się zgodził z uwagi na wojska chińskie maszerujące od północy pod warunkiem zmuszenia Chińczyków do odwrotu. Później jednak doszło do incydentu, w wyniku którego zaczęła się I wojna indochińska. Po 8 latach walk w 1954 roku wojna skończyła się, a Wietnam został podzielony na południe pod panowaniem Bao Daia obalonego potem przez Ngo Dinh Diema oraz północ rządzoną przez Ho Chi Minha. W 1956 miały się odbyć wybory zjednoczeniowe, jednak Dwight Eisenhower miał się na nie nie zgodzić słysząc opowieści od tych, którzy znali Wietnam i uważali, że 80% Wietnamczyków wybrałoby Ho Chi Minha. Wybory zostały odwołane przez Ngo Dinh Diena w obawie przed fałszerstwami na północy i zwycięstwem Ho Chi Minha na południu.

W 1955 po wspomnianym zamachu stanu na południu Ngo Dinh Diem zaczą terror. Szczególnie oberwało się buddyjskim mnichom, ponieważ Ngo Dinh Diem był fanatycznym katolikiem. W wyniku represji utworzony został Narodowy Front Wyzwolenia Wietnamu Południowego, czyli organizacja wojskowa, która choć zostala propagandowo nazwana Vietcongiem, czyli bojówką komunistyczną w rzeczywistości była organizacją multipoglądową. Wsparcia dla Vietcongu udzielił Wietnam Północny po tym, jak Ho Chi Minh uległ pod naciskami żołnierzy Viet Minhu i zgodził się na pomoc dla partyzantów. Wcześniej Ho Chi Minh odmawiał wysłania wsparcia uważając, że Wietnamczycy z południa muszą sami dokonać rewolucji przeciwko kapitalizmowi i sami ją wygrać, a nie jak jego koreański odpowiednik Kim Ir Sen, który na gwałt musiał zjednoczyć Koreę pod czerwono-niebieskim sztandarem północy tym samym bezpośrednio przyczyniając się do śmierci nawet 3 milionów Koreańczyków.

W 1969 Ho Chi Minh zmarł niedoczekawszy się zjednoczenia Wietnamu. Przyczyną śmierci był atak serca. Ho Chi Minh cieszył się tak wielkim autorytem i szacunkiem w swoim kraju, że nawet Amerykanie zgodzili się na zawieszenie bronii na czas żałoby po śmierci Ho Chi Minha.

Więcej informacji będzie dodawane na bieżąco