Sunken Ships

Simula

..

Like some wild animal, I lurked in the shadows. I feel like I am hunted everywhere I go. Sometimes their stare prolongs for minutes that makes me so uneasy.

Ano ba ako? Wala naman akong pinagkaiba sa inyo? Dalawa ang mata. May dalawang butas ang ilong para huminga. My eyes even if brown was surrounded with thick lashes. I have a mouth that enables me to say gentle words, but for them it is threatening.

My hair is curly and I would wear it like a crown if it will not bother you. Mas tumatagal pa nga ang titig ninyo doon. I don't know if it is because of its rarity or because it attracts too much attention. But I'm sure its not because of jelousy or you find it beatiful.

Palagi akong nasa dulong upuan sa likuran, sa malapit sa basurahan. The teacher will ask me if I'm okay with it and she even tried to make me sit in another chair away from the trash bin. Ngunit magugulat lang ito uli dahil bukas ay nandoon uli ako.

My classmates would laugh at me whenever I sit infront or anywhere that can easily be seen. Kaya bumabalik din ako sa may tabi ng basurahan. Mas mabuti na doon. Kahit pa miminsan na nababato ng binilog na papel ay mas ayos na iyon.

I always lurk in the shadows but not as a predator but the prey rather for their stares that looked too sharp for me. Maraming naglalaro sa mga mata ng taong tumitingin ngunit mas nangingibabaw ang kutya at disgusto.

"Agustin." My teacher in kindergarten called.

"P-present!" Bulong ko.

Alam kong hindi ako nito dinig kaya kasabay ng pagsabi noon ay tinaas ko ang kamay. Kita ko ang pagkunot ng noo ng guro sa harap. Pano nga ba naman, Agustin. Ang apelyido ko ay nagsisimula sa letrang A at basic principle ng pagupo ng Alphabetical order ay dapat na nasa unahan ako.

"Bakit andyan ka na naman?"

Hindi ako sumagot. Wala akong lakas ng loob. And I can't even think of how to have it in the first place. Hindi ko iyon alam at hindi ko alam kung papaano.

"Haay..." bumuntong-hininga na lamang ang guro.

I think she got used to it. Wala din naman siguro itong magawa dahil panay din ang balik ko dito. Sometimes forcefully but I just chose to be seated here anyway. I always go back here so might as well be seated here.

Nagpatuloy ang guro sa pagtuturo ng mga gawain para sa araw na iyon. Katulad ng dati ay tahimik lang ako at nakikinig sa guro ngunit mas palaging naaagaw ng atensyon ko ang labas. Lagi akong nakadungaw sa maaliwalas na langit at sinusundan ng tingin ang mga nagliliparang ibon sa mga kable ng kuryente.

"Sarada!" Malakas na sigaw ni ma'am sa harap.

Napatayo ako dahil sa gulat. Nakasimangot ang guro sa harap at may tinuturo sa pisara. Mukhang kanina pa ako nito tinatawag. Namula ako dahil sa hiya. I could hear the voices of my classmates laughing in unison.

Nagawi ang tingin ko sa isang kaklase sa harap. Nasa gitna itong nakaupo at simpleng tumatawa. His a bit long dark hair danced together with his moving shoulders as he chuckle.

I heard my teacher sighing and asking me to seat. She then proceeded to what she was teaching. Ako naman ay naupo na at mas lumubog sa upuan na parang kumunoy ito.

Even if my teacher resumed teaching, I can't help but shedding a tear. Parang kahit abala na ulit ang mga kaklase ay umiikot pa din sa aking pandinig ang tawanan na kanina ay umingay sa buong klase.

Mabilis kong pinalis ang tumulong luha. Even if this is what my everyday life is, it still ache like its the first time. Masakit pa din at mas sumasakit pa habang tumatagal.