My Greatest Downfall (Published under Summit Media)

MGD 45 - Time of Death

What: Get Together

Where: Sky Ranch, Pampanga

When: December 29, 2014 @ 2 PM.

Sali kayo sa group ko para malaman n'yo 'yung details. Or contact si Ate Sarah Jane. Wahaha! Libre bugbog sa akin sa pagpapahirap ko sa mga characters ko.

***
MGD 45 — Time of Death

Trish

It's been one week since Tristan left us. I've been longing for him, I really do. Sino bang hindi makakamiss sa pagkasuplado n'ya? Sino bang hindi makakamiss sa pagkamaldito n'ya? I know, he is just there, looking for me.

I was on California. I realized one thing, hindi ako makakapagmoveon hanggang hindi ko natatanggap na wala na si Tristan. Yes, it is difficult to move forward. Pero ano bang magagawa ko kung hindi tanggapin na wala na s'ya? Matutunan ko rin 'yun by taking small steps.

It's autumn. Ibinaba ako ng driver sa harap ng isang hospital, I paid him as I made my walk towards the lobby.

I handed her the paper I was holding, "Terrence Andrew Sy." it reads. Since I cannot talk ay sinabi n'ya sa akin ang room number, 234. It reminds me of his unit number.

'Yung pagkakataong nagmumurahan kaming dalawa dahil voice-operated pala ang kadramahan ng unit n'ya.

I stepped inside the elevator weighing the thoughts inside my head, bakit ang tagal n'ya namang gumising? I asked myself. Naku, mamaya nga ay pipingutin ko s'ya sa tainga para naman gumising na s'ya sa mahimbing na pagtulog n'ya. Ang unfair lang, ako gising tapos s'ya sitting pretty lang? That's not fair.

I tried to paste a smile on my face as the metal door slid open. Nandito na ako sa floor kung nasaan ang kwarto n'ya.

Naglakad ako papalabas ng elevator, and turned right. And right there, I saw the gold plated number, 234.

I was doubting kung bubuksan ko na ba ang door knob o ano. I can't decide. Para bang may parte ng pagkatao ko na ayaw buksan pero may parte rin na gusto namang buksan?

Nakatayo lang ako sa harap ng pinto habang nakahawak sa door knob. Bigla itong bumukas at napabitaw ako rito.

"Finally, you're here!" niyakap ako ng ate n'ya at yumakap na lang ako pabalik. I wanted to tell her that I miss her brother so much but I couldn't. "Lets get inside." she said as she pulled my hand towards the room.

I saw him lying on his bed, his eyes were closed, I saw his perfect red lips, and his pointed nose.

Hindi na ako nagpapigil pa as I run towards him and hugged him. Walang pagsidlan ang tuwa ko noong nakita ko s'ya. Narinig kong bumukas ang pinto and I realized that we were both alone.

I wanted to speak but there is a big lump on my throat, sobrang hirap ako magsalita kaya naman itinikom ko ang bibig ko at hinawakan na lang ang kamay n'ya.

Bakit hindi ka pa gumigising na ugok ka? I wanted to asked him dahil sobrang unfair, para n'ya kasi akong iniwan sa ere bigla. My eyes started to get watery, Baby love ka pang nalalaman, wala ka rin pala. Weak ka, tukmol ka talaga.

Ano na? Bakit ang tagal mo namang gumising?

Alam mo, mahal na mahal kita kahit sira ulo ka. Kapag hindi ka gumising baka maghanap na ako ng lalaking papalit sa'yo.

Ubos na ata ang luha ko, kakaiyak. Gumising ka na please para naman may magpupunas ng luha ko. Para ka naman kasing tanga, may pacoma-coma ka pang nalalaman. Huwag mong subukan na paggising mo ay hindi mo na ako kilala dahil sobrang gasgas na ang bagay na iyon.

Ganoon lang ang ginawa ko habang pinagmamasdan at kinakausap s'ya gamit ang isip ko.

One week ka ng natutulog, hindi ba sumasakit 'yang likod mo? Naku, napakatamad mo talaga! Walang katulad ang katamaran mo!

Ano bang gusto mong gawin para gumising ka? Tanong ko sa kanya.

Gusto mo bang i-kiss kita? Pero syempre magresponse ka naman dahil walang thrill 'yun kapag ako lang ang gumagalaw. Ano? Deal na?

I bent towards him and peck a kiss on his lips, ano ba 'yan, feeling ko si Sleeping Beauty ka at ako pa ang prince charming mo.

Malaki ang space sa kama n'ya kaya napagdesisyunan kong tumabi sa kanya. Ipinatong ko ang ulo ko sa dibdib n'ya.

Hindi ka na nakakapag-gym, ano ba 'yan! Feeling ko nawawala na abs mo!

Yumakap lang ako sa kanya at hindi ko namalayan na nakatulog na ako habang pinapakinggan ang sunod sunod na tibok ng puso n'ya.

Mabibilis ang tibok nito hanggang sa naging moderate.

Namimiss ako ng puso mo, hays, bakit ba ang huggable mo? Ang sarap mong chansingan.

Napatawa na lang ako sa mga iniisip ko, siguro ito 'yung gusto n'yang gawin. 'Yung patawanin ako.

Pagkagising ko ay ganoon pa rin ang posisyon n'ya, nakaakap ako sa kanya at bakit nakayakap s'ya sa akin?

Tumingin ako sa mukha n'ya at nakita kong nakapikit pa rin s'ya. Paano napunta ang kamay n'ya sa likod ko?

Umupo ako at hinawakan ang mukha n'ya, gising na kaya 'to? Inilapit ko ang mukha ko sa mukha n'ya at bigla akong nagulat noong may nakakabinging tunog na bumalot sa buong kwarto.

Nag-umpisang manginig ang katawan n'ya at nagpanic ako. Sa sobrang panic ko ay napindot ko ang buzzer sa ulunan n'ya at dali dali akong tumakbo sa labas. Hinanap ko kaagad 'yung family n'ya.

"What's wrong?" tanong ng mommy n'ya at itinuro ko ang room ni Terrence. Siguro, napansin nila ang pagkataranta ko kaya naman ay napatakbo sila ng wala sa oras.

Takot na takot ako habang pabalik sa room n'ya, maraming nurses at doctor ang nakapalibot sa kama n'ya. Nanatili akong nakasandal sa frame ng pinto as the doctor announced.

"Time of death, 11:11 am."

Biglang nanghina ang tuhod ko at napaupo ako sa door way. Nangako s'ya, hindi ba?

Kasabay noon ang paggising ko sa nakakatakot na panaginip na iyon.