When Forever Ends With You

Kabanata 62

"W-wag nyo po akong t-tanggalin." I pleaded. Kung kinakailangan ay magmakaawa ako ay gagawin. I can fo anything for my daughter.

"Wala kang karapatang magmakaawa sa akin. Kahit tingnan ako ay wala kang karapatan." Malamig na sabi nya.

Natitigal ako sa sinabi nya. I felt my heart breaks. Something just pinched my aching heart. It's just words but I feel so embarrassed to even let myself glance at him. Parang kasalanan na tingnan ko sya.

Kasabay ng pagkabasag ng aking puso ay ang sunod sunod na pagpatak ng luha galing sa aking mga mata. I am hurt, no. I am in so much pain and I don't even know why I am like this. I can't understand myself anymore.

I just met this man twice and this is the third time but I am breaking like this because of him. His effect on me is really strong. Parang may mga pamilyar na senaryo na mabilis na dumadaan sa isipan ko. Ayoko nitong nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay mawawasak ako ano mang oras pag nagpatuloy ito. This is not good.

"Crying won't work for me anymore. Hindi mo na ako maloloko ulit." Matigas nyang sabi.

Kumunot ang noo ko at kahit basa ng luha ang aking mga pisngi ay nagawa ko paring mag-angat ng tingin sa kanya dahil sa sinabi nya.

I saw his friend Rafael touched his shoulder. "Dude, tama na yan." Anito.

Umiling lang sya dito at tumiim ulit ang bagang na tumingin sa akin. Sa paraan ng pagkakatitig nya sa akin ay para bang isa lang akong bagay na hindi kaaya aya sa kanyang paningin.

"Wag na wag ka ng magpapakita ulit dito. You're not allowed in my building. Never." He said before turning his back at me.

I sob but shake my head kahit hindi na nya nakikita. Bago ko pa maisip ang susunod na gagawin ay nakita ko ang sariling humahakbang palapit sa kanya.

I ran towards him and reached for his cuff. I saw him flinched at my sudden action. His brows furrowed. Naglakbay ang kanyang mga mata sa kamay kong nakahawak sa kanyang coat. I wanna hold his arms but I know it's too much. Wala akong karapatang hawakan ang isang tulad nya.

"P-please, sir. I need this job." I desperately said while gripping his the hand of his coat.

"Let go of me." Kalmado pero malamig nyang sabi.

He doesn't need to repeat what he said dahil automatikong bumitaw ang aking mga kamay. I tried wiping my tears but they won't stop. May bagay sa akin na hindi pumapayag na bitiwan ko sya pero alam kong hindi pwede.

Bahagya akong napaatras ng marahan syang humarap sa akin. His tall presence make me look so small. I almost gasped when I smell his scent. It's addictive. Parang gusto kong mamahinga sa kanyang dibdib habang nilalanghap ang mabango nyang amoy. Really, Xherry? Mawawalan ka na ng trabaho ay yan parin ang iniisip mo?

I saw him gulp once at tila nahihirapang tingnan ako pero ng magsalubong ang aming tingin ay agad bumalik ang kanyang madilim na aura. How can he be so ruthless yet look so hot at the same time? Ngayon ko lang napagtanto kung gaano sya kagwapo. His face looks so perfect na hindi na ako magugulat kung lahat ng nakakakita sa kanya ay napapadaing.

I slightly pinched my arm. Hindi ko dapat sya hinahangaan ng ganito sa mga oras na ito pero hindi ko mapigilan.

"Why should I let you stay here." He said while staring at me.

My forehead creased. Hindi ko agad nakuha ang sinasabi nya dahil sa matagal kong pagkakatitig sa kanya.

kasabay ng pagtikhim nya ay ang pamumula ng mukha ko. Gosh, masyado bang halata ang pagkakatulala ko sa harap nya? Halata ba masyado ang paghanga ko sa kanya?