When Forever Ends With You

Kabanata 62

EYES

Nangatog ang tuhod ko habang pinagmamasdan ko syang parang diyos na naglalakad palapit sa aking kinaroroonan. I heard the gasped and deep sighs of the people around me.

Magkahalong takot at paghanga ang nakita ko sa mukha ng mga babaeng empleyado. He's wearing three piece suit just like his friends but still he looks more dashing and intimidating. Sumisigaw ng kapangyarihan ang kanyang presensya.

I saw how his friends tried to stop him from walking towards me but with one motion of his hand ay natigil sila. Sanay syang nag-uutos at sinunusunod ng mga tao sa paligid nya sa isang kumpas lang ng kanyang kamay.

Nanlaki ang mga mata ko ng unti-unting mapagtanto ang bagay na kanina pa bumabagabag sa utak ko. Dont tell me... He's the CEO? Pag-aari nya ang building na ito?

Mariin akong pumikit at nagyuko. Hindi ko kayang salubungin ang kanyang mga titig. There's something in his eyes that makes me tremble with fear and nervousness. Para akong hinihigop ng kanyang mga mata. It's deep and I am afraid to fall because I know I can't save myself.

The way he make his way in front of me is telling me how much he's different from me. Sobrang layo ng agwat naming dalawa. Kahit saang anggulo mo tingnan ay hindi ko kailanman maaabot ang isang tulad nya. Masyado syang mataas para pangarapin ng isang tulad ko. He's really too much for me. Nakakalunod. Nakakawasak.

Halos matutop ko ang aking hininga nang halos isang yapak nalang ang distansya naming dalawa. I almost lost my breath when I saw the anger and hate on his eyes. His eyes were beautiful but a disaster. I need to avoid it.

"You..." He said in a cold and baritone voice.

Nagbabadya ang luha sa aking mga mata. Hindi ko alam pero may kung anong humalukay sa loob ko ng marinig ulit ang kanyang boses. Biglang tumindi ang emosyon ko. Hindi ko na nakokontrol ang nangyayari sa kalooban ko. Bakit ganito ang epekto nya sa akin?

"Who are you..." Hindi iyon tanong. He's like telling me that I am obliged to answer him.

"Who are you to talk like that in front of my friends?!" Sigaw nya na nagpalundag sa akin. My knees almost gave up. Mabuti nalang at napigilan ko ang sariling matumba.

"S-sir..." I can't find my voice. My heart is beating fast for some reasons.

"Who hired you." His cold voice sent shiver  down my spine. Ganito ba sya lagi kung magsalita? Parang humihiwalay ang kaluluwa ko sa aking katawan dahil sa kabang nararamdaman.

Nakita kong bumaling sya sa mga kaibigan nya. "Who hired her?" Aniya. Ramdam ko ang pagpipigil sa kanyang boses. His impatient. That's one thing I observed about him.

His friends didn't answer him kaya hindi ko alam kung saan ko nahugot ang lakas ng loob na magsalita ulit para mabaling ang tingin nya sa akin.

"S-sir... I'm s-sorry." Dinig ko ang panginginig ng sariling boses.

He tilted his head and his jaw clenched. Parang nainsulto sya sa bigla kong pagsasalita. I bit my lower lip and I saw how he blinked twice while watching me biting my lip. Sa kaba na baka muli syang sumigaw ay tinigil ko ang pagkagat sa aking labi at yumuko nalang para hindi masalubong ang kanyang mga nagbabagang titig.

"You're fired." Walang emosyon nyang sabi.

I gasped and stunned with what he just said. No. Hindi ako pwedeng masesante sa unang araw ko sa trababo. I need this work. I need this for Kal. Paano ang anak ko?

Namuo ang luha sa aking mga mata. "S-sir... please." Nagmamakaawang nag-angat ako ng tingin sa kanya.

His face is unreadable pero kita ko ang poot sa kanyang mga mata. His eyes screams power and no justice. Kung paano ko nasasalubong ang kanyang mga titig ay hindi ko alam. Bukod sa nakakasilaw ay masyado din itong magaspang. He is rough and tough, that's for sure.