De maatschappij kritische hypocriet

Lunch

Ik zat gebiologeerd naar het linnen zwaantje op mijn bord te kijken toen de serveerster vroeg of ik al een keuze had gemaakt. Het plotselinge geluid van haar stem dat mij uit mijn servetten fixatie haalde, liet me zichtbaar schrikken, waarna de serveerster vriendelijk een verontschuldigende glimlach op haar gezicht toverde. 'Doe maar een uitsmijter,' kwam al stamelend uit mijn mond. 'Wilt u dan een stevig, donkerbruin molenaarsbrood of juist het wat lichtere wittebrood?' 'Het donkerbruine brood.' Hij moest nu eenmaal denken aan zijn wat haperende stoelgang. 'En u heeft nog genoeg te drinken?' vroeg ze beleefd. Ik knikte en wees met een iets te enthousiaste handgebaar, waardoor ik het bestek bijna van tafel duwde, naar het nog half lege bierglas. Ja, het glas was half leeg, want als je iets leeg drinkt wordt het half leeg, en als je iets vol schenkt, is het glas ergens midden in het schenk proces half vol. Die filosofische kwestie slaat gewoon nergens op. De serveerster glimlachte weer dezelfde glimlach en liep vervolgens terug naar de keuken. Mijn concentratie belandde weer bij het servet. De gele lap stof was zo nauwkeurig gevouwen dat de gevormde zwaan haast symmetrisch was. Er moet haast wel een origami-deskundige in het personeel zitten, dacht ik. Zou het de serveerster zijn? Nee, want toen ze het volle glas bier op diende, merkte ik dat ze trillerige handen had, waardoor een klein deel van de schuimkraag over de rand van het glas was gaan druipen. Vermoedelijk hadden ze een handige kok van Aziatische afkomst die iedere ochtend een tal aan zwaantjes zat te vouwen. Er wordt vaak met Aziaten gespot, maar van iets simpels als een servet kunnen ze toch nog iets prachtigs maken en dat kunnen we ze niet afnemen. Diep in gedachte verzonken over het zwaantje dat nog altijd keurig op het bord stond, schrok ik op van dezelfde serveerster. 'Aangezien het nu al vijf uur is geweest, is de keuken overgestapt op het avondmenu en worden er geen lunchgerechten meer geserveerd.' 'O,' zei ik verbaast. 'Ik moet u verzoeken om een gerecht uit het avondmenu te kiezen.' Ik mompelde dat het geen probleem was en staarde opnieuw naar de kaart. Ik wilde graag iets met vlees, ook al is dat slecht voor het milieu en stimuleer ik door deze bewuste keuze het broeikaseffect. Zelf had ik al uitgedokterd dat we toch wel naar de klote gaan en of dat nu vandaag of morgen is kon mij een worst wezen. Ik zag dat er ook een apart kadertje voor de kipgerechten was. Een kipspies omringd door geroosterde groenten, een halve kip om lekker te kluiven en een verscheidenheid aan kippasteitjes. De kip en het ei was ook al zo'n waardeloze kwestie die de amateur filosoof bezighield, bedacht ik me. 'Wat was er eerder, de kip of het ei?' Ik hoor het ze nog zeggen die zweverige types die dan op een goedkope, spirituele cursus zijn geweest. Het antwoord was simpel: het ei. Dinosauriërs legden al eieren nog voordat er kippen waren. Ik merkte opeens dat de serveerster me al die tijd had gadegeslagen, terwijl ik nog steeds geen keuze had gemaakt. 'Doe maar de steak tartaar met frietjes.' Een eenvoudig maar vullende maaltijd. 'Komt eraan.'

Voor het eerst keek ik om me heen in het restaurant. In de zaal gevuld met tafels, stoelen en plastic planten zat nagenoeg niemand op een ouder echtpaar met dezelfde fleece truien aan na. Het was dan wel een doordeweekse dag en een onpraktisch tijdstip, maar dat het restaurant zo leeg was, was wel erg frappant. Het voordeel van deze rust was dat na minder dan negen minuten mijn bestelling klaar was. Het oudere stel was ondertussen alweer vertrokken en aangezien het erop leek dat er voorlopig geen klanten zouden komen schoof de serveerster de stoel tegenover mij naar achteren en ging erop zitten. In het begin negeerde ik haar, maar na een tijdje brandde haar priemende ogen in mijn kruin. Ik keek op en ze begon meteen een gesprek. 'Ik zag u net zo in uw gedachten verdiept en u ziet eruit als een wijze man.' 'O,' zei ik weer en ik vervloekte mezelf dat ik geen interesse kan acteren. 'Als serveerster heb je veel tijd om na te denken over ingewikkelde kwesties...' O jee, dacht ik. 

'En vanmiddag stuitte ik op deze brandende vraag. Wat was er nou eerder, de kip of het ei?' Ik stond op en liep abrupt in ferme tred weg, nadat ik nog net twee tientjes naar achter smeet en riep: 'Hou de rest maar!'