De maatschappij kritische hypocriet

Bakmeel

Al zoekende naar een specifiek bakmeel dat ik nodig had, stuitte ik op een heel schap vol met glutenvrije voedingsmiddelen. Glutenvrije koekjes, broden, meel, en dergelijke deegwaren spraken voor zich, maar de rest van de verzameling gluten vrijheid verbaasde mij. Ik had niet eens raar opgekeken als er ook nog een paar glutenvrije ovenwanten tussen had gezeten. Maar mijn specifieke meel hadden ze zeker weer eens niet? Een schande, dus ik wilde de manager spreken. Ik vroeg aan de eerste de beste lange slungel die koffie aan het spiegelen was of dat ook daadwerkelijk mogelijk was. Na een lange stilte werd ik uit mijn twijfels verlost door de magische woorden: 'Uhm..ja..Waarom niet?' Hij keek even om zich heen om te kijken of de manager toevallig in de buurt was. 'Zo te zien,' zei hij al weifelend, 'is de manager hier niet, dus ik ga er even naartoe.'

Ik wachtte geduldig en na een minuut of drie kwam de manager naar me toe met de lange slungel erachteraan slenterend. Ik keek iets te verrast toen ik zag dat de manager een vrouw was. Ik was namelijk de stereotype kalende man met een koffieverslaving en bierbuik gewend. Die verrassing merkte de manager, tot mijn ongenoegen, op. Ze had dus meteen al de indruk dat ik een seksist was. De manager had duidelijk meerdere bezoekjes aan de plastische chirurg gemaakt, want toen ze een wenkbrauw optrok toen ik vroeg of het meel in de voorraad zat verscheen er geen enkele rimpel in haar voorhoofd. Ze zag nogal oranje dus vermoedelijk bezocht ze ook zo nu en dan de zonnebank. Zelf snapte ik nooit waarom mensen vrijwillig hun kans op huidkanker wilde vergroten. Ze zeggen dan wel dat ze een beschermende crème opsmeren, maar of hij ook echt werkt, trek ik in twijfel. 'U zoekt dus dat meel en u had het zelf niet kunnen vinden?' Ze herhaalde wat ik al tegen de lange slungel had gezegd en maakte er een vraag van. Ik vroeg me af of ze dat deed aangezien ze misschien een slecht geheugen zou hebben, omdat die botox spuit in haar voorhoofd mogelijk een groot deel van haar hersencellen had verdrongen. Ik antwoordde met een simpele ja. Ze pakte de tablet onder haar arm vandaan en begon in de catalogus te scrollen. Ze noemde de naam van het bakmeel meerdere keren op als geheugensteuntje, wat mijn theorie alleen maar meer onderbouwde. Uiteindelijk vond ze hem ergens onderaan. Ze zei dat hij er als het goed was zou moeten staan.

Ze paradeerde voor me uit en ik volgde haar gestaag. De lange slungel ging weer terug naar de koffie. We kwamen weer aan bij de plek waar ik al tien minuten had staan zoeken. Met een ferme armbeweging wees ze naar de onderste rij. Verscholen in de schaduw stond daar het pak bakmeel waar ik al een half uur naar opzoek was geweest. Ik zei dat ik het gevaarlijk vond dat de producten zo laag stonden en dat ik mogelijk een hernia zou kunnen krijgen. 'U bent zeker de grappigste thuis,' zei ze vriendelijk, maar de killere ondertoon drong toch nog door. Ik was op mijn nummer gezet door botox brein. Ik moest dus voortaan mijn vooroordelen voor me houden, zodat ik niet voorbarige conclusies zou trekken.

Eenmaal thuis aangekomen begon ik de cake te bakken, de cake voor wiens bakmeel ik zo veel moeite had gedaan. Toen de cake klaar was, smaakte hij nergens naar. Hij was mislukt, net als de rest van mijn leven.