Loving Her Soul [Book 1 of Loving Her Trilogy]

01 | The one and only

Balita ko maganda raw ang mga tanawin dito, maraming dagat kung kaya't dinarayo ng mga turista. Sa tuwing paglapag ko sa bagong lugar, doon agad ako dumidiretso dahil ang dagat lang ang tanging nagpapakalma sa akin.

Dumiretso agad ako sa labas at nakisabay sa mga turistang sumakay sa isang van. Hindi ko alam kung saan sila patungo pero maghahanap ako ng bus station patungo sa aking destinasyon. Ito ang naging diskarte ko simula nang naglakbay ako. Konting pagmamasid at pakikinig, alam ko na agad kung sa ako pupunta. Gaya ng sabi ko kanina sabay sa agos ang takbo ng buhay ko.

"Daniel, umayos ka ng upo at medyo matagal ang byahe natin." sabi ng isang babaeng nakasumbrero.

"But mommy, I'm playing!" sagot naman ng katabi kong ingleserong bata.

"Stop playing then! Matulog ka na lang at para gising ka mamaya kapag nakarating na tayo sa beach."

Oh. Hindi ko na pala kailangang bumaba sa bus station. Sasama na lang ako dito sa pamilyang to. Pero saan kayang beach sila pupunta? Sana sa Camotes Island. Nabasa ko iyon sa isang magazine nung nakaraan kung saan doon naghoneymoon ang isang mag-asawang artista.

"Honey, ilang room ba ang pinareserve mo don sa hotel? Baka maubusan tayo at marami ang papunta ngayon sa Moalboal." sabi ng babae na parang narinig ang tanong ko.

Moalboal? Hmm. Hindi ko pa nakikita iyon pero kung marami ang pumupunta, ibig sabihin ay maganda roon. Ayoko pa naman ng maraming tao dahil hindi ako makapag isip ng maayos pero sino ba naman ako para umangal gayong nakikisakay lang ako dito.

Isang oras ang lumipas at hindi ko na kinayanan. Gusto kong bigwasan ng malutong ang batang katabi ko. Hindi ko malaman kung kinulang ba sa aruga itong batang to sa sobrang likot. Kung pwede lang kanina ko pa kinagat sa ilong to. Nako! Kung pwede lang talaga!

Lumipas pa ang dalawang oras bago kami nakarating sa aming destinasyon. Sinilip ko ang relo ng babae at nakitang alas singko na ng hapon. Mabuti naman at maabutan ko pa ang sunset. Iniwan ko ang mga turista at nagsimulang maglakad patungo sa dagat.

Hindi ko maipagkakaila na tunay ngang maganda dito. Pino ang mga buhangin at masarap ang simoy ng hangin. Gaya ng inaasahan, marami ang turistang dumayo sa lugar na ito. Patuloy lang ako sa paglalakad, dama ang tubig sa aking paa, humanap ako ng lugar kung saan tahimik at doon na napag-isipang magpalipas ng oras.

Sa bawat hampas ng alon sa lupa, pilit kong inaalala ang mga bagay na magpapabalik sa aking memorya. Ngunit sa bawat pagsisikap na may maalala, tanging mga piraso ng nagdaang dalawang taon ang tanging nakikita ko.

Mula ng nagkamalay ako, isang tanong ang sumibol sa aking isipan.

Sino ako?

Hanggang sa nasundan ng mga tanong na hindi nasagot. Ilang araw ang lumipas laman ang isang babaeng hindi mahanap ang kanyang sarili. Walang makausap, walang mapuntahan. Pilit na hinahanap ang sagot sa mga bagay na nakapaligid hanggang sa mga pag-iyak na hindi matigil.

Umupo ako sa isang sulok at pinagmasdan ang mga taong palakad lakad sa kalsada. Ilang araw bago nagkaroon ng lakas ng loob humarap sa mundong nasilayan, tumayo ako at nagsimulang maglakbay para buoin ang sarili. At sa aking paglalakbay unti-unti kong napapagtagpi tagpi ang mga nawawalang piraso.