daybook

page:30

Şirkete geldiğimde hava kararmıştı.
Mori-san'ın geç geldiğimi fark etmemesi en büyük şansım.
Herkes eğlenirken kapı önlerinde gezip güvenliği sağlamakta şansızlığımın eseriydi.
Chuuya benden sonra şirkete gelmişti ancak etrafı bir kaç kez gezsemde onu görememiştim.
Görünce mutlu olabileceğim biri dahi yok...

"Nasıl gidiyor Dazai?"

Mori sensei'ın sesinin geldiği tarafa dönme zahmeti göstermeden dışarıyı izlemeye devam ettiğimde yanıma gelmişti.

"Sıkıcı."

"Hım, belkide birilerini göremediğin içindir."

"Nerede ki?"

"Biraz sonra buralarda olur. İçerinin sıktığını söyleyip dışarıya çıkmıştı. Ona saçma sapan bir şey söylemeyip işleri batırmasan iyi olur."

"Cidden bana neden yardım ediyorsun?"

Bakışlarını karşıdaki manzaraya çevirdiğinde bende rüzgarın sesini dinledim. Biraz sonra eminim ki havai fişekler patlayacaktı ve herkes onu izlemek için saçma bir telaşa gireceklerdi.

"Sevginin önüne geçemeyiz Dazai-kun. Kaderimizde yazılan şeyleri değiştiremeyeceğimiz gibi."

Sevgi ha?
Fazla göreceli bir kavram.
Çoğu şeyin var olduğuna inanmam.
Kaderi verdiğimiz kararlarla yazmaz mıyız?

"Neden sence?"

"Ne?"

"Kaderi değiştiremeyeceğimizi söyledin. Nedeni yok mu?"

"Peki sen neden onu seviyorsun. Bir nedeni var mı?"

Bunu düşünmemiştim.

"Sevmek için bir nedene ihtiyacım olduğunu sanmıyorum."

"Bir şeylere inanmak için de bir nedenimiz yok. Her şey çok anlamsız gelebilir ancak nedensizce yaptığımız şeyler hayatımızı şekillendiren büyük detaylardır."

"Böyle sözler söylemek için biraz daha yaşlanmayı bekle."

"Bana yaşlı mı diyorsun sen?"

"Hayır tabiki, yaşlı olduğunu mu düşünüyorsun?"

"Neyse gidiyorum ben, bol şans.~"

O giderken bir kaç havai fişek patlamaya başlamıştı. Gökyüzü kaplayan ışık etrafı aydınlatırken rüzgar daha sert esiyordu.
Gösterinin bitmesine yakın görüş alanıma giren turuncu saçlar gülümseme sebep olmuştu. Ardından gelen küfürler ise gülümsememi sıratmaya dönüştürmeye yetmişti.

Yine neye sinirlendiğini merak ediyorum.