Εβελίνα

Κεφάλαιο 16

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και εισπνέω όλο το άρωμα στο οποίο είμαι πλημυρισμένη, το φούτερ.. το μαξιλάρι.. ακόμα και τα σκεπάσματα μυρίζουν Στέφανος.

Ποσό άρωμα βάζει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων;;

Τρίβω με τα ακροδάχτυλα τα μάτια μου τα οποία δακρύζουν από τον οξύ πόνο που προκάλεσε το ξενύχτι, το χτύπημα και η κούραση ενώ παράλληλα τεντώνω τα άκρα μου.

Προσπαθώ να εστιάσω στον χώρο που βρίσκομαι, το δωμάτιο του είναι όπως το θυμάμαι, μαζεμένο και αυστηρό.

Βάζω το πάπλωμα ανάμεσα από τα πόδια μου με το ένα μου πόδι να το αγκαλιάζει από την έξω πλευρά κάνοντας  εμφανές το γυμνό σημείο του ποδιού μου που αφήνει το φούτερ και φέρνω την άκρη του κοντά στα χείλη μου.

Οι ηλιαχτίδες που καίνε το δέρμα μου προδίδουν πως είναι αργά το μεσημέρι..

Η πόρτα ανοίγει αργά και εμφανίζεται ο Στέφανος... κάπως διστακτικά θα έλεγα.

«Καλημέρα!» Του λέω με την αγουροξυπνημένη φωνή μου. Στέκεται για λίγο ακίνητος επεξεργάζοντας με και στην συνέχεια με πλησιάζει.

«Καλημέρα!» Λέει και καταλαβαίνω πως έχει ξυπνήσει εδώ και ώρα.

«Πως είσαι;»

«Έχω υπάρξει και καλύτερα..»
Λέω χαμογελώντας πονεμένα και τραβιέμαι λίγο πιο μέσα για να κάτσει.

Κοιτάει τον χώρο που του έκανα αλλά εκείνη την στιγμή χτυπάει το κινητό του. Το σηκώνει βγαίνοντας από το δωμάτιο. "Γιατρέ" μουρμουράω κοροιδεύοντάς τις τόσες κλήσεις  στο κινητό του στριφογυρίζοντας τα μάτια μου.

Βγαίνω από το μπάνιο έχοντας τελειώσει με τα απαραίτητα και έχοντας κάνει έναν χαλαρό κότσο τα μαλλιά μου. Βρίσκω  τον Στέφανο να κάθεται στο κρεβάτι κοιτώντας το πάπλωμα.

«Είσαι εντάξει;» Τον ρωτάω αφού διαισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά... Με κοιτάει προβληματισμένος, σαν να μην περίμενε να τον καταλάβω...Για την ακρίβεια ούτε εγώ το περίμενα.

«Μια χαρά!» Λέει και σηκώνεται απότομα χωρίς να με πείθει ούτε ελάχιστα.

Σκέφτομαι πως ίσως έχει να κάνει με το τηλεφώνημα που είχε πριν από λίγο αλλά δεν το συνεχίζω εφόσον επέλεξε να μην μου πει..