"အားလာ့...က်ပ္တည္း...လိုက္...တာ...
ဟာ့...အား..."

ရြာအဝင္လမ္းကိုခက္ခက္ခဲခဲႀကီးေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကအကုတ္ခံေနရတာကိုေတာင္မွမညည္းညဴႏိုင္ပါဘူး။
လမ္းကိုတည့္မတ္စြာဝင္လို႔ရေပမယ့္...
လမ္းအရမ္းက်ဥ္းေနလို႔ပါ။
အသံမထြက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းကပိုကုတ္လာပါတယ္။
ေျခေထာက္ေတြကိုလည္းပိုၿပီးစုသြင္းလာေတာ့...
လက္နဲ႔ဖိထားၿပီးဆြဲၿဖဲရေသးတယ္။

"နာတယ္...လို႔...."

နာမယ္လို႔သိေနေပမယ့္...မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
စိုစြတ္ေနေပမယ့္...နာတာကေတာ့နာတာပါပဲ။

"ခဏပဲကြာ"

နဖူးေစာင္းေလးကိုနမ္းရိႈက္ရင္းနဲ႔ခါးကိုခဏၿငိမ္ေနရေသးသည္။
ဒါကိုေတာင္မွ...ေက်ာက္စိမ္းကရိႈက္သံေတြထြက္ခ်င္ေနတာ...
ဒီပံုစံနဲ႔ဆို...အဆင္ေျပပါ့မလား။

"စိတ္ေလ်ာ့ထား.....မနာဘူးေနာ္"

အဲဒီလို...ခဏခဏလိမ္ေျပာေနမွန္းသိေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကလဲအမိုက္မဲခံၿပီးေတာ့ယံုေနမိတာပါပဲ။
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကထူပူၿပီးေတာ့နာက်င္ေနတာေတာင္မွ...
သူ႔အနမ္းေတြေၾကာင့္သတိမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဖမ္းစားတတ္လြန္းတဲ့ေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြနဲ႔...
လွ်ာပါးပါးေလးကသူ႔နႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔...
လည္တိုင္ေတြၾကားမွာကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ပါ။
သူ႔ရင္ဘတ္ေတြကိုအားနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တာ...
ေသွ်ာင့္လက္ေတြကေမွာ္ဝင္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။
အဲဒီခံစားမႈေတြမွာမိန္႔မူးေနတုန္း...
ခါးေအာက္ပိုင္းကိုခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ေၾကာင့္...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္လံုးေတြျပာေဝသြားခဲ့၏။

"အာ့.....ျပန္...ျပန္ထုတ္ေပး....ေတာ့......နာ.....လို႔"

"ရႉး.......တိုးတိုး....."

"နာ...တာကိုး...အေမ့.......မလႈပ္...နဲ႔ဦးေလ....ဟိုး......"

"ခဏပဲေနာ္...အဲဒါမလုပ္တာၾကာသြားလို႔"

ဒါပဲေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ လူကိုမစာမနာနဲ႔။

"အား...!.....အ..!...."

ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲဆြဲထုတ္လိုက္၊ ျပန္သြင္းလိုက္လုပ္ေနတာကိုခံစားမိေပမယ့္...
နာေနတာကအဆမတန္ျဖစ္ေနတာမို႔....ေက်ာက္စိမ္းရံႈ႕မဲ့မိသည္။

ေႏွာင္ႀကိဳး(trouble maker)(ေက်ာက္စိမ္းဦးေသွ်ာင္ရဲ႕ဒုတိယပိုင္းအဆက္ပါ)Where stories live. Discover now