Smile Again For Me [BOOK 2]

|39| Smile Again For Me

Στενεύω τα μάτια μου σε μία προσπάθεια να δω ποιος είναι, αλλά αποτυγχάνω.

"Με συγχωρείτε ένα λεπτό."

Απομακρύνομαι από την οικογένειά μου και κάνω μεγάλα βήματα προς την φιγούρα παραξενεμένη.

"Αχιλλέα; Τι κάνεις εδώ;"

Ρωτάω παραξενεμένη και κάπως αμήχανη μιας και βρισκόμαστε μετά από τόσες μέρες που έχουμε να μιλήσουμε και σταυρώνω τα χέρια μου, περιμένοντας την απάντησή του.

"Εμ, μπορούμε να μιλήσουμε;"

Ανασηκώνω τα φρύδια μου στην ερώτησή του και κοιτάζω τριγύρω.

"Δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο; Μόλις βγήκα από το αεροπλάνο."

Λέω και κάνω τα μαλλιά μου στην άκρη, μιας και ζεστάθηκε ο σβέρκος μου.

"Πρέπει πραγματικά να σου μιλήσω, Ζωή. Σε παρακαλώ."

Τον κοιτάζω στα μάτια και δαγκώνω το κάτω χείλος μου διχασμένη.

"Περίμενε εδώ."

Ζητάω και επιστρέφω ξανά κοντά στην οικογένειά μου, που προσπαθούσαν να χωρέσουν όλες τις βαλίτσες στο πορτ-μπαγκάζ.

"Μαμά."

Αναφωνώ τραβώντας της την προσοχή και γυρνάει το κεφάλι της προς το μέρος μου, νεύοντας μου να συνεχίσω.

"Ο Αχιλλέας είναι εδώ και θέλει να μου μιλήσει."

Της λέω και με κοιτάζει σμίγοντας τα σχηματισμένα φρύδια της.

"Πόσο σημαντικό είναι αυτό που θέλει να σου πει που έπρεπε να έρθει στο αεροδρόμιο;"

Ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου ανήξερη, μιας και δεν ρώτησα παραπάνω λεπτομέρειες.

"Μάλιστα. Λοιπόν, αν θέλεις να πας, πήγαινε."

Απαντάει και σουφρώνω τα χείλια μου στο δίλημμα να πάω μαζί του ή όχι.

"Πφτ, θα σας δω στο σπίτι."

Τους χαιρετώ και πλησιάζω ξανά τον Αχιλλέα τρίβοντας τον αγκώνα μου.

"Πού θα πάμε;"

Αναρωτιέμαι και μου δίνει το δεύτερο κράνος του, πριν ανέβει στην μηχανή.

Κάθομαι από πίσω του φορώντας το κράνος και δένω τα χέρια μου γύρω από την μέση του.

Ξεκινάει να οδηγάει και περνάμε δίπλα από το αυτοκίνητο της νονάς μου, κάνοντάς τους να γυρίσουν να μας κοιτάξουν.