VISION:Unraveling

- 6 -

Finally it's Friday - the last weekday and the most special day of the week for the Whims here in Sapphire Academy.

I still can't get in touch with Zaza. Si Seven naman, iba na ang kinikilos.

*Whoop!*

My eyes have grown bigger and my loosed hair swiflty flew leftward as though blown by a very strong and speedy wind. I was shocked! My heartbeat almost stopped.

A green laser just passed by nearly my throat!

I was stunned for a minute.

"Seriously?! Inattentive in the middle of the field?" I heard a voice followed by footsteps nearing me from my right. Irritation from the voice was explicit.

I took a gulp. Dahan-dahan akong tumingin sa kanan ko.

Isang babaeng tingin ko ay kasing tangkad ni Zaza ang kunot-noong nakatingin sa akin. Nakasuot siya ng denim short at medyo maluwag na t-shirt na itinali pataas kaya nakikita ang napakaslim niyang tiyan. Nakatirintas ang buhok niyang shoulder-lenth ng dalawa. Kulay blue yung kaliwa, dilaw naman ang sa kanan.

She has a weird taste in color.

Dahil nakatingin kami sa isa't isa ngayon, nalaman kong isa siyang High Level Whim.

That explains why her power is forceful.

Nakakatakot ang itsura niya. She has that fearless vibe like Harley Quinn, yung bida sa Birds of Prey, if you know her.

Halos magsalubong na ang kilay niya habang nagsimula muling maglakad papalapit pa sa akin. Pa ekis-ekis pa ang paa niya habang naglalakad.

"Harley!" tawag ng isang babae sa kanya na hinawakan siya sa kanang braso dahilan para mapahinto siya sa paglalakad. "Anong meron? Bigla-bigla ka nalang nawawala?" tanong pa nito.

Seryoso? Harley talaga pangalan niya?

Hindi inalis ni Harley ang tingin niya sakin kaya napatingin din sa akin ang kararating lang na tumawag sa kanya. "Oh...Alyana?" Unsure na tanong niya sakn.

It's Almiona.

"Kilala mo YAN?" tanong ni Harley sa kanya na parang tinuturing lang akong isang bagay.

"Ha? Ah...kinda. Anyway, she's just a nobody. Tara na't bumalik doon" sagot ng babae kay Harley.

Nobody. Yes, I'm a nobody.

Bago sila umalis, ininsulto pa ako ni Harley "daw". "Wag kang tatanga-tanga diyan kung ayaw mo pang mamatay" saka sila tumalikod ng kasama niya at umalis.

I sighed. Sabi ko nga, Friday is this Academy's special day. Every Friday, wala kaming ibang ginagawa kundi magtraining at i-enhance ang mga kapangyarihan namin dito sa 30-hectare open field ng school.

Kaya kung saan-saan nagliparan ang mga kapangyarihan. Muntik na nga ako sa laser ni Harley eh.

We train every friday para mas matutunan, macontrol, at mapalago namin ang mga kapangyarihan namin. Unfortunately sakin, wala naman akong i-e-enhance dahil walang silbi naman ang kapangyarihan ko.

Para din itong paghahanda sa aming annual Ability Bout na siyang nagdedetermine ng ranking. However, for me, this bout is plain bullshit. Highs lang naman ang laging challengers dito dahil sila ang malalakas. Ibig sabihin, sila lang rin ang naglalaban-laban para sa ranking. Kaya hindi ako nanunuod pag ginaganap to. Isa pa, sa loob ng apat taon na paglalagi ko dito sa Academy, ayon sa nababalitaan ko, never napalitan ang Top 5.

Everyone one wants to be included in the ranking. Kung kasama ka sa ranking or Top 5 Whims ng school, may authority ka at siguradong marami kang makukuhang exclusive privileges sa school.

Bakit pa kasi ako nandito? Finu-frustrate ko lang ang sarili ko. I should've stayed in the rest benches.

I turned around looking at the ground. Kaso, di pa ako nakakalayo, may isang pares na ng sapatos ang humarang sa dinaraanan ko.

Itinaas ko ang tingin ko at nakita ang pamilyar na mukha ni Ruru. We are atleast a meter away.

Hindi ko mapigilang mapatawa kaya mabilis kong inigilid ang tingin ko. Friday ngayon pero nakauniform pa rin siya. I can't believe matatawa ako dahil lang sa uniform niya.

Ya know the notion, "Yehey Friday, Civilian Day"? No, because I just created it.

Masyadong rule-abiding at rule-embracing na mag-aaral naman pala tong si Ruru eh. Tularan si Ruru!

Matapos kong mapigilan ang pagtawa ko, tumingin muli ako sa kanya. His face? Nananatiling blanko. May emosyon pa kaya siya?

Nagsimula akong maglakad muli at nilampasan siya ngunit isang hakbang palang ang nagagawa kong paglampas sa kanya, napahinto na agad ako dahil sa sinabi niya.

"Come with me, Almiona."

xxx

"At bakit ko naman gagawin yon?" inis na balik tanong ko sa kanila matapos nila akong suyuin na sumama sa kanila bukas sa kanilang adventure na who knows kung ano at saan.

Nandito ako ngayon sa isang spacious, overwhelmingly white room na tinalo pa ang ospital sa kaputian kasama si Ruru, Harley na kani-kanina ko lang nakita at nakilala, at dalawa pang lalaking wala akong kaalam-alam kung sino. Anyway, wala din naman akong interes na malaman kung sino sila.

Hindi ko alam kung paanong napasunod ako ni Ruru dito ng walang ka-effort-effort. It's strange for me to follow someone's order easily but yeah... I'm here.

"Because we can save you" sagod ni Ruru na hindi natitinag sa pagtingin sakin ng masinsin.

Who needs saving? Tsk. I can handle.

I looked at each of them. Si Ruru ay nakaupo ng diretso sa puting silya sa dulo ng isang mahabang puting mesa, nakatingin sa akin habang nakakrus ang mga braso sa dibdib.

Yung lalaking nakaupo naman sa kanan niya ay nakataas ang paang nakapatong sa mesa habang ang dalawang kamay ay nagpapahinga sa likod ng kanyang ulo. His center hair is long, neatly combed to the back habang nanatiling normal naman ang magkabilang gilid. He has black eyes at nakakaakit ang maliit na taling sa gilid sa baba ng kaliwang mata niya. He is looking at me grinning while continuously chewing popcorn.

Nice Telekinesis but I hate your grin.

Yung lalaki naman sa kaliwa ni Ruru ay nakatingin din sakin pero wala lang expresyon ang mukha. As in nakatingin lang siya sa akin, walang bahid ng kahit anong expresyon. Hindi ko nga alam kung ano nang tumatakbo sa isip. One thing I know, his ability is Disintegration. Yung mata niya halos natatakpan na ng bagsak niyang dark brown na buhok. His eye color is as well dark brown.

Last but not the least, si Harley na nakasandal sa lamesa kung saan nakapatong ang isang vending machine at wala yatang pakialam sa presensiya ko dahil simula kanina, walang ibang inatupag at tinignan kundi ang mga kuko niya.

I don't know whats in there. May mga kuto kaya don? pagkain? ginto? o baka naman duwende kaya hindi na maiwan ng mata niya.

And here I am, standing at the opposite end of the table where Ruru is sitting, surrounded by a bunch of odd creatures.