|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες περιόδους περισυλλογής. Κλάματα και μέρες αϋπνίας. Και είναι άλλες φορές που...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Μετά από εκείνη την μέρα η Άριελ μπορούσε να πει ένα πράγμα με βεβαιότητα: η βιολογία δεν της άρεσε σε καμία της ζωή, και η εκατοστή ανατομία βατράχου που πραγματοποίησε -ή, μάλλον, σχεδόν πραγματοποίησε-, δεν της άλλαξε σε καμία περίπτωση την γνώμη.
Και τι έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη; Η αντίδραση του Νίκολας. Έκανε το λάθος να κάτσει μαζί του. Ή μάλλον εκείνος έκατσε μαζί της. Το θέμα ήταν ότι κάτσανε μαζί την πιο ακατάλληλη μέρα. Το αγόρι που βρίσκει τα πάντα αστεία και το κορίτσι που βρίσκει τα πάντα θλιβερά. Το αγόρι που βλέπει και το κορίτσι που θα προτιμούσε να είναι αόρατο.
"Έπρεπε να δεις την φάτσα σου, μα τον Θεό, νόμιζα ότι θα λιποθυμούσες πάνω στο τραπέζι!" συνέχισε να περιγράφει ο Νίκολας, με τα δάκρυα από τα γέλια να τρέχουν στο πρόσωπό του.
Το σαγόνι της σφίχτηκε και έπιασε τον εαυτό της να σφίγγει την γροθιά της. Όχι γιατί αυτά που έλεγε ο Νίκολας ήταν ψέματα - κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Αλλά γιατί το τελευταίο πράγμα που ήθελε η Άριελ ήταν οι άλλοι να την κοιτάνε και να βλέπουν ένα κοριτσάκι που φρικάρει στην ανατομία βατράχων. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να τους εξηγήσει ότι σε όλη της την ζωή -και μερικές ακόμα- είχε δει αρκετό αίμα για να μην θέλει να βλέπει άλλο.
"Αλλά το καλύτερο νομίζω ήταν όταν μας είπε να βρούμε με τα δάχτυλα-"
Η Άριελ απηυδισμένη έβγαλε μία αγανακτισμένη κραυγή και τον κοίταξε δολοφονικά, ενώ ο Νίκολας εμφανώς το διασκέδαζε που πλέον είχε κεντρίσει την προσοχή της -ακόμα και με αυτό τον άκρως ενοχλητικό τρόπο. Παρ' όλα αυτά σταμάτησε. Κάτι στο βλέμμα της Άριελ έκανε την καρδιά του να αναπηδάει στο στήθος του. Ένα ανεπαίσθητο ηλεκτρικό ρεύμα που τον έκανε να κρατάει την ανάσα του κάθε φορά που τον κοιτούσε στα μάτια.
Καθόντουσαν όλοι στην αυλή για το μεγάλο διάλειμμα τους, στις δώδεκα. Η Άλεξ είχε απλώσει τα πόδια της και ξάπλωνε με κλειστά μάτια πάνω στα χέρια της, απολαμβάνοντας την σπάνια λιακάδα. Η Άριελ ένιωσε τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπό της και τέντωσε τα δάχτυλά της, ώστε να μπλεχτούν με το νωπό, φρεσκοκουρεμένο γρασίδι.
