|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες περιόδους περισυλλογής. Κλάματα και μέρες αϋπνίας. Και είναι άλλες φορές που...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Τα παπούτσια τους φορούσαν μερικά κομμάτια από το φρεσκοκομμένο γρασίδι και οι κάλτσες τους είχαν βραχεί λίγο από την απογευματινή υγρασία. Τα κορίτσια περπατούσαν προς την αίθουσα ξιφασκίας στο δεύτερο κτήριο, όταν είδαν τον Ραφ να προχωρά προς το μέρος τους. Η Ρίτα και η Άλεξ τον χαιρέτησαν, όμως την στιγμή που πήγαν να σταματήσουν, η Άριελ τον άρπαξε αγκαζέ και τον απομάκρυνε από κοντά τους.
"Θα σας βρούμε σε λίγο!" τους φώναξε η κοκκινομάλλα, χωρίς να κοιτάξει πίσω.
"Να ρωτήσω γιατί με τραβολογάς ή δεν θέλω να ξέρω;" ρώτησε ο Ραφ, όταν τον άφησε στις σκάλες του βασικού κτηρίου και στάθηκαν μπροστά από το αριστερό λιοντάρι.
"Η Άλεξ, ξέρει. Ή αν δεν ξέρει, θα μάθει. Δεν ξέρω πώς, αλλά είπε ότι με είδε και αυτό που είδε έγινε όντως και-" ο πανικός στην φωνή της ήταν τόσο έντονος, ώστε πίστευε ότι η καρδιά της θα ακουγόταν, όταν άνοιγε το στόμα της.
"Πάρ' το από την αρχή και πιο αργά" την διέκοψε ήρεμα ο Ραφ και την έβαλε να καθίσει στα σκαλοπάτια.
Η Άριελ πήρε μία βαθιά ανάσα πριν αρχίσει να μιλάει.
"Σήμερα το πρωί, ήμασταν στο δωμάτιο της Άλεξ και μας είπε, σε εμένα και την Ρίτα, για ένα όνειρο που είδε", έμπλεξε νευρικά τα δάχτυλά της πάνω στα πόδια της πριν συνεχίσει. "Είδε εμένα. Πριν από τέσσερις αιώνες περίπου. Όταν είχα... όταν είχα πάει στο Νέφιλιμ, για να μου δώσει το ξόρκι για τα φτερά. Αυτά που μας περιέγραψε, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, είχαν γίνει"
Ο Ραφ δεν είπε κάτι στην παύση που έκανε η Άριελ, περιμένοντας κάποια αντίδραση του.
"Ήξερε, Ραφ. Ήξερε για τον μανδύα που πέταξα στο πάτωμα, ακόμα και για την λάσπη στο φόρεμα μου και θυμόταν ακριβώς τα λόγια που είχα πει στο Νέφιλιμ. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατό; Δεν είναι προφητικά όνειρα, εκείνα βλέπουν στο μέλλον. Αυτά ήταν αναμνήσεις μου" ψιθύρισε λες και κάποιος θα τους άκουγε στην άδεια αυλή.
